“ผิดแล้ว ตอนนี้ผมเป็นกึ่งเซียนระดับสามแล้ว” เฉินผิงพูดแก้พร้อมกับยิ้ม
“ถึงแกจะขึ้นไปถึงขั้นกึ่งเซียนระดับสาม ในสายตาของฉัน แกมันก็ไม่ต่างจากมดปลวก” ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นเย้ยหยัน
“พวกคุณระวังตัวด้วย อย่าประมาทเขา!” ฉีเถี่ยเฉาเตือน
“คุณฉี คุณเองก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับห้า แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงใจเสาะจนกลัวผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับสาม?”
ผู้บำเพ็ญเพียรมองที่ฉีเถี่ยเฉาด้วยความงุนงง
“เดี๋ยวคุณก็รู้ว่าทำไมผมถึงกลัว”
หลังจากพูดอย่างนั้น ฉีเถี่ยเฉาก็ก้าวไปด้านหลัง
ในขณะเดียวกัน ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นเดินตรงไปหาเฉินผิง
“ชายคนนี้เป็นคนที่ทำให้หว่ากังบาดเจ็บก่อนหน้านี้ เฉินผิง!” หลิ่วหรูเยี่ยนร้องพร้อมกับชี้ไปที่ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้น
“เข้าใจแล้ว ในเมื่อเขาฟันหว่ากังหนึ่งครั้ง ผมก็จะเอาคืนเป็นสิบเท่า” เฉินผิงป่าวประกาศด้วยแววตาเยือกเย็น
“โอหังนักนะไอ้หนู ฉัน-”
ก่อนที่ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นจะพูดจบ ตัวเฉินผิงก็พร่ามัวจนเป็นภาพติดตา และปรากฏขึ้นตัวอีกครั้งต่อหน้าเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...