เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินผิงและคนอื่นๆ ออกเดินทางร่วมกับหว่ากังเพื่อค้นหาสมบัติ
ด้วยเหตุผลใดก็ไม่ทราบ ครั้งนี้หลัวหลงเหมินไม่ได้มาส่งพวกเขา
หลังจากออกจากถิ่นฐานของชนเผ่ากายาบรรพกาล หว่ากังก็หยิบแส้ปราบมารออกจากกระเป๋าของเขาแล้วพูดว่า “เอาล่ะ คุณเฉิน ประมุขหลัวรู้ดีว่าเราอาจจะพบเจอผู้ใช้วิชามารจำนวนมากในการเดินทางครั้งนี้ เขาจึงบอกให้ผมมอบสิ่งนี้ให้คุณ”
เฉินผิงนิ่งอึ้งเมื่อเขาได้รับแส้ปราบมารจากหว่ากัง ดูจากคุณค่าของมันแล้ว คงไม่ถือว่าพูดเกินจริงที่จะเรียกแส้ปราบมารว่าเป็นสมบัติล้ำค่า แต่หลัวหลงเหมินก็มอบมันให้กับเฉินผิง
เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกซาบซึ้งกับความไว้วางใจที่หลัวหลงเหมินมีต่อเขา
ฉันยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าเราจะหาสมบัติเจอเพราะตอนนี้แส้ปราบมารอยู่กับฉัน! เมื่อฉันพบสมบัติแล้วชนเผ่ากายาบรรพกาลจะรุ่งเรืองขึ้นอย่างแน่นอน!
เนื่องจากสมบัติเป็นของชนเผ่ากายาบรรพกาล เฉินผิงจึงไม่คิดที่จะเก็บเคล็ดวิชาและของวิเศษใดๆ ที่อยู่ในสมบัตินั้นมาเป็นของตัวเอง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...