หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2914

ตู้ม!

เดิมทีเสี้ยววิญญาณของอสูรวิญญาณน้ำแข็งก็ถือกำเนิดขึ้นมาจากเลือดและไม่มีร่างกาย ด้วยเหตุนั้นจึงทำให้มันเริ่มบิดเบี้ยวอยู่ภายใต้การโจมตีของเพลิงปีศาจ

เพลิงปีศาจทำให้พิชานของมันเริ่มสลายหายไป แต่กระนั้นมันก็ยังดิ้นรนเฮือกสุดท้าย

ปราณเย็นภายในนั้นแผ่ขยายออกไปไม่ว่างเว้นด้วยหวังจะดับเพลิงปีศาจ อนิจจา เพลิงปีศาจใช่ว่าจะดับลงได้ง่ายๆ

เมื่อเห็นเสี้ยววิญญาณของอสูรวิญญาณน้ำแข็งที่กำลังดิ้นรนกระเสือกกระสน เฉินผิงก็ชักเอากระบี่พิฆาตมังกรออกมาแล้วร่อนลงสู่พื้นดิน

เพลิงปีศาจยังคงลุกโชนภายในร่างของวิญญาณน้ำแข็ง หรือที่เรียกกันว่าเสี้ยววิญญาณ

“เฉินผิง เสี้ยววิญญาณของอสูรวิญญาณน้ำแข็งจะถูกเผาจนตายหรือเปล่า?” หลิ่วหรูเยี่ยนถาม

“ใช่แล้วล่ะ” เฉินผิงมั่นใจในเพลิงปีศาจมากทีเดียว

ทุกคนเฝ้ามองดูเสี้ยววิญญาณของอสูรวิญญาณน้ำแข็งดิ้นรนอยู่เงียบๆ ด้วยหวังว่ามันจะถูกเผาจนตายให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ตอนนี้เสี้ยววิญญาณของอสูรวิญญาณน้ำแข็งยังคงปลดปล่อยปราณเย็นออกมาไม่หยุดหย่อน ไม่ว่ามันจะทำเช่นนั้นไปมากขนาดไหนก็ไม่สามารถดับเพลิงปีศาจลงได้ แต่กลับทำให้เปลวเพลิงลุกโหมรุนแรงยิ่งกว่าเก่า

ลมเย็นยะเยือกรอบตัวพวกมันกลับค่อยๆ ร้อนแผดเผาเสียจนร่างของเสี้ยววิญญาณของอสูรวิญญาณน้ำแข็งกลายเป็นภาพลวงตาไปทีละเล็กทีละน้อย ในที่สุดมันก็หายไปทีละเล็กทีละน้อยแล้วกลายเป็นหยดเลือดสีแดงฉาน

เลือดหยดนั้นตกสู่ลวดลายแปลกประหลาดตรงกลางโลงน้ำแข็งทั้งห้าใบซึ่งลวดลายดังกล่าวเปล่งแสงสีแดงเจิดจ้าก่อนจะดูดซับมันไป สุดท้ายประกายแสงก็จางลงแล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็กลับคืนสู่ความสงบสุขตามปกติ

แต่สีสันของลวดลายกลับยิ่งชัดมากขึ้น ทำให้เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“หรือว่าเลือดของอสูรวิญญาณน้ำแข็งจะอาบย้อมสีแดงให้แก่ลวดลายนี้ทีละนิดๆ?”

เขาเกิดความสงสัยขึ้นมาเป็นอันมาก

แต่ขณะที่เขาคิดจะสังเกตลวดลายให้ชัดๆ ผู้ฝึกวิชามารทั้งสองคนก็กระโจนตัวลงมาจากบนพระราชวังโดยไม่บอกไม่กล่าว

พวกมันไม่ได้เข้าสู่สภาพบำเพ็ญฌาน แต่ลอบจับตามองความเคลื่อนไหวของเฉินผิงและคนอื่นๆ

“สหายผู้บำเพ็ญทั้งสอง มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ? ผมแค่อยากจะดูลวดลายนี้เฉยๆ พวกคุณมาขวางผมไว้ทำไม?” เฉินผิงถาม

“มารอเวจีงั้นรึ?” เฉินผิงถาม

“ใช่แล้ว แต่ในเมื่อแกรู้จักเพลิงปีศาจของมารอเวจี แกคงจะมีความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนกับมารอเวจีเป็นแน่ ดังนั้นพวกเราก็เลยตัดสินใจที่จะพาแกออกไป”

“พาฉันออกไปงั้นเหรอ? แล้วคนอื่นๆ ล่ะ?” เฉินผิงถามพลางขมวดคิ้ว

“คนอื่นๆ งั้นรึ? พวกมันย่อมต้องกลายเป็นเครื่องสังเวยและออกไปจากที่นี่ไม่ได้!” ชายหนุ่มยิ้มเยาะ

จี้อวิ๋นและคนอื่นๆ พลันเดือดดาลขึ้นมาทันที พวกเขาดาหน้าเข้ามารุมล้อมคนทั้งสอง

“พวกเราเป็นเครื่องสังเวยงั้นเหรอ? เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่? ขืนพวกแกไม่พูดให้กระจ่างก็อย่าฝันไปเลยว่าจะได้ออกไปจากที่นี่!” จี้อวิ๋นแผดเสียงคำราม

“ฮ่าฮ่า... ในเมื่อพวกเรากล้าเผยตัวตน พวกเราย่อมไม่กลัวว่าพวกแกจะลงมือกับเราหรอก”

ชายหนุ่มหัวเราะสุดเสียงโดยไม่มีวี่แววหวาดกลัวสักนิด