หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2904

ทุกคนต่างรู้สึกตกตะลึง

หว่ากังเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “คุณเฉิน มีเหล่าผู้ฝึกวิชามารแฝงตัวอยู่ท่ามกลางพวกเขาจริงๆ เหรอ? ทำไมผมไม่เห็นรู้สึกอะไรเลยล่ะ?”

“ผมก็สัมผัสอะไรไม่ได้เหมือนกัน” เฉินผิงตอบ “ผมสงสัยว่าพวกมันจะใช้วิธีการบางอย่างเพื่อปกปิดรัศมีพลังของตัวเอง แส้ปราบมารเกิดความผิดปกติ ฉะนั้นผมจึงค่อนข้างมั่นใจว่ามีเหล่าผู้ฝึกวิชามารแฝงตัวอยู่ท่ามกลางพวกเรา”

หว่ากังพยายามเก็บงำความตื่นตกใจของตนเอง “เหล่าผู้ฝึกวิชามารเหล่านี้กล้าที่จะแทรกซึมเข้ามาในคณะล่าสมบัติจนน่าเหลือเชื่อ เมื่อพวกเราพบสมบัติแล้ว พวกมันย่อมลงมือและเผยตัวตนออกมาโดยไม่ต้องสงสัยเลย!”

เฉินผิงเตือนพวกเขา “ผมเกรงว่าเหล่าผู้ฝึกวิชามารจะเล่นลูกไม้ต่ำช้า ฉะนั้นตอนอยู่ข้างในจงระวังอย่าเชื่อใจใครเป็นอันขาด!”

“รับทราบ!” ทุกคนผงกศีรษะ

พวกเขาเดินลึกเข้าไปในถ้ำซึ่งเต็มไปด้วยปราณเย็น ทุกคนต้องเร่งระดมพลังวิญญาณเพื่อต้านทานปราณเย็น

หว่ากัง เกาฉี่เจี๋ยและคนอื่นๆ ยังคงไม่สะทกสะท้านกับปราณเย็น ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปกลับปรับตัวให้เข้ากับสภาพนั้นได้อีกต่างหาก

หลังจากพวกเขาเดินทางกันไปหลายไมล์แล้ว ปราณเย็นก็ยิ่งทวีความหนาแน่นมากขึ้นเรื่อยๆ จนเปลี่ยนอาณาบริเวณทั้งหมดให้กลายเป็นสิ่งที่ดูเหมือนดินแดนน้ำแข็ง

เฉินผิงและคนอื่นๆ รู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังเดินอยู่ในกระท่อมน้ำแข็งที่แวดล้อมไปด้วยผลึกน้ำแข็ง

หลิ่วหรูเยี่ยนตัวสั่นเพราะความหนาวเย็น เสื้อผ้าของเธอปกคลุมไปด้วยน้ำแข็งชั้นหนาๆ

เฉินผิงจับมือเธอแล้วถ่ายทอดกระแสพลังอุ่นร้อนผ่านมือเข้าสู่ร่างกายชองหลิ่วหรูเยี่ยน จากนั้นเธอก็รู้สึกดีขึ้นมาก

“ทุกคนระวังตัวด้วยนะ เมื่อพวกเราเดินลึกเข้าไปมากเท่าไหร่ ปราณเย็นก็จะยิ่งหนาแน่นมากขึ้นเท่านั้น” เฉินผิงเตือนพวกเขา

ขณะที่เขาเอ่ยคำพูดเหล่านั้น เกาฉี่เจี๋ยที่นำหน้าคณะก็รีบหยุดเดินแล้วแผดเสียงร้องด้วยความเจ็บปวด

“นายน้อยสาม!”

บรรดาผู้ติดตามของตระกูลเการีบวิ่งเข้ามาหาเขาทันที

เมื่อได้ยินเสียงร้องด้วยความทุกข์ทรมานของเกาฉี่เจี๋ย ทั้งคณะพลันหยุดเดิน ขาของเกาฉี่เจี๋ยถูกแช่แข็งอย่างรวดเร็วต่อหน้าต่อตาพวกเขาซึ่งตรงกันข้ามคำที่เขาพูดเอาไว้เมื่อก่อนหน้านี้ว่าปราณเย็นไม่มีผลอะไรกับเขาเลย

หลังจากนั้นไม่นาน เกาฉี่เจี๋ยก็เป็นหลุดพ้นจากพันธนาการน้ำแข็งแล้วเฉินผิงก็รีบดึงตัวเขากลับมา

“นายน้อยสาม คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?” บรรดาผู้ติดตามของเขาถามด้วยความเป็นห่วง

เกาฉี่เจี๋ยยืนยันกับทั้งคณะว่าเขาไม่เป็นไรจริงๆ แล้วมองเฉินผิงด้วยสายตาซาบซึ้งใจพลางกล่าวว่า “ขอบใจนะ เฉินผิง”

เขาไม่คาดคิดเลยว่าเฉินผิงจะเป็นคนที่เข้ามาช่วยชีวิตตนเอาไว้ในตอนท้าย

“หนทางข้างหน้ามีวงแหวนอาคมอยู่” เฉินผิงกล่าวพลางจ้องมองทางเดินที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของพวกเขา “ก้าวพลาดเพียงครั้งเดียว นายก็จะถูกแช่แข็งทันที”

“วงแหวนอาคมงั้นเหรอ? งั้นก็แสดงว่ามีความเป็นไปได้มากทีเดียวที่สมบัติจะถูกซ่อนอยู่ภายในถ้ำแห่งนี้ ยังไงซะก็มีร่องรอยของมนุษย์อยู่เลย” จี้อวิ๋นกล่าวขึ้น

“อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้ อย่าเพิ่งขยับมั่วซั่วล่ะ รอให้ฉันตรวจสอบแถวนี้ให้ชัดๆ ก่อน”

เฉินผิงขวางทุกคนเอาไว้ไม่ให้เดินหน้าต่อไป