หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2879

เช้าวันรุ่งขึ้น เฉินผิงและคนอื่นๆ ออกเดินทางร่วมกับหว่ากังเพื่อค้นหาสมบัติ

ด้วยเหตุผลใดก็ไม่ทราบ ครั้งนี้หลัวหลงเหมินไม่ได้มาส่งพวกเขา

หลังจากออกจากถิ่นฐานของชนเผ่ากายาบรรพกาล หว่ากังก็หยิบแส้ปราบมารออกจากกระเป๋าของเขาแล้วพูดว่า “เอาล่ะ คุณเฉิน ประมุขหลัวรู้ดีว่าเราอาจจะพบเจอผู้ใช้วิชามารจำนวนมากในการเดินทางครั้งนี้ เขาจึงบอกให้ผมมอบสิ่งนี้ให้คุณ”

เฉินผิงนิ่งอึ้งเมื่อเขาได้รับแส้ปราบมารจากหว่ากัง ดูจากคุณค่าของมันแล้ว คงไม่ถือว่าพูดเกินจริงที่จะเรียกแส้ปราบมารว่าเป็นสมบัติล้ำค่า แต่หลัวหลงเหมินก็มอบมันให้กับเฉินผิง

เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกซาบซึ้งกับความไว้วางใจที่หลัวหลงเหมินมีต่อเขา

ฉันยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่าเราจะหาสมบัติเจอเพราะตอนนี้แส้ปราบมารอยู่กับฉัน! เมื่อฉันพบสมบัติแล้วชนเผ่ากายาบรรพกาลจะรุ่งเรืองขึ้นอย่างแน่นอน!

เนื่องจากสมบัติเป็นของชนเผ่ากายาบรรพกาล เฉินผิงจึงไม่คิดที่จะเก็บเคล็ดวิชาและของวิเศษใดๆ ที่อยู่ในสมบัตินั้นมาเป็นของตัวเอง

ถ้าไม่นับยาวิญญาณน้ำแข็ง เขาจะมอบทุกอย่างให้กับพวกเขา

“นี่อะไรเหรอ เฉินผิง?” หลิ่วหรูเยี่ยนถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นแส้ปราบมาร

“นี่คือหายนะของผู้ใช้วิชามาร เราไม่ต้องกลัวพวกเขาอีกต่อไปแล้วเมื่อมีสิ่งนี้อยู่กับเรา!” เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้มจางๆ ขณะที่เขาเก็บแส้ปราบมารลงในกระเป๋าของเขา

จากนั้นทั้งกลุ่มก็เดินทางสำรวจที่ราบกว้างใหญ่ที่เต็มไปด้วยหิมะ มีภูเขาน้ำแข็งสูงและหุบเขาน้ำแข็งลึกอยู่รอบๆ เป็นภูมิประเทศที่เดินทางผ่านได้ลำบาก

ความผิดพลาดเพียงครั้งเดียวอาจทำให้ตกลงไปในหุบเขาน้ำแข็งเบื้องล่างที่ลึกหลายพันเมตร แม้แต่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนก็ไม่อาจรอดชีวิตจากการตกจากที่สูงระดับนั้นได้

เฉินผิงและคนอื่นๆ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากตรวจดูตำแหน่งที่ทำเครื่องหมายไว้บนแผนที่ขุมทรัพย์ แม้ว่าสถานที่เหล่านั้นคงจะมีคนไปเยี่ยมเยียนมาแล้วนับไม่ถ้วนก็ตาม

ทำไมสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมเลวร้ายเช่นนี้จึงมีสัตว์ดุร้ายอยู่นับไม่ถ้วน? เช่นเดียวกับสิ่งมีชีวิตอื่นๆพวกมันต้องการอาหารและทรัพยากรเพื่อเติบโตเช่นกันหากมีสัตว์ร้ายอยู่มากมายในหุบเขาแห่งนี้จริงๆก็จะต้องมีอาหารและทรัพยากรที่พวกมันต้องการ! แต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทรัพยากรเหล่านั้นคืออะไร...

“เรื่องนั้นผมไม่แน่ใจ ตามที่บันทึกไว้ ก่อนหน้านี้มีสัตว์ร้ายไม่มากนักที่อาศัยอยู่ในหุบเขาแห่งนี้ ดูเหมือนว่าพวกสัตว์ร้ายเพิ่งจะโผล่มาที่นี่ได้ไม่นาน บางคนพยายามสำรวจหุบเขา แต่ก็ไม่มีใครกลับมาเลย เป็นเหตุผลที่เราเรียกมันว่า 'หุบเขามรณะ' โดยปกติแล้วเราพยายามหลีกเลี่ยงไม่เดินทางผ่าน” หว่ากังอธิบาย

“ผมรู้สึกว่าเราจะเจอของดีในหุบเขาแห่งนี้ มาลองหาดูกันเถอะ!” เฉินผิงพูดและเริ่มเดินตรงไปที่หุบเขา

คนอื่นๆ มองหน้ากันและตามเขาไปติดๆ

ในไม่ช้าพวกเขาก็มาถึงหุบเขา และเห็นว่าหน้าผาทั้งสองด้านสูงอย่างไม่น่าเชื่อและมีน้ำแข็งปกคลุมไปทั่ว ทำให้หน้าผาเรียบและลื่น

หุบเขาแห่งนี้มีความกว้างเพียงร้อยกว่าฟุต และพวกเขาสามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีที่มาจากสัตว์ดุร้าย แม้จะเพิ่งถึงทางเข้าหุบเขา

“พวกคุณอยู่ที่นี่ ผมจะไปดูลาดเลา” เฉินผิงพูดขณะที่เขาซ่อนรัศมีของตัวเอง กระโดดขึ้นไปในอากาศ และลอยข้ามหุบเขาอย่างเงียบ ๆ