หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2898

เมื่อเกาฉี่เฉียงเห็นท่าทางออดอ้อนของเกาฉี่หลาน เขาก็โกรธเธอไม่ลง

“เพราะผู้หญิงสองคนนั้นใช่ไหม?” เกาฉี่เฉียงถาม

“พี่ใหญ่ พี่รู้เรื่องนั้นด้วยเหรอ?” เกาฉี่หลานยิ้มเจื่อน

“มีเรื่องอะไรในบ้านตระกูลเกาที่พี่ไม่รู้บ้างล่ะ?” เกาฉี่เฉียงตอบติดตลก

“เฮ้ ถ้าพี่รู้แบบนั้นแล้วทำไมตอนที่พี่รองจับตัวและแทบจะบังคับขืนใจพวกเธอสองคนอยู่แล้ว พี่ถึงไม่สั่งสอนเขาให้ดีๆ ล่ะ? ขอบคุณสวรรค์ที่ฉันมาถึงที่นั่นเร็วพอ ไม่งั้นพี่รองคงทำสำเร็จไปแล้ว พี่รองวิปริตเกินไปแล้ว! ถ้าฉันเห็นเขาแถวนี้ล่ะก็ฉันจะต้องด่าเขาแน่!” เกาฉี่หลานบ่น

“เธอพูดไม่ผิดเลย ถึงเวลาที่ฉันต้องสั่งสอนพี่รองของเธอให้ดีๆ เสียแล้ว แต่เธอก็ไม่ควรด่าเขาอยู่เรื่อยนะ ยังไงซะเขาก็เป็นพี่ชายของเธอ อีกไม่นานพี่จะหาภรรยาให้พี่รองของเธอ หลังจากนั้นบางทีเขาอาจจะเปลี่ยนนิสัยบ้างก็ได้” เกาฉี่เฉียงบอกเธอ

“พี่ใหญ่ งั้นเมื่อไหร่พี่จะหาภรรยาบ้างล่ะ?” เกาฉี่หลานถาม

“ลืมมันไปเสียเถอะ ลำพังแค่กลัดกลุ้มเรื่องของพวกเธอก็ทำเอาฉันเสียเวลาส่วนใหญ่ในชีวิตไปแล้ว ฉันจะเอาเวลาที่ไหนไปหาภรรยาได้อีกเล่า? ถ้าเธออยากจะออกไปข้างนอก ก็ไปหาผู้อาวุโสใหญ่แล้วให้เขาส่งคนไปคุ้มครองเธอสักสองสามคนสิ อีกอย่างเอายันต์ค่ายกลคุ้มชีวีจากคลังสมบัติไปเยอะๆ หน่อย เธอต้องระวังตัวและห้ามก่อเรื่องเชียวนะ ถ้าเธอได้รับบาดเจ็บล่ะก็พี่คงปวดใจน่าดู” เกาฉี่เฉียงบ่นพึมพำอย่างอับจนหนทาง

“ขอบคุณค่ะ พี่ใหญ่! รักพี่จัง!”

เกาฉี่หลานจูบแก้มพี่ชายของเธอก่อนจะวิ่งปร๋อออกไป

เกาฉี่เฉียงได้แต่ยิ้มจนใจให้กับเงาร่างที่หายลับไปของเกาฉี่หลาน เขารักน้องสาวของตัวเองมากเสียจนไม่มีทางเลือกนอกเสียจากตามอกตามใจเธอ

หลังจากเอายันต์ค่ายกลและได้บอดี้การ์ดสองสามคนที่มาให้เธอแล้ว เกาฉี่หลานก็ออกจากบ้านตระกูลเกาเพื่อตามหาถ้ำที่หัวเฟิ่งกับอวี๋เจียเมิ่งบอกเอาไว้

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็กำลังย่ำกรายอยู่บนทุ่งน้ำแข็ง

บางครั้งพวกเขาก็จะพบศพของผู้บำเพ็ญเพียรสองสามคนอยู่แถวนั้นด้วย

ดินแดนอุดรวิทูรที่แต่เดิมเคยสงบสุข บัดนี้กลับกลายเป็นดินแดนแห่งการนองเลือด ความเห็นแก่ตัวก็จะถือกำเนิดในช่วงเวลาแห่งความโลภโมโทสัน

“พวกเราต้องระวังตัวและหลีกเลี่ยงการปะทะให้มาที่สุดเท่าที่จะทำได้ เป้าหมายของพวกเราคือตามหาสมบัติ ไม่ใช่แย่งชิงทรัพยากร” เฉินผิงเอ่ยเสียงเบา

เมื่อเห็นเกาฉี่เจี๋ย หว่ากังก็ทำหน้าตาบึ้งตึง

“ฉันไม่คิดเลยว่าพวกเราจะได้พบกันอีก มิหนำซ้ำยังอยู่ในถิ่นของฉันอีกต่างหาก!”

เกาฉี่เจี๋ยแสยะยิ้มพลางมองมาที่เฉินผิง

เฉินผิงเหลือบมองเกาฉี่เจี๋ยแล้วเบนความสนใจไปยังบรรดาคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา พวกมันเป็นแค่เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรในระดับกึ่งเซียนขั้นห้าจึงไม่จำเป็นที่เฉินผิงต้องกลัว

ต่อให้เฉินผองจะไม่ทำอะไรเลย จี้อวิ๋นที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นเจ็ดก็สามารถจัดการกับพวกมันได้แล้ว

“ช่างบังเอิญเสียจริงเชียว แกซ่อนตัวรอฉันอยู่ที่นี่เลยเชียวรึ?” เฉินผิงถามโดยที่น้ำเสียงไม่มีสี่แววตื่นตระหนกเลยสักนิด

“ถูกต้องแล้ว ฉันกำลังรอแกอยู่เลย เพราะฉันยังไม่ได้คิดบัญชีเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในสนามประลองของเมืองเจียหลิงเลย!” เกาฉี่เจี๋ยขู่พลางหรี่ตาที่ทอประกายเยียบเย็น

“งั้นเหรอ? แกคิดว่าแกกับคนของแกจะหยุดฉันได้หรือไง?” เฉินผิงถามด้วยน้ำเสียงดูถูก