หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2905

เฉินผิงตรวจสอบถ้ำอย่างละเอียดถี่ถ้วน มันแลดูเปลี่ยวร้างไม่มีอะไรเลยนอกเสียจากปราณเย็นที่แผ่ซ่านและผลึกน้ำแข็งที่กำลังส่องแสงระยิบระยับ

เฉินผิงกัดนิ้วแล้วควักเอาแผ่นยันต์ออกมาแล้ววาดวงกลมลงไปบนนั้น จากนั้นเขาก็จุดไฟวิญญาณไฟแห่งวิญญาณ

ถึงแม้ว่าเฉินผิงจะไม่เชี่ยวชาญในการร่ายคาถาเท่ากับหูหม่าซือ แต่เขาก็มีความรู้พอที่จะร่ายคาถาเพื่อเผยวงแหวนอาคมที่ซ่อนอยู่

เมื่อแผ่นถูกยันต์ถูกไฟเผาจนสลายกลายเป็นเถ้าถ่าน วงแหวนอาคมก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเฉินผิง ทางเดินใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาแปรสภาพเป็นกระดานหมากที่มีช่องสี่เหลี่ยมจัตุรัสมากมายนับไม่ถ้วน

มีเพียงผู้ที่เดินหมากได้ถูกต้องเท่านั้นจึงจะสามารถผ่านไปได้อย่างปลอดภัย ใครที่เดินหมากผิดก็จะตกอยูใต้อำนาจของปราณเย็นและกลายเป็น้ำแข็ง

หลังจากตรวจสอบให้ดีๆ แล้ว เฉินผิงก็รู้สึกอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ

แทนที่จะพยายามถอนวงแหวนอาคม เขากลับสั่งจี้อวิ๋นและคนอื่นๆ ว่า “ผมจะนำทางให้เอง พวกคุณจะต้องตามผมมาทุกย่างก้าว อย่าเดินไปที่อื่นเป็นอันขาดเชียว เข้าใจไหมครับ? พวกคุณจะต้องก้าวให้ตรงกับตำแหน่งที่ผมเดิน”

เฉินผิงเป็นคนเดียวท่ามกลางคนพวกนั้นที่มองเห็นวงแหวนอาคม

“ตกลง!” พวกเขาผงกศีรษะ

เฉินผิงเริ่มเดินไปข้างหน้าอย่างระแวดระวัง ทว่ากลับเดินช้าเอามากๆ เขาเกรงว่าคนอื่นๆ อาจจะมองเห็นไม่ชัดและเดินผิดทางได้

หลิ่วหรูเยี่ยนเดินตามเฉินผิงแล้วตามมาด้วยหว่ากัง จี้อวิ๋นและคนอื่นๆ

พวกเขาเข้าแถวและก้าวเดินช้าๆ ด้วยความระมัดระวัง ขณะที่พวกเขาเดินตามเฉินผิงทุกย่างก้าวโดยไม่มีผิดเพี้ยน

เมื่อคนอื่นๆ ในถ้ำเห็นเช่นนั้นก็เริ่มขยับตัวบ้าง

แต่คนที่อยู่ข้างนอกเหล่านี้ไม่ได้เดินตามย่างก้าวของเฉินผิง มิหนำซ้ำยังเที่ยวเดินส่งเดชอีกต่างหาก

ไม่นานก็มีบางคนก้าวผิดและถูกปราณเย็นเข้าเล่นงาน

“ช่วยด้วย! ช่วยฉันที!”

“ช่วยด้วย! ฉันก็โดนแช่แข็งเหมือนกัน!”

พวกเขารีบแผดเสียงร้องขอความช่วยเหลือทันที

อนิจจา ไม่มีใครช่วยเขาได้เลย

เหล่าซุนรีบกระโจนตัวออกจากตรงนั้น

แม้ว่าเขาจะตกอยู่ในสภาพน่าอนาถ ทว่าเขาก็ไม่ถูกน้ำแข็งเล่นงานอีกต่อไป

เหล่าซุนแหงนหน้ามองและรับรู้ว่าเฉินผิงกำลังเหลือบมองมาที่ตนเอง เห็นได้ชัดว่าเฉินผิงเป็นคนที่ใช้เปลวอัคคีมาช่วยชีวิตเขาไว้

“ตามผมมาแล้วอย่าเที่ยวเดินเพ่นพ่านไปทั่วล่ะ” เฉินผิงบอกเขา

เมื่อทุกคนได้ยินเช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าเหตุใดเฉินผิงและคณะของเขาจึงไม่ถูกปราณเย็นเล่นงานไปตลอดทาง

ทั้งๆ ที่มีกับดักเรียงรายไปตามทาง แต่เฉินผิงกลับรู้วิธีหลบหลีกกับดักพวกนี้

“ทำไมนายถึงไม่พูดเสียก่อนเล่า? เพื่อนฉันถูกน้ำแข็งเล่นงานเชียวนะ!”

“ถูกต้อง! นายโหดเหี้ยมจนถึงขนาดไม่สนใจชะตากรรมของคนที่โดนน้ำแข็งเล่นงานได้ยังไงกัน?”

ผู้คนเริ่มพูดแดกดันใส่เฉินผิงด้วยความไม่พอใจ