หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2927

“คุณหลิงครับ พื้นที่ดินแดนอุดรวิทูรนั้นกว้างใหญ่และไร้ขอบเขต ผมเกรงว่าการจะหาตัวใครสักคนนั้นค่อนข้างจะเป็นเรื่องที่ยากเกินไป” ผู้พิทักษ์คนหนึ่งกล่าว

“ชางฮู่ฝ่า เราสามคนสามารถแยกย้ายกันค้นหาได้ ต่อให้พวกเขาหนีรอด แต่พวกเขาก็คงจะหนีไปได้ไม่ไกล เมื่อเราเจอตัวพวกเขาแล้วละก็จงควบคุมตัวพวกเขาเอาไว้ให้หมด หากเป็นไปไม่ได้ อย่างน้อยก็จับไอ้เด็กเหลือขอที่สามารถใช้เพลิงปีศาจมาให้ได้!” หลิงหลงออกคำสั่ง

"คุณหลิงครับ นั่นฟังดูไม่ใช่ความคิดที่ดีเลยนะครับ ถ้าคุณดำเนินการเรื่องนี้เพียงลำพังมันออกจะเสี่ยงเกินไปสักหน่อยนะครับ หากมีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ท่านมารอเวจีจะต้องตำหนิพวกเราอย่างแน่นอน” ชางฮู่ฝ่ากล่าวอย่างกังวล

“หึ! ไม่จำเป็นต้องกลัวผู้ฝึกบำเพ็ญฌานพวกนั้นหรอกนะ ต่อให้พวกเขาจะมีแส้ปราบมารในครอบครอง แล้วพวกเขาจะทำอะไรได้?” หลิงหลงตะคอกพร้อมกับระเบิดพลังระดับกึ่งเซียนขั้นสูงสุดที่เก้าออกมา

สิ่งเดียวที่หลิงหลงแสวงหาในตอนนี้คือโอกาส เมื่อเธอได้รับมันแล้ว เธอสามารถบรรลุผ่านระดับกึ่งเซียนและก้าวไปสู่ระดับพลังขั้นผู้ทุกข์ยากได้

เมื่อเธอผ่านด่านไปถึงผู้ทุกข์ยากได้ เธอก็สามารถก้าวขึ้นเป็นผู้ฝึกวิชามารกึ่งนิรันดร์ได้ และโอกาสนั้นอาจขึ้นอยู่กับเฉินผิงผู้เชี่ยวชาญการใช้เพลิงปีศาจ

ดวงตาของหลิงหลงลุกโชนด้วยความกระหายอันแรงกล้า

“คุณเป็นอัจฉริยะ คุณหลิง นั่นทำให้คุณไม่กลัวมนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่ไร้ค่าพวกนั้น” ชางฮู่ฝ่ารีบพูดจาประจบประแจงหลิงหลงทันที

“พวกเรารีบแยกย้ายกันออกไปตามหาเถอะ ไม่อย่างงั้น หากพวกมันหนีรอดไปได้ พวกเราคงไม่มีใครสามารถทนรับโทษจากท่านอาจารย์ได้แน่นอน!”

เมื่อพูดจบ หลิงหลงก็กระโดดขึ้นไปและหายตัวไปในที่ราบที่เต็มไปด้วยหิมะอันกว้างใหญ่

ผู้พิทักษ์ทั้งสองสบตากันก่อจะแยกย้ายออกไปค้นหาในทิศทางของพวกเขา

อีกทางด้านหนึ่ง เฉินผิงและพรรคพวกของเขากำลังหนีเอาชีวิตรอดอย่างสิ้นหวัง

เนื่องจากเฉินผิงกล่าวว่าผู้ฝึกวิชามารที่กำลังไล่ตามพวกเขามานั้นมีพลังที่น่าเกรงขามมาก ซึ่งนั่นจะต้องเป็นความจริงอย่างแน่นอน

“ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่ที่นี่กับคุณ เฉินผิง!” หลิ่วหรูเยี่ยนปฏิเสธ

“ต่อให้คุณอยู่ที่นี่ คุณก็ไม่สามารถช่วยอะไรผมได้และมีแต่จะทำให้ผมเสียสมาธิเท่านั้น พวกคุณทุกคนที่มีความสามารถอ่อนแอกว่าควรรีบหนีไปก่อน! หากใครต้องการจะเข้าร่วมและช่วยเหลือผมอีกก็ยินดี แต่ถึงยังไง ผมต้องบอกกับพวกคุณทุกคนว่าหากเราไม่รวมพลังและร่วมมือกันในตอนนี้ พวกเราทุกคนอาจถูกผู้ฝึกวิชามารพวกนั้นกลืนกินจนตาย!” เฉินผิงพูดอย่างจริงจัง

“เฉินผิง ฉันจะอยู่” นอกจากความจริงที่ว่าคุณช่วยชีวิตฉันไว้แล้ว มันเป็นหน้าที่ของฉันในฐานะมนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานในการกำจัดผู้ฝึกวิชามารพวกนี้” เหล่าซุนเป็นคนแรกที่แสดงความมุ่งมั่นที่จะอยู่ต่อ

หลังจากการนำของเหล่าซุน จี้อวิ๋นเองก็เลือกที่จะอยู่ต่อเช่นกัน

หลาวข่งและจั่วชิงสบตากันและพยักหน้า บ่งบอกถึงความเต็มใจที่จะให้ความช่วยเหลือด้วยเช่นกัน

ท้ายที่สุดแล้ว ถ้าทุกคนร่วมมือกันย่อมให้ผลลัพธ์ที่ดีกว่าอย่างแน่นอน โดยไม่ต้องคำนึงว่าพวกเขาเป็นผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในกลุ่มหรือไม่