“คุณหลิงครับ พื้นที่ดินแดนอุดรวิทูรนั้นกว้างใหญ่และไร้ขอบเขต ผมเกรงว่าการจะหาตัวใครสักคนนั้นค่อนข้างจะเป็นเรื่องที่ยากเกินไป” ผู้พิทักษ์คนหนึ่งกล่าว
“ชางฮู่ฝ่า เราสามคนสามารถแยกย้ายกันค้นหาได้ ต่อให้พวกเขาหนีรอด แต่พวกเขาก็คงจะหนีไปได้ไม่ไกล เมื่อเราเจอตัวพวกเขาแล้วละก็จงควบคุมตัวพวกเขาเอาไว้ให้หมด หากเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยก็จับไอ้เด็กเหลือขอที่สามารถใช้เพลิงปีศาจมาให้ได้!” หลิงหลงออกคำสั่ง
"คุณหลิงครับ นั่นฟังดูไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะครับ ถ้าคุณดำเนินการเรื่องนี้เพียงลำพังมันออกจะเสี่ยงเกินไปสักหน่อยนะครับ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ท่านมารอเวจีจะต้องตำหนิพวกเราอย่างแน่นอน” ชางฮู่ฝ่ากล่าวอย่างกังวล
“หึ! ไม่จำเป็นต้องกลัวผู้ฝึกบำเพ็ญฌานพวกนั้นหรอกนะ ต่อให้พวกเขาจะมีแส้ปราบมารในครอบครอง แล้วพวกเขาจะทำอะไรได้?” หลิงหลงตะคอกพร้อมกับระเบิดพลังระดับกึ่งเซียนขั้นสูงสุดที่เก้าออกมา
สิ่งเดียวที่หลิงหลงแสวงหาในตอนนี้คือโอกาส เมื่อเธอได้รับมันแล้ว เธอสามารถบรรลุผ่านระดับกึ่งเซียนและก้าวไปสู่ระดับพลังขั้นผู้ทุกข์ยากได้
เมื่อเธอผ่านด่านไปถึงผู้ทุกข์ยากได้ เธอก็สามารถก้าวขึ้นเป็นผู้ฝึกวิชามารกึ่งนิรันดร์ได้ และโอกาสนั้นอาจขึ้นอยู่กับเฉินผิงผู้เชี่ยวชาญการใช้เพลิงปีศาจ
ดวงตาของหลิงหลงลุกโชนด้วยความกระหายอันแรงกล้า
“คุณเป็นอัจฉริยะ คุณหลิง นั่นทำให้คุณไม่กลัวมนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่ไร้ค่าพวกนั้น” ชางฮู่ฝ่ารีบพูดจาประจบประแจงหลิงหลงทันที
“พวกเรารีบแยกย้ายกันออกไปตามหาเถอะ ไม่อย่างงั้น หากพวกมันหนีรอดไปได้ พวกเราคงไม่มีใครสามารถทนรับโทษจากท่านอาจารย์ได้แน่นอน!”
เมื่อพูดจบ หลิงหลงก็กระโดดขึ้นไปและหายตัวไปในที่ราบที่เต็มไปด้วยหิมะอันกว้างใหญ่
ผู้พิทักษ์ทั้งสองสบตากันก่อจะแยกย้ายออกไปค้นหาในทิศทางของพวกเขา
อีกทางด้านหนึ่ง เฉินผิงและพรรคพวกของเขากำลังหนีเอาชีวิตรอดอย่างสิ้นหวัง
เนื่องจากเฉินผิงกล่าวว่าผู้ฝึกวิชามารที่กำลังไล่ตามพวกเขามานั้นมีพลังที่น่าเกรงขามมาก ซึ่งนั่นจะต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...