หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2937

“ชางฮู่ฝ่า!” ผู้ฝึกวิชามารอีกคนตะโกนเสียงดัง เมื่อได้เห็นเพื่อนของเขาถูกเฉินผิงโจมตีจนตาย

ทางด้านเหล่าซุนและคนอื่นๆ ก็โจมตีโต้กลับอย่างรวดเร็ว โดยไม่เปิดโอกาสให้ผู้ฝึกวิชามารได้พักหายใจ

เฉินผิงมองแส้ปราบมารที่อยู่ในมือของเขา พร้อมด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดีปรากฏบนริมฝีปากของเขา นี่เป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพในการต่อสู้กับผู้ฝึกวิชามารจริงๆ

“พวกคุณทุกคนถอยไปก่อน ผมจะจัดการเขาเอง” เฉินผิงจับแส้ปราบมารไว้แน่นและกระโดดเข้าไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นเขาก็ฟาดแส้ตรงไปยังทิศทางของผู้ฝึกวิชามาร

รัศมีที่รวดเร็วราวกับสายฟ้าปรากฏขึ้นก่อนจะพุ่งตรงเข้าหาผู้ฝึกวิชามาร

เมื่อเห็นเช่นนั้น เหล่าซุนและคนอื่นๆ ก็รีบถอยออกมาทันที

สายตาของผู้ฝึกวิชามารจับจ้องไปที่เฉินผิงอย่างเจ็บแค้น ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ ทันใดนั้น เขาก็ปล่อยพลังฝ่ามืออันทรงพลังออกมา เรียกมังกรไฟส่งเสียงคำรามพุ่งเข้าใส่เฉินผิงอย่างน่าสะพรึงกลัว

ทันทีที่พลังของแส้ปราบมารโจมตีเข้าใส่มังกรไฟ ก็เกิดเสียงฟ้าร้องดังกึกก้องไปทั่วทุ่งกว้างที่เต็มไปด้วยหิมะ

มังกรไฟสลายหายไปในทันที และพลังแส้ปราบมารของเฉินผิงก็เต็มไปด้วยเพลิงปีศาจ ก่อนจะพุ่งไปปรากฏอยู่หน้าผู้ฝึกวิชามารในชั่วพริบตา

โครม!

เสียงกระแทกอันรุนแรงดังกึกก้อง ในขณะที่เพลิงปีศาจบนแส้ปราบมารได้กลายเป็นทะเลเพลิงเข้ากลืนกินร่างของผู้ฝึกวิชามาร

เปลวเพลิงที่สูงตระหง่านพุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้า

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับเพลิงปีศาจอันสุดแสนบริสุทธิ์จากเผ่ามาร ผู้ฝึกวิชามารก็ไร้ซึ่งโอกาสจะตอบโต้ใดๆ ทั้งสิ้น

นับตั้งแต่เข้าต่อสู้กับเหล่าซุนและเพื่อนๆ ของเขาจนถึงตอนที่เขาถูกโจมตีด้วยแส้ปราบมารของเฉินผิง ผู้ฝึกวิชามารได้ถูกความกลัวเข้าปกคลุมตลอดกระบวนการ

ความหวาดกลัวนี้เป็นสิ่งที่เข้าขัดขวางไม่ให้เขาสามารถปลดปล่อยศักยภาพสูงสุดของตนเองออกมา

ไม่เช่นนั้น เฉินผิงคงไม่สามารถโจมตีเขาได้อย่างง่ายดายด้วยการฟาดแส้นั่นออกไปเพียงครั้งเดียว

ท่ามกลางเพลิงปีศาจที่ลุกโชน ผู้ฝึกวิชามารกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนที่ร่างของเขาจะกลายเถ้าถ่านและสลายหายไปจนไม่เหลือซาก

คนที่เหลือต่างมองไปที่เฉินผิงด้วยความชื่นชมอย่างเงียบๆ เขาสามารถสังหารผู้ฝึกวิชามารในระดับกึ่งเซียนขั้นที่แปดด้วยการโจมตีแค่เพียงครั้งเดียว

ขณะที่เฉินผิงและกลุ่มของเขากำลังจะหลบหนี รัศมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวมากมายก็เข้ามาหาพวกเขาจากด้านหลัง

พวกเขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “พวกเราแย่แล้ว ผู้ฝึกวิชามารพวกนี้มันเป็นบ้าอะไรกัน?”

จี้อวิ๋นได้รับบาดเจ็บสาหัสหลายจุด หากพวกเขาจะต่อสู้กับผู้ฝึกวิชามารอีกครั้ง เขาอาจต้องพบกับจุดจบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

“ให้ตายสิ ทำไมถึงได้มีผู้ฝึกวิชามารมากมายขนาดนี้ในดินแดนอุดรวิทูรได้นะ? ฉันคิดว่าพวกเขาถูกกำจัดไปจนหมดสิ้นแล้วไม่ใช่เหรอ? พลังของพวกเขาช่างน่าเกรงขาม! ดูเหมือนว่าตอนนี้โชคไม่เข้าข้างเราเอาซะเลย!” หลาวข่งไม่สามารถหยุดสบถได้

สิ่งที่ควรจะเป็นแค่การตามล่าหาสมบัติทางดินแดนอุดรวิทูรกลับกลายเป็นความหายนะ ไม่เพียงแต่พวกเขาไม่พบสมบัติเท่านั้น แต่พวกเขาอาจต้องเสียชีวิตในการสำรวจครั้งนี้อีกด้วย

เฉินผิงสูดลมหายใจลึก ก่อนจะรวบรวมพลังปราณสัมผัสและเพิ่มความรุนแรงของมัน

เพียงไม่นาน เฉินผิงก็ยิ้มกว้างออกมาก่อนจะพูดขึ้นว่า “พวกเขาไม่ใช่ผู้ฝึกวิชามารหรอก คนพวกนั้นมาเพื่อช่วยพวกเราต่างหาก”

ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงจึงนำคนอื่นๆ วิ่งตรงเข้าไปยังทิศทางของรัศมีนั่นทันที

ทั้งกลุ่มต่างถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อเห็นร่างนั้นจากระยะไกล