“ฉันเคยได้ยินชื่อของแกมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นแกสำแดงพลังมาก่อน ฉันก็อยากรู้ว่าแกจะคู่ควรกับฉายาจริงๆ หรือเปล่า” ผู้อาวุโสรองเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ดีมาก ในเมื่อแกอยากรู้ว่าฉันคู่ควรกับฉายาดาบคลั่งหรือเปล่า งั้นฉันก็จะสำแดงพลังของตัวเองให้แกได้เห็นเอง!” จินซาเหวี่ยงดาบจนก่อให้เกิดบุปผากระบี่
หลังจากนั้นไม่นาน อาณาบริเวณรอบตัวเขาก็เริ่มที่จะสั่นสะเทือน
ถึงแม้ว่าเขาแค่กวัดแกว่งอาวุธ ทว่าการกระทำเช่นนั้นก็ทำให้ดาบนับหมื่นปรากฎขึ้นกลางอากาศทันที
จากนั้นดาบพวกนั้นก็พุ่งเข้าใส่ผู้อาวุโสรอง
“หึ! ถ้าแกทำได้ดีที่สุดแค่นี้ล่ะก็ งั้นแกก็ไม่คู่ควรกับฉายาดาบคลั่ง” ผู้อาวุโสรองยิ้มเยาะก่อนที่เขาจะใช้ปราณเย็นเพื่อสร้างโล่สีขาวขึ้นรอบตัว
ในขณะเดียวกัน เขาก็เหวี่ยงหมัดออกไปจนทำให้อากาศเกิดการปะทุขึ้นมา การลงมืออันน่าสะพรึงกลัวเพียงครั้งเดียวก็เพียงพอที่จะเปลี่ยนดาบทั้งหมดให้กลายเป็นความว่างเปล่าได้แล้ว
เมื่อผู้อาวุโสรองเห็นเช่นนั้นก็ยิ้มเยาะ
แต่ขณะที่เขากำลังรู้สึกลำพองใจอยู่นั้น เขาก็สัมผัสได้ว่าปราณเย็นรอบตัวถูกอะไรสักอย่างทิ่มแทง โล่หายวับไปด้วยความเร็วที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า
“แกคิดว่าฉันได้ฉายาดาบคลั่งมาเปล่าๆ หรือไง?” แววดูแคลนเขียนไว้ทั่วใบหน้าของจินซา
สีหน้ายิ้มเยาะของผู้อาวุโสรองถูกแทนที่ด้วยสีหน้าบึ้งตึงอย่างรวดเร็ว
วิชาดาบของจินซาไม่ธรรมดาเลย ขณะที่ดาบจวนจะมาถึงสัมผัสโดนตัว ผู้อาวุโสรองกลับไม่ทันสังเกตเห็นแล้วโล่ของเขาก็ถูกดาบทำลายทิ้ง
“ฝีมือดาบของแกมันดีจริงๆ แต่อย่าคิดว่าฉันจะกลัวแกนะ!” ผู้อาวุโสรองตะโกนแล้วพุ่งเข้าใส่จินซาพลางรวบรวมปราณเย็นปริมาณมหาศาลเอาไว้ในฝ่ามือ
พลังวิญญาณอันบ้าคลั่งผสานเข้ากับปราณเย็นทำให้อาณาบริเวณโดยรอบถูกแช่แข็ง
เมื่อผู้คนโดยรอบเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็รีบถอยหลังเพื่อไม่ให้กลายเป็นก้อนน้ำแข็ง
กำแพงน้ำแข็งเริ่มก่อตัวขึ้นกลางอากาศแล้วพุ่งเข้าไปล้อมจินซาเอาไว้อย่างรวดเร็ว
จินซาควงดาบเพื่อทำให้เกิดคลื่นความร้อน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...