เฉินผิงสังเกตเห็นว่าหุบเขาเต็มไปด้วยสัตว์อสูรจำนวนมาก แต่ละตัวมีขนสีขาวซึ่งทำให้มองเห็นได้ยากขณะอยู่บนหิมะ
สัตว์อสูรยังไม่เห็นเฉินผิง ดังนั้นพวกมันจึงนอนอยู่เฉยๆ อย่างเกียจคร้าน ขณะที่เฉินผิงเดินลึกเข้าไปในหุบเขา หินขนาดเท่าหัวกะโหลกที่อยู่ตรงกลางก็ดึงดูดความสนใจของเขา
หินนั้นถูกล้อมรอบด้วยหมอก และมีสัตว์อสูรหลายตัวเลียหินอยู่
แสงสีทองส่องออกมาจากดวงตาของเฉินผิง ขณะที่เขาย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อมองดูใกล้ๆ
เดี๋ยวก่อน... นั่นไม่ใช่หิน! มันคือเสี้ยววิญญาณน้ำแข็ง! ดูจากขนาดที่ใหญ่โตของมันใครๆก็จินตนาการได้ว่าพลังที่อยู่ในนั้นจะมีมากขนาดไหน!
เฉินผิงเริ่มหายใจถี่ขึ้น เขารู้สึกอยากจะพุ่งเข้าไปตรงนั้น คว้าเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งแล้วบินหนีไป
การคงอยู่ของเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงมีสัตว์อสูรมากมายในหุบเขา พวกมันได้รับพลังที่มันปล่อยออกมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...