หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2935

ฝ่ามือของชางฮู่ฝ่ากระแทกลงบนหน้าอกของจี้อวิ๋น ทำให้อีกฝ่ายลอยกระเด็นไปด้านหลังเป็นระยะไกล

เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชางฮู่ฝ่าตั้งแต่แรก และพลังของเขาก็สูญสิ้นไปจนหมด

แต่ทว่า จี้อวิ๋นกลับไม่ได้รับอันตรายถึงชีวิต

ชางฮู่ฝ่าตระหนักดีถึงความสามารถในการใช้เพลิงปีศาจของจี้อวิ๋น และเขาก็ไม่ได้คิดเอาชีวิตแต่แรก เขาต้องการที่จะจับจี้อวิ๋นไปและส่งตัวไปให้กับมารอเวจีl เพื่อที่พวกเขาจะได้ไขปริศนาว่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานที่เป็นมนุษย์สามารถครอบครองเพลิงปีศาจได้อย่างไร

แต่ชางฮู่ฝ่านั้นหารู้ไม่ว่าเพลิงปีศาจที่จี้อวิ๋นครอบครองก่อนหน้านี้ไม่ใช่ของเขา แต่เป็นเพียงเพลิงที่ฉินผิงมอบให้เขาเท่านั้น

“ฉันให้โอกาสแกยอมแพ้ แต่คุณกลับเลือกที่จะต่อต้าน” ไม่ช้าแกจะได้รู้ถึงผลที่ตามมาของความดื้อด้านของแก” ชางฮู่ฝ่ามองมนุษย์ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานอย่างดูถูกเหยียดหยาม

ทันใดนั้นเอง เสียงระฆังอันไพเราะก็ดังขึ้น ดูเหมือนว่าเสียงนั้นจะเล็ดลอดออกมาจากใจกลางของหอคอย

ชางฮู่ฝ่าขมวดคิ้ว “ไอ้หนูนั่นยังไม่ตายอีกงั้นเหรอ?”

ผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่สามย่อมไม่สามารถต้านทานพลังของหอคอยได้อย่างแน่นอน

"ไม่มีทาง หอคอยนี้มีพลังที่สามารถสังหารผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับกึ่งเซียนขั้นที่เจ็ดเชียวนะ แต่ไอ้หนูนี่อยู่เพียงระดับขั้นที่สามเท่านั้น เขาไม่มีทางรอดมาได้เด็ดขาด” ผู้พิทักษ์อีกคนตอบด้วยความงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

ขณะที่จิตใจของพวกเขากำลังสับสน หอคอยขนาดมหึมาก็เริ่มขยับเขยื้อน

ดูเหมือนมีแรงพลังอะไรบางอย่างค่อยๆ ยกมันขึ้นจากพื้นจนลอยอยู่ในอากาศ

อย่างไรก็ตาม กลับไม่พบเฉินผิงภายในหอคอยนั้น

“นี่ ไอ้หนูนั่นมันหายไปไหนแล้ว? ทำไมหอคอยถึงถูกยกขึ้นมาเองได้ล่ะ?” ชางฮู่ฝ่าแทบไม่อาจซ่อนความประหลาดใจเอาไว้ได้ เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่นาน เฉินผิงก็ลอยขึ้นมาจากหลุมที่พื้น เขาลอยอยู่ใต้หอคอยพร้อมกับสายตาที่จับจ้องไปที่ชางฮู่ฝ่า

“ผมไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะใช้ของวิเศษที่ไร้ค่าแบบนี้มาจับผม”

“แกยังไม่ตายอีกเหรอ?” ชางฮู่ฝ่าตกตะลึง

“ผมบอกแล้วไงว่าของวิเศษพวกนี้เป็นเพียงแค่ขยะเท่านั้น แต่คุณกลับเลือกที่จะไม่ฟังคำพูดของผม ในเมื่อคุณไม่เชื่อ ผมจะสาธิตให้คุณเห็นเองว่าความสามารถของของวิเศษที่แท้จริงมันเป็นยังไง” เฉินผิงพูดอย่างเรียบเฉยก่อนจะดีดนิ้วของตน

ทันใดนั้นหอคอยก็สั่นสะเทือนและขนาดของมันก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น เห็นได้ชัดว่าผนังของมันกำลังเกิดรอยแตกร้าว

แรงสั่นสะเทือนรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ส่งผลให้โครงสร้างของหอคอยเกิดการแตกหักกระจายไปทั่ว ก่อนที่มันแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ในที่สุด และเศษซากของมันกระจัดกระจายไปทุกทิศทุกทาง

ท่ามกลางซากปรักหักพัง ปรากฏมีระฆังใบหนึ่งลอยอยู่กลางอากาศ

เพียงเฉินผิงโบกมือเล็กน้อย ระฆังมังกรก็หดตัวลง และตกลงบนฝ่ามือของเขาอย่างแผ่วเบา

“นี่สิถึงจะเรียกว่าของวิเศษที่แท้จริง ของคุณมันก็แค่ของไร้ค่าเท่านั้น” เฉินผิงพูดขึ้นพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ดูถูกเหยียดหยาม

เมื่อชางฮู่ฝ่าเห็นว่าของวิเศษของเขาได้ถูกทำลายลง อีกทั้งยังถูกทำให้อับอายขายหน้า เขาก็โกรธแค้นสุดขีดจนกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

เขาถามด้วยความรู้สึกที่ไม่อยากเชื่อ “นั่นมันบ้าอะไรน่ะ?”