“ไปตรวจสอบดูว่าข้างหน้าเกิดอะไรขึ้นกันเถอะ” เฉินผิงกล่าวพลางเร่งฝีเท้า
ไม่นานเฉินผิงกับพรรคพวกของเขาก็เห็นอีกกว่าหลายสิบคนกำลังชี้มือชี้ไม้อยู่หน้าภูเขาที่ปกคลุมไปด้วยหิมะ ดูเหมือนว่าจะมัวแต่สาละวนอยู่กับการปรึกษาหารือกัน
เมื่อเดินเข้าไปหาทั้งคณะ เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็เห็นดินถล่มลงมาตรงหน้าภูเขาน้ำแข็งจนเผยให้เห็นถ้ำมืดสนิท จากนั้นก็ไม่มีใครกล้าที่จะก้าวเดินเข้าไปข้างในนั้น
ท่ามกลางกลุ่มคนพวกนั้น เฉินผิงรับรู้ได้ว่าเป็นหลาวข่ง เหล่าซุนและจั่วชิงทั้งสามคนที่เขาพบตอนที่กำลังออกจากเมืองเจียหลิง
ย้อนกลับไปเมื่อตอนนั้น หลาวข่งถูกใต้เท้าเยี่ยนตบและหลบหนีไปด้วยความหวาดกลัวในเวลาต่อมา
ทันทีที่พวกเขาเห็นเฉินผิง หลาวข่งก็เดินเข้ามาหาพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“น้องชาย ช่างบังเอิญเสียจริง ฉันไม่คาดคิดเลยว่าจะได้พบนายอีกครั้ง” หลาวข่งทักทายเฉินผิง
เขาดูราวกับพยายามจะเข้ามาตีสนิทกับเฉินผิง อย่างไรเสียการที่มีใต้เท้าเยี่ยนคอยหนุนหลัง ตัวตนของเฉินผิงย่อมไม่ธรรมดาสามัญเป็นแน่
เขาจะต้องมีความเกี่ยวข้องกับใต้เท้าเยี่ยนหรือไม่ก็ต้องเป็นทายาทของตระกูลที่ทรงอำนาจบางตระกูลก็ได้ ไม่งั้นใต้เท้าเยี่ยนก็คงไม่ใส่ใจจะปกป้องเขาหรอก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...