หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2880

เฉินผิงสังเกตเห็นว่าหุบเขาเต็มไปด้วยสัตว์อสูรจำนวนมาก แต่ละตัวมีขนสีขาวซึ่งทำให้มองเห็นได้ยากขณะอยู่บนหิมะ

สัตว์อสูรยังไม่เห็นเฉินผิง ดังนั้นพวกมันจึงนอนอยู่เฉยๆ อย่างเกียจคร้าน ขณะที่เฉินผิงเดินลึกเข้าไปในหุบเขา หินขนาดเท่าหัวกะโหลกที่อยู่ตรงกลางก็ดึงดูดความสนใจของเขา

หินนั้นถูกล้อมรอบด้วยหมอก และมีสัตว์อสูรหลายตัวเลียหินอยู่

แสงสีทองส่องออกมาจากดวงตาของเฉินผิง ขณะที่เขาย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อมองดูใกล้ๆ

เดี๋ยวก่อน... นั่นไม่ใช่หิน! มันคือเสี้ยววิญญาณน้ำแข็ง! ดูจากขนาดที่ใหญ่โตของมันใครๆก็จินตนาการได้ว่าพลังที่อยู่ในนั้นจะมีมากขนาดไหน!

เฉินผิงเริ่มหายใจถี่ขึ้น เขารู้สึกอยากจะพุ่งเข้าไปตรงนั้น คว้าเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งแล้วบินหนีไป

การคงอยู่ของเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งเป็นเหตุผลว่าทำไมจึงมีสัตว์อสูรมากมายในหุบเขา พวกมันได้รับพลังที่มันปล่อยออกมา

หลังจากใช้เวลาสังเกตการณ์อยู่ครู่หนึ่ง เฉินผิงก็กล้ำกลืนความอยากและถอยห่างออกไปอย่างช้าๆ

แม้ว่าเขาจะเข้าใกล้อย่างระมัดระวังและปกปิดรัศมีของเขาไว้ แต่หมีหิมะที่สูงประมาณห้าสิบเมตรก็ยังเห็นเขา

ดูเหมือนว่าหมีหิมะจะเป็นจ่าฝูงของสัตว์อสูรในพื้นที่ มันทรงพลังพอๆ กับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับสูงสุด มันจ้องมองไปทางที่เฉินผิงหายตัวไป

แม้ว่าหมีหิมะจะมีร่างของสัตว์อสูรและไม่มีร่างมนุษย์ แต่แววตาของมันเปี่ยมไปด้วยความรู้และสติปัญญา

เฉินผิงไม่กล้าใช้ปราณสัมผัสสำรวจพื้นที่ เขาจึงไม่รู้ว่ามีสัตว์อสูรขั้นกึ่งเซียนระดับสูงอยู่ในหุบเขาแห่งนี้

“เจออะไรบ้าง คุณเฉิน?” หว่ากังถามอย่างกังวลเมื่อเห็นเฉินผิงกลับมา

นี่ไม่ใช่เกมนะ! เราอาจตายได้ง่ายๆถ้าเราบุกเข้าไปแบบนั้น!

หลังจากไตร่ตรองดูแล้ว เฉินผิงก็ปลดปล่อยปราณสัมผัสออกมาห่อหุ้มหุบเขา

เขารู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะขโมยเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งโดยไม่ให้ใครเห็น เขาจึงไม่กลัวที่จะรบกวนสัตว์อสูรด้วยปราณสัมผัสของเขา

สัตว์อสูรเริ่มหงุดหงิดและส่งเสียงคำรามเมื่อพวกมันรับรู้ถึงปราณสัมผัสของเฉินผิง

เฉินผิงรู้สึกหัวใจเต้นแรงเมื่อเขาเจอเข้ากับหมีหิมะขั้นกึ่งเซียนระดับสูงสุดด้วยปราณสัมผัส

ดูเหมือนว่าจะมีสัตว์อสูรที่ทรงพลังจริงๆปะปนอยู่ด้วยแต่ฉันจะไม่ยอมแพ้! ฉันมาไกลเกินกว่าจะถอย!

เฉินผิงยังคงขยายขอบเขตปราณสัมผัสของเขาต่อไป จนกระทั่งเขาสามารถมองเห็นทั่วหุบเขาได้ชัดเจนยิ่งขึ้น