“นี่คือระฆังมังกร ของวิเศษแห่งอาวุธเวทย์มนตร์ มันแข็งแกร่งกว่าของวิเศษกระจอกๆ ของคุณเป็นร้อยเท่า!” เฉินผิงเย้ย
"เป็นไปไม่ได้ ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ แกอยู่ในระดับกึ่งเซียนขั้นที่สามเท่านั้น ต่อให้แกจะมีของวิเศษระดับสูงแค่ไหน แกก็ไม่สามารถใช้มันได้!” ชางฮู่ฝ่าปฏิเสธที่จะเชื่อว่าของวิเศษที่เฉินผิงครอบครองอยู่นั้นเป็นสิ่งของวิเศษระดับสูง
“ไม่เชื่อก็ตามใจ” เฉินผิงตอบอย่างเหยียดหยาม
“เจ้าเด็กไร้มารยาท! ฉันจะฉีกแกเป็นชิ้นๆ โทษฐานที่แกมาทำลายของวิเศษของฉัน!” ชางฮู่ฝ่าตะโกนออกมาก่อนจะชกหมัดเข้าใส่เฉินผิงอย่างโกรธแค้น
เฉินผิงวางฝ่ามือลงบนระฆังมังกรอย่างไม่สะทกสะท้าน และส่งพลังมังกรเข้าไป
โฮก!
เสียงคำรามดังสนั่น ระฆังมังกรเริ่มส่องแสงเรืองรอง ลวดลายที่สลับซับซ้อนปรากฏขึ้นที่รอบตัวของมัน รูปร่างของลวดลายเหล่านี้เคลื่อนไหวไปมาราวกับพวกมันมีชีวิตจิตใจ ก่อนที่พวกมันจะแยกตัวออกจากระฆังมังกรและกลายร่างเป็นมังกรที่ลอยอยู่เหนือศีรษะของเฉินผิง
ชางฮู่ฝ่าตกตะลึงทันทีที่เห็นภาพตรงหน้า เขาถอนกำปั้นออกมาและจ้องมองที่เฉินผิงด้วยความตกใจ
“นี่คือมังกรอย่างนั้นเหรอ? เป็นเทพอสูรจริงๆ หรือเนี่ย?”
ชางฮู่ฝ่าและผู้พิทักษ์อีกคนถอยหนีอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือด
จี้อวิ๋น เหล่าซุนและคนอื่นๆ ต่างก็ตกตะลึงเมื่อได้เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าเช่นกัน
การปรากฏตัวของมังกรได้สร้างความรู้สึกที่ทั้งดีใจและเสียใจให้กับพวกเขา
พวกเขาดีใจที่ได้จบเรื่องราวนี้เสียที เพราะพวกเขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเฉินผิงจะมีไพ่ตายมากมายขนาดนี้
แต่หากพวกเขาไม่สร้างสันติภาพกับเฉินผิง พวกเขาอาจเป็นผู้ที่ต้องเผชิญกับการโจมตีของมังกรแทน
โฮก!
สิ้นเสียงคำรามของมังกร มันใช้กรงเล็บยาวกับอุ้งเท้าใหญ่แหวกผ่านอากาศที่ว่างเปล่ามุ่งหน้าตรงไปยังชางฮู่ฝ่าทันที
มังกรนั้นเคลื่อนที่ไปถึงตัวชางฮู่ฝ่าได้อย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด
เมื่อเห็นเช่นนั้น ชางฮู่ฝ่าก็หันหลังเพื่อวิ่งหนีทันที แต่กรงเล็บของมังกรก็เหวี่ยงเข้าใส่หลังของเขาจนฉีกเนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ
ชางฮู่ฝ่าล้มลงกับพื้นด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว
โฮก!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...