หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2915

ทันทีที่จี้อวิ๋นกำลังจะลงมือเพราะความโอหังบังอาจของอีกฝ่าย เฉินผิงกลับเข้ามาขวางและห้ามไม่ให้เขาทำเช่นนั้น

“เครื่องสังเวยที่แกว่าหมายถึงอะไร?” เฉินผิงถาม

“ในเมื่อแกถาม บอกข้อมูลนี้ไปก็ไม่เสียหายอะไรนี่ ยังไงซะพวกแกก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้อยู่แล้ว” ชายหนุ่มหัวเราะ “ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ซ่อนสมบัติของชนเผ่ากายาบรรพกาลหรอก บรรพชนของชนเผ่ากายาบรรพกาลผนึกวิญญาณเผ่ามารเอาไว้ที่นี่ เพื่อที่จะสร้างสมบัติของชนเผ่ากายาบรรพกาล เผ่ามารเป็นจำนวนมากต้องสละชีพและเสี้ยววิญญาณนับไม่ถ้วนต่างถูกพันธนาการเอาไว้ภายในสถานที่แห่งนี้ เพื่อที่จะทำลายผนึก พวกเราจำเป็นต้องใช้แก่นโลหิตของอสูรวิญญาณน้ำแข็ง การที่จะได้แก่นโลหิตของสัตว์อสูรพวกนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ดังนั้นบรรพชนของพวกเราจึงคิดวิธีกักขังอสูรวิญญาณน้ำแข็งทั้งห้าตนเอาไว้ภายในโลงน้ำแข็ง จากนั้นก็ใช้ปราณสัมผัสของผู้บำเพ็ญเพียรชาวมนุษย์มาเป็นเหยื่อล่อแล้วค่อยๆ ดึงแก่นวิญญาณของพวกมันออกมายังไงล่ะ แบบนี้อสูรวิญญาณน้ำแข็งทั้งห้าตนก็จะสร้างแก่นโลหิตต่อไปเรื่อยๆ จนกว่าจะปลดผนึกได้ แกคิดว่าพวกมันกำลังดูดซับแก่นผลึกน้ำแข็ง แต่จริงๆ แล้วพวกมันติดอยู่ในภาพลวงตาซึ่งทำให้ปราณสัมผัสของพวกมันถูกกลืนกินไปทีละนิดๆ แน่นอนว่าพวกไม่ใช่กลุ่มแรกแล้วก็ไม่ใช่กลุ่มสุดท้ายด้วย เมื่อผนึกถูกทำลาย ภารกิจของพวกเราก็จะเสร็จสิ้น

หลังจากฟังจบแล้ว ในที่สุดเฉินผิงก็เข้าใจสาเหตุที่ทำให้พวกที่อยู่เหนือพระราชวังไม่ได้ยินอะไรเลยระหว่างการต่อสู้ก่อนหน้านี้

กลับกลายเป็นว่าพวกเขาตกอยู่ในภาพลวงตา ไม่มีเลือดอยู่ในโลงน้ำแข็งมาตั้งแต่ทีแรก หลังจากคนเหล่านี้ดูดซับพลังจากผลึกน้ำแข็ง เลือดก็เริ่มที่จะปรากฎขึ้นภายในโลงน้ำแข็ง

แก่นโลหิตของอสูรวิญญาณน้ำแข็งได้อาบย้อมลวดลายให้เป็นสีแดงฉาน ทำให้แทบจะทำลายภาพลวงตาที่ผนึกเอาไว้ลงได้ทุกเมื่อ

“พวกแกก็เลยจงใจเปิดถ้ำแห่งนี้ให้ทุกคนเห็นใช่ไหมล่ะ?” เฉินผิงถาม

“ถูกต้อง!” ชายหนุ่มผงกศีรษะ

เฉินผิงจึงถามต่อไปอีกว่า “พวกแกยังวางกับดักเพื่อให้พวกเราเชื่อว่ามีสมบัติอยู่ข้างในด้วยใช่ไหมล่ะ?”

จี้อวิ๋นเริ่มโจมตีใส่พวกมัน แต่ขณะที่เขาขยับตัว คนทั้งสองก็รีบถอยกลับไปยังลวดลายดังกล่าว แสงสีแดงกระพริบขึ้นมาวูบหนึ่งแล้วค่อยๆ จางหายไปจากสายตา

“เป็นอาคมเคลื่อนย้ายนี่เอง ไม่แปลกใจเลยที่พวกมันจะไม่กลัวอะไรเลย!”

เฉินผิงขมวดคิ้วเมื่อเห็นพวกมันใช้อาคมเคลื่อนย้ายเพื่อหลบหนีไป

“ขอให้พวกแกอยู่ที่นี่กันให้สนุกนะแล้วก็อย่าคิดว่าจะหนีไปได้เลย คนที่เข้ามาที่นี่ไม่มีใครเคยออกไปได้สักคน” เสียงกลับห่างไกลออกไปเรื่อยๆ จนเลือนลางจางหายไปทีละเล็กทีละน้อย