หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2917

เมื่อเฉินผิงได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้วว่าต้องทำอะไร

เขากระโจนตัวขึ้นกลางอากาศแล้วกดมือตัวเองลงบนผลึกน้ำแข็งตรงบริเวณที่เกาฉี่เจี๋ยกดอยู่

เมื่อปราณสัมผัสทะลุผ่านผลึกน้ำแข็ง ภาพในหัวของเกาฉี่เจี๋ยก็ปรากฎแก่สายตาของเขา

เขาเห็นเกาฉี่เจี๋ยกำลังนอนอาบแดดอุ่นสบายแล้วดูดซับพลัง

แต่ฝ่ายหลังกลับหารู้ไม่ว่าปราณสัมผัสของตัวเขาเองค่อยๆ ถูกดูดออกไป

เฉินผิงใช้ทะเลจิตสำนึกอันกว้างใหญ่ไพศาลและปราณสัมผัสอันไร้ที่สิ้นสุดราวกับคลื่นโหมรุนแรง จากนั้นก็เริ่มจู่โจมใส่ผลึกน้ำแข็ง

เกาฉี่เจี๋ยที่เดิมทีกำลังนอนอาบแดด กลับถูกคลื่นซัดจนตื่นขึ้นมา

หลังจากตัดความเชื่อมโยงระหว่างเกาฉี่เจี๋ยกับผลึกน้ำแข็ง เฉินผิงก็รีบชักปราณสัมผัสของตัวเขาเองกลับคืนมา

“กะ เกิดอะไรขึ้นงั้นรึ? คุณมาขัดขวางการฝึกบำเพ็ญฌานของผมทำไมกัน?” เกาฉี่เจี๋ยรู้สึกสับสน

เฉินผิงจึงตอบว่า “ถ้าฉันไม่ขวางนายเอาไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้ อีกไม่นานนายคงได้ได้กลายเป็นผีดิบไร้สติสตังเป็นแน่”

“จะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงเล่า? ตอนนี้ผมรู้สึกได้ถึงความแข็งแกร่งจริงๆ นะ!” เกาฉี่เจี๋ยกำหมัด

“ลองปลดปล่อยปราณสัมผัสแล้วดูเอาเองเถอะ”

ทันใดนั้นเกาฉี่เจี๋ยก็ปลุกกระตุ้นปราณสัมผัสภายในทะเลจิตสำนึกของตัวเอง ทันทีที่เขาทำเช่นนั้นก็ร้องลั่นพลางขมวดคิ้วแน่น

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ทำไมผมถึงได้ปวดหัวแทบระเบิดทันทีที่ลองปลดปล่อยปราณสัมผัสของตัวเองล่ะ? ดูเหมือนว่าปราณสัมผัสของผมกลับอ่อนแอลงด้วย”

“ตอนนี้นายก็น่าจะรู้สาเหตุที่ฉันเข้ามาขัดขวางการฝึกบำเพ็ญฌานของนายแล้ว ไปพักเสียเถอะ” เฉินผิงกล่าวแล้วช่วยคนอื่นๆ ต่อไป

เฉินผิงเลือกที่จะเมินเฉยคนอื่นๆ ก็ได้ แต่พวกเขาเป็นตั๊กแตนบนเชือกเส้นเดียวกัน ยิ่งเขาช่วยให้มีคนรอดชีวิตได้มากเท่าไหร่ พวกเขาก็จะยิ่งแข็งแกร่งขึ้นมากเท่านั้น

หลายคนเริ่มตรวจสอบปราณสัมผัสและกำลังจะออกไปจากพระราชวังเพื่อยืนยันคำพูดของเฉินผิง

เมื่อพวกเขาพบว่าปราณสัมผัสของตนเกิดความผิดปกติและปากถ้ำเองก็ถูกผนึกเอาไว้ ในที่สุดพวกเขาก็ยอมรับว่าคำพูดของเฉินผิงเป็นความจริง

“พะ พวกเราควรจะทำยังไงกันดีล่ะ?”

“พวกเราเจอปัญหาเสียแล้วสิ ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าจะหลงกลผู้ฝึกวิชามารเอาได้!”

“ผู้ฝึกวิชามารกล้าดียังไงถึงได้มาหลอกพวกเรา? ฉันออกไปจากที่นี่ได้เมื่อไหร่ล่ะก็ ฉันจะให้พวกมันชดใช้อย่างสาสม!”

แววขุ่นแค้นวูบผ่านใบหน้าของฝูงชนไป

น่าเสียดายที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีวิธีหนีออกไปได้เลย พวกเขาจึงตกอยู่ท่ามกลางความเงียบงัน ระหว่างที่พวกเขารอคอยให้เวลาผันผ่านไปอยู่เงียบๆ ก็ได้แต่หวังว่าจะมีใครคิดหาทางแก้ปัญหาออก