หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2893

“ผิดแล้ว ตอนนี้ผมเป็นกึ่งเซียนระดับสามแล้ว” เฉินผิงพูดแก้พร้อมกับยิ้ม

“ถึงแกจะขึ้นไปถึงขั้นกึ่งเซียนระดับสาม ในสายตาของฉัน แกมันก็ไม่ต่างจากมดปลวก” ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นเย้ยหยัน

“พวกคุณระวังตัวด้วย อย่าประมาทเขา!” ฉีเถี่ยเฉาเตือน

“คุณฉี คุณเองก็เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับห้า แล้วทำไมตอนนี้คุณถึงใจเสาะจนกลัวผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับสาม?”

ผู้บำเพ็ญเพียรมองที่ฉีเถี่ยเฉาด้วยความงุนงง

“เดี๋ยวคุณก็รู้ว่าทำไมผมถึงกลัว”

หลังจากพูดอย่างนั้น ฉีเถี่ยเฉาก็ก้าวไปด้านหลัง

ในขณะเดียวกัน ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นเดินตรงไปหาเฉินผิง

“ชายคนนี้เป็นคนที่ทำให้หว่ากังบาดเจ็บก่อนหน้านี้ เฉินผิง!” หลิ่วหรูเยี่ยนร้องพร้อมกับชี้ไปที่ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้น

“เข้าใจแล้ว ในเมื่อเขาฟันหว่ากังหนึ่งครั้ง ผมก็จะเอาคืนเป็นสิบเท่า” เฉินผิงป่าวประกาศด้วยแววตาเยือกเย็น

“โอหังนักนะไอ้หนู ฉัน-”

ก่อนที่ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นจะพูดจบ ตัวเฉินผิงก็พร่ามัวจนเป็นภาพติดตา และปรากฏขึ้นตัวอีกครั้งต่อหน้าเขา

“อะไรกัน?”

ความตกตะลึงท่วมท้นผู้บำเพ็ญเพียร เพราะเขาไม่คาดคิดว่าเฉินผิงจะเร็วขนาดนี้

ขณะที่เขายังคงงุนงง เขาก็เห็นว่าเฉินผิงเหวี่ยงดาบมาที่เขาแล้ว

ประกายแสงวูบวาบตัดผ่านอากาศ ก่อเกิดเปลวเพลิง

เขาไม่มีเวลาโต้ตอบแม้แต่น้อย ทันใดนั้น แขนของเขาก็เกิดรอยแผลลึก

เมื่อเห็นเช่นนั้น เขาก็รีบถอยออกไปเพื่อเว้นระยะห่างจากพวกเขา

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงจะไม่ยอมให้ชายคนนี้หนีไปเด็ดขาด ราวกับอสรพิษเพลิง กระบี่พิฆาตมังกรในมือของเขาปล่อยลำแสงระลอกแล้วระลอกเล่าใส่ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้น

ในที่สุดเขาก็หยุดลง เมื่อถึงตอนนั้น ผู้บำเพ็ญเพียรคนนั้นก็ไม่ขยับเช่นกัน

ฝูงชนรีบเบนสายตาไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็เห็นว่าผู้บำเพ็ญเพียรนั้นมีบาดแผลที่มีเลือดไหลออกมาไม่หยุดเต็มตัว

ขณะที่พวกเขามองดู ยังคงมึนงงไม่หาย ผู้บำเพ็ญเพียรก็ทรุดตัวลงกับพื้น

โครม!

ราวกับว่าวสายป่านขาด ร่างของเฉินผิงล่องลอยออกไปไกล

หมัดนั้นทำเอาเขากระเด็นไปหลายร้อยเมตร ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นถึงพลังอันมหาศาลของมัน

หลิ่วหรูเยี่ยนและหว่ากังอยากจะไปดูอาการของเขา แต่ก็ถูกฉีเถี่ยเฉาและหญิงชราขวางไว้

“ฮึ! ฉันอุตส่าห์คิดว่าแกมีของ แต่กลายเป็นว่าแกไม่มีอะไรพิเศษเลย เพราะแกไม่สามารถหลบการโจมตีจากฉันได้”

หลังจากที่จี้อวิ๋นสามารถโจมตีโดนเฉินผิงได้ในกระบวนท่าเดียว ความมั่นใจของเขาก็พุ่งสูงขึ้นในทันที

หลิ่วหรูเยี่ยนและหว่ากังจ้องเขาเขม็ง โดยไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าอัดเขาให้เละ

“ไม่จำเป็นต้องมองฉันแบบนั้น เมื่อฉันสนุกกับนางนี่จนพอแล้ว ฉันจะส่งแกสองคนไปโลกหน้าพร้อมกัน!”

จี้อวิ๋นเดินมาหาหลิ่วหรูเยี่ยนด้วยสีหน้าเยาะเย้ย

เผียะ!

ขณะที่เขาเข้าใกล้หลิ่วหรูเยี่ยนอย่างหื่นกระหาย ฝ่ามือขนาดยักษ์ก็ปรากฏขึ้นอย่างไม่มีที่มาและตบหน้าเขา