หากเขาสามารถรอดจากอสุนีบาตได้ ความแข็งแกร่งและร่างกายของเขาจะยกระดับ อย่างไรก็ตาม ถ้าทำไม่ได้เขาก็จะตาย
สุดท้ายหว่ากังก็รอดมาได้ โชคยังดีที่มันเป็นเมฆสายฟ้าทลายขนาดเล็ก ดังนั้นอสุนีบาตจึงไม่รุนแรงมาก
หากเขาต้องเผชิญกับอสุนีบาตแบบเดียวกับของเฉินผิง ต้องโดนสายฟ้าฟาดเจ็ดถึงแปดรอบ หว่ากังก็ไม่น่าจะรอดชีวิต
หลังจากอสุนีบาต เมฆก็สลายไป เมื่อหว่ากังลืมตาก็เห็นได้ชัดว่าเขาตื่นเต้น
“ผมทำได้แล้ว! ตอนนี้ผมเป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับสี่แล้ว!” หว่ากังตะโกนขณะมองเฉินผิงด้วยความรู้สึกขอบคุณ
ถ้าไม่ใช่เพราะเฉินผิงให้เขาดูดกลืนพลังจากเสี้ยววิญญาณน้ำแข็ง เขาคงไม่อาจเพิ่มระดับได้ในเร็ววัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการผ่านอสุนีบาต
“คุณเฉิน ขอบคุณมาก!” หว่ากังร้องออกมา
“ขอบคุณทำไม? คุณมีส่วนช่วยให้เราได้เสี้ยววิญญาณน้ำแข็งมาอยู่แล้ว” เฉินผิงบอกเขาด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันไปหาหลิ่วหรูเยี่ยนและถามว่า “หลิ่วหรูเยี่ยน คุณอยากดูดกลืนพลังบางส่วนเพื่อเพิ่มระดับบ้างไหม?”
“ไม่เป็นไร ฉันมีคุณคอยปกป้องอยู่แล้ว คุณเก็บไว้ใช้เองเถอะ” หลิ่วหรูเยี่ยนตอบด้วยรอยยิ้ม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...