เฉินผิงและคนอื่นๆ ออกเดินทางต่อไป ในขณะเดียวกัน จอมโจรทั้งสามก็ไม่พบร่องรอยของซูอวี่ฉีและคนอื่นๆ เลย แม้จะค้นหามาเป็นเวลานานแล้วก็ตาม
และแล้ว...เฉินผิงก็ทำได้เพียงเลือกที่จะพักและรอฟังข่าวจากสามจอมโจร
เพราะไม่ว่าจะแข็งแกร่งแค่ไหน แต่การเดินทางในสภาพแวดล้อมที่เลวร้ายเช่นนี้ก็ผลาญพลังวิญญาณไปมากทีเดียว
ขณะที่พวกเขากำลังพักผ่อน จู่ๆ ร่างหนึ่งก็วิ่งมาจากระยะไกลมุ่งหน้าไปยังทิศทางของพวกเขาด้วยความตื่นตระหนก
เมื่อเฉินผิงและคนอื่นๆ เห็นเช่นนั้น ทุกคนขมวดคิ้วทันที หลังจากนั้นพวกเขาก็ตั้งท่ารับมือ
นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้พบกับบุคคลอื่นหลังจากเข้าสู่ดินแดนอุดรวิฑูร เส้นทางที่หว่ากังเลือกนั้นเงียบสงบมาก แต่พวกเขาก็ยังเจอเข้ากับใครบางคนจนได้
ในเวลาไม่นาน ร่างนั้นก็เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเฉินผิงและคนอื่นๆ ก็สังเกตเห็นว่ามีสัตว์อสูรกำลังไล่ล่าบุคคลนั้นอยู่
สัตว์อสูรตัวนั้นใหญ่โตมาก ตัวของมันปกคลุมไปด้วยขนสีขาว ทุกย่างก้าวที่มันเหยียบจะมีน้ำแข็งสองสามก้อนก่อตัวขึ้นบนพื้น
“ระวังนะทุกคน! มันคือหมีน้ำแข็ง!” หว่ากังรีบเตือน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...