หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2873

ท้ายที่สุดแล้ว เสี้ยววิญญาณน้ำแข็งนั้นหาได้เฉพาะที่เขตหนาวในดินแดนอุดรวิทูรและไม่สามารถพบได้ในที่อื่น

ดังนั้นจึงมีแต่ผู้ที่อาศัยอยู่ที่นั่นตลอดทั้งปีเท่านั้นที่จะรู้ว่าพวกมันมีอยู่จริง

“ก่อนหน้านี้เราได้เสี้ยววิญญาณน้ำแข็งมา แต่มีบางคนต้องการแย่งมันไป ผมเลยฆ่าพวกเขาไปคนหนึ่ง” เฉินผิงอธิบาย

ตอนนั้นเองที่หว่ากังสังเกตเห็นร่างที่ถูกไฟไหม้จนเกรียมอยู่ไม่ไกล

“เสี้ยววิญญาณน้ำแข็งคืออะไรเหรอ เฉินผิง?” หลิ่วหรูเยี่ยนถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น

“มีข่าวลือว่า...”

หว่ากังเริ่มพูด และคำอธิบายของเขาแทบจะเหมือนกับของเกาฉี่หลาน จึงดูเหมือนว่าฝ่ายหลังไม่ได้โกหกเฉินผิง

“ไม่นึกเลยว่าสถานที่รกร้างและหนาวเย็นเช่นนี้จะมีสมบัติล้ำค่า เร็วเข้า เอาเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งออกมาให้ฉันดูหน่อย เฉินผิง!” หลิ่วหรูเยี่ยนอดไม่ได้ที่จะรบเร้า

“ผมดูดกลืนมัน มันก็เลยหายไปแล้ว” เฉินผิงพึมพำอย่างอายๆ

เมื่อได้ยินแบบนั้น หลิ่วหรู่เยี่ยนก็ทำหน้ามุ่ย จากนั้นพวกเขาก็เดินทางต่อ

พอฟ้ามืดลงพวกเขาจึงหาที่พักและเข้าไปพักผ่อนเอาแรง

ในดินแดนอุดรวิทูรอันหนาวเหน็บมีคฤหาสน์แห่งหนึ่งที่ครอบคลุมพื้นที่หลายสิบเอเคอร์ ตระกูลที่สามารถครอบครองคฤหาสน์ในที่แห่งนั้นได้จะต้องมีฝีมือล้นเหลือ

นั่นคือคฤหาสน์ตระกูลเกา สมาชิกหลายร้อยคนของตระกูลเกาอาศัยอยู่ในคฤหาสน์นั้น ซึ่งได้รับการคุ้มกันโดยทหารยามจำนวนนับไม่ถ้วนและวงแหวนอาคมที่คอยปกป้องอยู่รอบๆ

อาจทำไปเพื่อป้องกันการโจมตีจากสัตว์อสูรหรือการซุ่มโจมตีของผู้อื่น

เกาฉี่หลานแอบย่องกลับเข้าไปที่คฤหาสน์ตระกูลเกา เพราะตอนออกมาเธอก็แอบเช่นกัน ถ้าเกาฉี่เฉียงพี่ชายคนโตของเธอได้รู้เรื่องนี้ เธอคงถูกต่อว่าอย่างไม่ต้องสงสัย

“คุณกลับมาแล้ว คุณหนูเกา!” ทหารยามทั้งสองที่เฝ้าประตูรีบทักทายเมื่อเห็นเธอ

“นายสองคนไม่ได้รายงานเรื่องฉันใช่ไหม?” เกาฉี่หลานถาม

“เปล่า เปล่าครับ! ไม่ได้รายงานแน่นอน!” ทหารยามทั้งสองโบกมือพัลวันเป็นการปฏิเสธ