เกาฉี่เจี๋ยเอ่ยปากแนะนำตัวเองว่า “ผมเกาฉี่เจี๋ยลูกชายคนที่สามของตระกูลเกาจากดินแดนอุดรวิทูร พวกคุณคงจะเคยได้ยินเรื่องตระกูลของพวกเรามาบ้างแล้วใช่ไหม? ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ทำไม? มีโอกาสสำคัญอะไรงั้นเหรอ?”
เห็นได้ชัดเลยว่าเกาฉี่เจี๋ยตั้งใจทำให้ทุกคนหวาดกลัวอิทธิพลของตระกูลเกาและเคารพยำเกรงในตัวเขา
แต่หลังจากเขาแนะนำตัวไปแล้ว ก็ไม่มีใครสนใจเขาเลย
อันที่จริงแล้ว เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรอันน่าเกรงขามที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้ต่างมองเขาด้วยสายตาดูแคลนและแค่นเสียงเย็นชาออกมา
เกาฉี่เจี๋ยรู้สึกอับอายขายหน้า แต่เขาไม่อาจระบายโทสะใส่พวกเขาได้
อย่างไรเสียผู้ติดตามของเขาก็อยู่ที่ระดับกึ่งเซียนขั้นห้าเท่านั้น ถ้าพวกเขาเกิดไปขัดแย้งกับผู้ที่อยู่ในระดับกึ่งเซียนขั้นแปดเข้าล่ะก็คงได้ตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบแน่ๆ
เมื่อไม่มีใครสนใจเขาเลย เกาฉี่เจี๋ยจึงทอดสายตามองหว่ากังด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วน “หว่ากัง เกิดอะไรขึ้นที่นี่งั้นเหรอ?”
ท่ามกลางผู้ที่มารวมตัวกันครั้งนี้ คนเดียวที่เกาฉี่เจี๋ยคุ้นเคยก็คือหว่ากัง พวกเขาเคยเป็นศัตรูกันก็จริง แต่ไม่มีเหตุผลที่พวกเขาจะต้องสู้กันอีกต่อไป
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...