ฝ่ามือของชางฮู่ฝ่ากระแทกลงบนหน้าอกของจี้อวิ๋น ทำให้อีกฝ่ายลอยกระเด็นไปด้านหลังเป็นระยะไกล
เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชางฮู่ฝ่าตั้งแต่แรก และพลังของเขาก็สูญสิ้นไปจนหมด
แต่ทว่า จี้อวิ๋นกลับไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต
ชางฮู่ฝ่าตระหนักดีถึงความสามารถในการใช้เพลิงปีศาจของจี้อวิ๋น และเขาก็ไม่ได้คิดเอาชีวิตแต่แรก เขาต้องการที่จะจับจี้อวิ๋นไปและส่งตัวไปให้กับมารอเวจีl เพื่อที่พวกเขาจะได้ไขปริศนาว่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่เป็นมนุษย์สามารถครอบครองเพลิงปีศาจได้อย่างไร
แต่ชางฮู่ฝ่านั้นหารู้ไม่ว่าเพลิงปีศาจที่จี้อวิ๋นครอบครองก่อนหน้านี้ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นเพียงเพลิงที่ฉินผิงมอบให้เขาเท่านั้น
“ฉันให้โอกาสแกยอมแพ้ แต่คุณกลับเลือกที่จะต่อต้าน” ไม่ช้าแกจะได้รู้ถึงผลที่ตามมาของความดื้อด้านของแก” ชางฮู่ฝ่ามองมนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานอย่างดูถูกเหยียดหยาม
ทันใดนั้นเอง เสียงระฆังอันไพเราะก็ดังขึ้น ดูเหมือนว่าเสียงนั้นจะเล็ดลอดออกมาจากใจกลางของหอคอย
ชางฮู่ฝ่าขมวดคิ้ว “ไอ้หนูนั่นยังไม่ตายอีกงั้นเหรอ?”
ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่สามย่อมไม่สามารถต้านทานพลังของหอคอยได้อย่างแน่นอน
"ไม่มีทาง หอคอยนี้มีพลังที่สามารถสังหารผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่เจ็ดเชียวนะ แต่ไอ้หนูนี่อยู่เพียงระดับขั้นที่สามเท่านั้น เขาไม่มีทางรอดมาได้เด็ดขาด” ผู้พิทักษ์อีกคนตอบด้วยความงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น
ขณะที่จิตใจของพวกเขากำลังสับสน หอคอยขนาดมหึมาก็เริ่มขยับเขยื้อน
ดูเหมือนมีแรงพลังอะไรบางอย่างค่อยๆ ยกมันขึ้นจากพื้นจนลอยอยู่ในอากาศ
อย่างไรก็ตาม กลับไม่พบเฉินผิงภายในหอคอยนั้น
“นี่ ไอ้หนูนั่นมันหายไปไหนแล้ว? ทำไมหอคอยถึงถูกยกขึ้นมาเองได้ล่ะ?” ชางฮู่ฝ่าแทบไม่อาจซ่อนความประหลาดใจเอาไว้ได้ เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่นาน เฉินผิงก็ลอยขึ้นมาจากหลุมที่พื้น เขาลอยอยู่ใต้หอคอยพร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปที่ชางฮู่ฝ่า
“ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะใช้ของวิเศษที่ไร้ค่าแบบนี้มาจับผม”
“แกยังไม่ตายอีกเหรอ?” ชางฮู่ฝ่าตกตะลึง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...