หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2909

ทันทีที่เกาฉี่เจี๋ยกล่าวเช่นนั้น หลาวข่งกับจั่วชิงก็กระโดดออกมาแล้วพุ่งไปยังเมฆหมอก

เมื่อเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ เห็นเช่นนั้นก็รีบมุ่งเป้าไปที่เมฆหมอกอื่นๆ

ในเมื่อเมฆหมอกมีแก่นอสูรล้ำค่า พวกเขาจะปล่อยมันไปได้อย่างไรเล่า? พวกเขาเสี่ยงชีวิตมาถึงดินแดนอุดรวิทูรแห่งนี้ก็เพราะทรัพยากรและสมบัติเชียวนะ!

เกาฉี่เจี๋ยกำลังจะพาคนของตนไปค้นหาแก่นอสูรจากเมฆหมอกด้วยความสำราญใจ แต่กลับถูกเฉินผิงขวางเอาไว้อีกครั้ง

เกาฉี่เจี๋ยหันไปมองเฉินผิงด้วยความสับสน เขาจะขวางฉันไปทำไมกัน?

ตอนนี้หลายคนเริ่มที่จะต่อสู้กับเมฆหมอกแล้ว

หลังจากขวางเกาฉี่เจี๋ยเอาไว้ได้ เฉินผิงก็หันกลับไปเตือนสองคนที่ยังคงไม่ขยับตัวราวกับว่าพวกมันไม่สนใจแก่นอสูร

แม้แต่ยามที่ผู้คนพุ่งเข้าใส่พระราชวังด้วยความตื่นเต้นเมื่อก่อนหน้านี้ก็เช่นกัน พวกมันกลับนิ่งสงบไม่แพ้กัน

“สหายผู้บำเพ็ญทั้งสอง ทำไมพวกนายไม่เข้าไปหาแก่นอสูรในเมฆหมอกล่ะ?” เฉินผิงถามพร้อมยิ้มนิดๆ

“พวกเราอ่อนแอจนไม่สามารถต่อสู้กับอสูรหมอกพวกนั้นได้น่ะสิ ต่อให้พวกเรารู้ว่ามีแก่นอสูรอยู่ พวกเราก็ไม่กล้าไล่ตามไปหรอก” หนึ่งในนั้นตอบพลางยิ้มขื่น

“ใช่แล้ว พวกเราอ่อนแอเกินกว่าจะทำแบบนั้นได้” อีกคนพูดแทรกขึ้นมาบ้าง

เฉินผิงมองดูสองคนอยู่เงียบๆ สักครู่ก่อนที่จะใช้ปราณสัมผัสโอบล้อมพวกมันไว้

ถ้าหากผู้บำเพ็ญเพียรใช้ปราณสัมผัสมาตรวจสอบผู้บำเพ็ญเพียรอีกคนหนึ่งโดยไม่คิดจะปิดบังซ่อนเร้น พวกเขาก็อาจจะเริ่มต่อสู้กัน

อย่างไรเสียก็ไม่มีใครอยากให้คนอื่นใช้ปราณสัมผัสมาส่องดูพวกเขาโดยไม่มีเหตุผลหรอก

ทว่าแม้แต่ยามที่เฉินผิงทำเช่นนั้น พวกมันทั้งสองคนกลับยังไม่สะทกสะท้าน ราวกับว่าพวกมันไม่รู้ว่าเฉินผิงกำลังใช้ปราณสัมผัสเพื่อตรวจสอบพวกตน

ทันใดนั้นเองเมื่อเฉินผิงใช้ปราณสัมผัสมาตรวจสอบพวกมัน แส้ปราบมารในแหวนเก็บของของเฉินผิงก็เริ่มที่จะขยับเขยื้อน