ท้ายที่สุดแล้ว เสี้ยววิญญาณน้ำแข็งนั้นหาได้เฉพาะที่เขตหนาวในดินแดนอุดรวิทูรและไม่สามารถพบได้ในที่อื่น
ดังนั้นจึงมีแต่ผู้ที่อาศัยอยู่ที่นั่นตลอดทั้งปีเท่านั้นที่จะรู้ว่าพวกมันมีอยู่จริง
“ก่อนหน้านี้เราได้เสี้ยววิญญาณน้ำแข็งมา แต่มีบางคนต้องการแย่งมันไป ผมเลยฆ่าพวกเขาไปคนหนึ่ง” เฉินผิงอธิบาย
ตอนนั้นเองที่หว่ากังสังเกตเห็นร่างที่ถูกไฟไหม้จนเกรียมอยู่ไม่ไกล
“เสี้ยววิญญาณน้ำแข็งคืออะไรเหรอ เฉินผิง?” หลิ่วหรูเยี่ยนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“มีข่าวลือว่า...”
หว่ากังเริ่มพูด และคำอธิบายของเขาแทบจะเหมือนกับของเกาฉี่หลาน จึงดูเหมือนว่าฝ่ายหลังไม่ได้โกหกเฉินผิง
“ไม่นึกเลยว่าสถานที่รกร้างและหนาวเย็นเช่นนี้จะมีสมบัติล้ำค่า เร็วเข้า เอาเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งออกมาให้ฉันดูหน่อย เฉินผิง!” หลิ่วหรูเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะรบเร้า
“ผมดูดกลืนมัน มันก็เลยหายไปแล้ว” เฉินผิงพึมพำอย่างอายๆ
เมื่อได้ยินแบบนั้น หลิ่วหรู่เยี่ยนก็ทำหน้ามุ่ย จากนั้นพวกเขาก็เดินทางต่อ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...