หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2902

“ไปตรวจสอบดูว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้นกันเถอะ” เฉินผิงกล่าวพลางเร่งฝีเท้า

ไม่นานเฉินผิงกับพรรคพวกของเขาก็เห็นอีกกว่าหลายสิบคนกำลังชี้มือชี้ไม้อยู่หน้าภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ดูเหมือนว่าจะมัวแต่สาละวนอยู่กับการปรึกษาหารือกัน

เมื่อเดินเข้าไปหาทั้งคณะ เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็เห็นดินถล่มลงมาตรงหน้าภูเขาน้ำแข็งจนเผยให้เห็นถ้ำมืดสนิท จากนั้นก็ไม่มีใครกล้าที่จะก้าวเดินเข้าไปข้างในนั้น

ท่ามกลางกลุ่มคนพวกนั้น เฉินผิงรับรู้ได้ว่าเป็นหลาวข่ง เหล่าซุนและจั่วชิงทั้งสามคนที่เขาพบตอนที่กำลังออกจากเมืองเจียหลิง

ย้อนกลับไปเมื่อตอนนั้น หลาวข่งถูกใต้เท้าเยี่ยนตบและหลบหนีไปด้วยความหวาดกลัวในเวลาต่อมา

ทันทีที่พวกเขาเห็นเฉินผิง หลาวข่งก็เดินเข้ามาหาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“น้องชาย ช่างบังเอิญเสียจริง ฉันไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบนายอีกครั้ง” หลาวข่งทักทายเฉินผิง

เขาดูราวกับพยายามจะเข้ามาตีสนิทกับเฉินผิง อย่างไรเสียการที่มีใต้เท้าเยี่ยนคอยหนุนหลัง ตัวตนของเฉินผิงย่อมไม่ธรรมดาสามัญเป็นแน่

เขาจะต้องมีความเกี่ยวข้องกับใต้เท้าเยี่ยนหรือไม่ก็ต้องเป็นทายาทของตระกูลที่ทรงอำนาจบางตระกูลก็ได้ ไม่งั้นใต้เท้าเยี่ยนก็คงไม่ใส่ใจจะปกป้องเขาหรอก!

“ช่างบังเอิญเสียจริงๆ เลยนะครับ ผู้อาวุโส” เฉินผิงเองก็ฉีกยิ้มตอบก่อนจะถามว่า “ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นที่นี่งั้นเหรอ?”

“เมื่อวานนี้พวกเราได้ยินเสียงประหลาดบางอย่างดังขึ้นภายในภูเขา แถมวันนี้ยังมีดินถล่มจนเผยให้เห็นถ้ำแห่งนี้อีก ทุกคนกำลังคาดเดากันว่าถ้ำอาจจะนำทางไปหาสมบัติก็ได้ เพียงแต่ว่าไม่มีใครกล้าเข้าไปเป็นคนแรกก็เท่านั้นเอง” เหล่าซุนอธิบายให้ฟัง

“ผู้อาวุโส ไม่มีใครใช้ปราณสัมผัสตรวจสอบดูบ้างเลยเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยความสงสัย

“ไม่ได้ผลหรอก อุณหภูมิที่ต่ำกว่าศูนย์ของถ้ำทำให้ปราณสัมผัสตรวจสอบเข้าไปได้ไม่ลึกนัก” เหล่าซุนพูดเสริมขึ้นมา

ด้วยเหตุนั้นเฉินผิงจึงจ้องมองถ้ำแล้วปลดปล่อยปราณสัมผัสของตนเองในถ้ำ

แต่เมื่อปราณสัมผัสแผ่ออกออกไปเกินกว่าระยะทางร้อยเมตร จู่ๆ ก็มีปราณเย็นหอบหนึ่งพัดออกมาแล้วตัดขาดปราณสัมผัสของเขา

“ปราณเย็นภายในถ้ำแห่งนี้รุนแรงจริงๆ!” เฉินผิงกล่าวขึ้นมา

เมื่อใช้ปราณสัมผัสตรวจดูแหวนเก็บของแล้ว เฉินผิงก็ต้องขมวดคิ้วเมื่อสังเกตพบความเปลี่ยนแปลงของแส้ปราบมาร ทำไมมันถึงเกิดการตอบสนองขึ้นมาได้ล่ะ? เป็นเพราะมีเผ่ามารแฝงตัวอยู่ในคณะงั้นเหรอ?

แส้ปราบมารเป็นศัสตราวุธเทพ ฉะนั้นการเผยสมบัติเช่นนั้นออกมาก็รังแต่จะทำให้เฉินผิงตกเป็นเป้าโจมตีของทุกคน

“ว้าว ที่นี่ครึกครื้นกันดีจริงๆ...”

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังขึ้นทำให้ทุกคนต้องหันไปมอง

ไม่นานพวกเขาก็เห็นเกาฉี่เจี๋ยกับคนของเขากำลังเดินเข้ามาหา

ขณะนั้นแววดูแคลนก็วูบผ่านใบหน้าของฝ่ายหลัง

ต่อให้มีเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นแปด แต่เกาฉี่เจี๋ยก็ไม่เห็นพวกเขาเป็นภัยคุกคามแต่อย่างใด เพราะดินแดนอุดรวิทูรถือได้ว่าเป็นสนามหญ้าของตระกูลเกา

ขณะที่เกาฉี่เจี๋ยกวาดสายตามองฝูงชนอยู่นั้น เขาก็รับรู้ได้ว่าคนที่อยู่ในคณะของเฉินผิงมีแต่คนที่เขารู้จัก