หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2897

“เอาล่ะ ถ้าพวกนายไม่ให้ฉันไป ฉันก็จะไปหาพี่ชาย”

เกาฉี่หลานบุกเข้ามาบ้านของเกาฉี่เฉียงด้วยความโมโหจัด

ในขณะเดียวกัน เกาฉี่เฉียงอยู่ระหว่างการปรึกษาหารือกับผู้อาวุโสทั้งหลาย

“ท่านประมุข ตอนนี้ทั่วแผ่นดินตกอยู่ท่ามกลางความโกลาหล เกิดการสู้รบกันไปทั่วทุกหย่อมหญ้า นอกเหนือไปจากนั้นพวกเรายังพบว่าเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรมารเป็นจำนวนมากได้ลอบแฝงตัวเข้ามาในคณะของเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรเพื่อตามหาสมบัติและช่วงชิงทรัพยากร” ผู้อาวุโสใหญ่รายงานให้เกาฉี่เฉียงได้ทราบ

“ชนเผ่ากายาบรรพกาลมีท่าทีตอบสนองยังไงบ้าง?” เกาฉี่เฉียงถาม

“ดูเหมือนว่าประมุขของชนเผ่ากายาบรรพกาลจะไม่ได้ลงมือกับเรื่องนี้ แต่หว่ากังผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลก็จากไปพร้อมกับคนอื่นๆ ผมคิดว่าพวกมันกำลังตามล่าสมบัติกันอยู่และพวกมันถึงขนาดเอาแส้ปราบมารมาด้วย” ผู้อาวุโสใหญ่เอ่ยเสียงเบา

“แส้ปราบมารงั้นรึ?” เกาฉี่เฉียงผุดรอยยิ้มจางๆ “ดูเหมือนว่าตาเฒ่านั่นรู้ว่าเผ่ามารจะฉวยโอกาสท่ามกลางความโกลาหลเพื่อช่วงชิงทรัพยากรและอาณาเขต มันจงใจปล่อยข่าวเรื่องแผนที่ขุมสมบัติของชนเผ่ากายาบรรพกาลเพื่อก่อความโกลาหลในดินแดนอุดรวิทูรเพื่อหลอกล่อเผ่ามารที่ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ตอนนี้มันได้สิ่งที่ต้องการแล้ว ผมเกรงว่าชนเผ่ากายาบรรพกาลจะไม่สามารถสังหารเผ่ามารพวกนี้ได้ ผู้อาวุโสใหญ่ คุณควรจะส่งคนออกไปอีกแล้วฆ่าเผ่ามารให้หมดทันที ออกไปช่วยเหลือชนเผ่ากายาบรรพกาลกันเถอะ ขืนไม่กำจัดเผ่ามารล่ะก็ผมสงสัยว่าชนเผ่ากายาบรรพกาลอาจจะไม่รู้จักสันติสุขอีกเลยก็เป็นได้”

เกาฉี่เฉียงเข้าใจถึงเจตนารมณ์ของชนเผ่ากายาบรรพกาลแล้ว

“ท่านประมุข พวกเราจะไปขอความช่วยเหลือจากชนเผ่ากายาบรรพกาลงั้นรึ? ผมคิดว่าพวกเราเป็นศัตรูกันเสียอีก” ผู้อาวุโสใหญ่ถามด้วยความสับสน

“ศัตรูงั้นเหรอ?” เกาฉี่เฉียงแสร้งยิ้ม “จำไว้ว่าศัตรูตัวจริงของพวกเราคือเผ่ามารแห่งดินแดนอุดรวิทูร อย่าคิดว่าเผ่ามารไม่คุกคามพวกเราเพราะพวกมันไม่ลงมือในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเชียว พวกมันกำลังพักฟื้นอยู่ เมื่อพวกมันเริ่มแข็งแกร่งขึ้นก็จะกลืนกินพวกเราทั้งหมดโดยไร้ซึ่งความปรานี เมื่อเทียบกับเผ่ามารที่โหดเหี้ยมอำมหิตแล้ว ชนเผ่ากายาบรรพกาลจะนับเป็นอะไรได้เล่า? ผมแน่ใจว่าตาเฒ่านั่นก็คิดเหมือนกัน ยังไงซะบรรพบุรุษของพวกมันก็ฆ่าเผ่ามารไปตั้งมากมายและถึงขั้นผนึกวิญญาณของเผ่ามารเอาไว้ ถ้าหากเผ่ามารกลับมารุ่งเรือง คุณคิดว่าชนเผ่ากายาบรรพกาลยังจะรอดตัวไปได้เหรอ?”

สมกับเป็นคนของตระกูลชั้นสูง!พวกเขามักจะมองภาพรวมอยู่เสมอ

เมื่อเกาฉี่เฉียงเห็นน้องสาวของตนเองก็ขมวดคิ้วนิ่วหน้า จากนั้นเขาก็โบกมือไล่เหล่าผู้อาวุโสออกไป

น้องสาวคนนี้เป็นน้องนุชสุดที่รักของเขาแถมเขายังตามใจเธอจนเสียนิสัย ถ้าเป็นเกาฉีเซิ่งหรือเกาฉี่เจี๋ยที่บุกเข้ามาในห้องล่ะก็ เกาฉี่เฉียงคงตบพวกเขาไปแล้ว

แต่พอเป็นเกาฉี่หลาน เกาฉี่เฉียงก็ไม่เคยอารมณ์เสียใส่เธอเลย

“เสี่ยวหลาน พี่แค่เป็นห่วงว่าเธอจะตกอยู่ในอันตราย เธอก็รู้ว่าตอนนี้ดินแดนอุดรวิทูรโกลาหลขนาดไหนแล้วก็ไม่ปลอดภัยเอาเสียเลย ถ้ามีคนพุ่งเป้ามาที่เธอตอนอยู่ข้างนอกจะทำยังไงเล่า? เธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว เกิดมีคนชั่วพุ่งเป้ามาที่เธอและเกิดอะไรขึ้นกับเธอ จะให้พี่มีชีวิตอยู่ต่อไปได้ยังไงกัน? พี่จะมีหน้าไปพบพ่อแม่ของพวกเราในปรโลกได้ยังไงล่ะ?” เกาฉี่เฉียงอธิบายด้วยน้ำเสียงขรึมเคร่ง

จากนั้นเกาฉี่หลานก็กอดแขนของเกาฉี่เฉียงแล้วเริ่มเกลี้ยกล่อมพี่ชายของเธอด้วยน้ำเสียงหวานหยดว่า “พี่ใหญ่ ถ้าพี่กลัวว่าจะเกิดเรื่องกับฉัน พี่ก็ส่งคนมากับฉันก็ได้นี่นา ฉันอยากออกไปข้างนอกเพราะมีเรื่องที่ต้องทำนะ”