หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2946

จินซายื่นมือออกมา หยวนเป่าเข้าใจถึงเจตนาของเขาแล้วมอบตรามรกตให้ทันที

นั่นเป็นเพียงทางเดียวที่หยวนเป่าจะสามารถรับประกันความปลอดภัยของตัวเองได้ ถ้าพวกของจินซาจู่โจมใส่ หยวนเป่าก็คงต้องตายแน่ๆ

เมื่อเห็นหยวนเป่ามีท่าทีว่าง่าย จินซาก็ไม่สร้างความลำบากใจให้แก่อีกฝ่าย เขากดตรามรกตลงในช่องว่างบนประตู

ตรามรกตพอดีกับช่องว่างอย่างเหมาะเจาะ ไม่นานพื้นดินก็สั่นสะเทือนแล้วประตูที่นำไปสู่ขุมสมบัติก็เริ่มเปล่งแสงสีทอง

ทุกคนถอยห่างออกมาจากปากทางเข้า พวกเขาไม่รู้ว่ามีกับดักอะไรอยู่หลังประตูบานนี้หรือไม่

พื้นดินสั่นสะเทือนแล้วประตูก็ค่อยๆ เปิดออก หลังจากนั้นคลื่นความร้อนก็พุ่งออกมาจากภายในบริเวณที่สมบัติขุมสมบัติซุกซ่อนอยู่

ผู้บำเพ็ญเพียรคนใดที่ปรารถนาจะอยู่ในสถานที่เย็นยะเยือกอย่างดินแดนอุดรวิทูรต้องใช้พลังวิญญาณเพื่อคุ้มครองตัวเองจากสภาพอากาศ

หากคนธรรมดาสามัญเข้ามาที่นี่ คาดว่าไม่นานพวกเขาก็คงต้องแข็งตาย

เมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น ทุกคนก็รู้สึกตกตะลึงแล้วพวกเขาก็รู้สึกผ่อนคลาย

“อะไรอยู่ในขุมสมบัติแห่งนี้กันแน่? ถึงกับมีไอร้อนพุ่งออกมาจากในนั้นด้วย” จินซาจ้องมองตรงปากทางเข้าอยู่ห่างๆ แทนที่จะพุ่งเข้าไป

“ใครมันจะไปสนกันเล่า? ไปตรวจสอบดูกันก่อนเถอะ สมบัติของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลจะอันตรายสักแค่ไหนกันเชียว?” มู่ซย่าเดินตรงเข้าไป

มารสวรรค์เบญจธาตุอีกสี่คนก็เข้าไปกับเขาทันที เมื่อผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ เห็นเช่นนั้น พวกเขาเองก็เข้าไปด้วย น่าแปลกที่มารสวรรค์เบญจธาตุกับไม่ขวางพวกเขาไว้

หลังจากลังเลอยู่สักพัก หยวนเป่าก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันแล้วเดินเข้าไปในขุมสมบัติ

เกาฉี่เฉียงจ้องมองเกาฉีเซิ่งด้วยสายตาเย็นชาก่อนที่จะขมวดคิ้วนิ่วหน้า “นายช่วยมีสมองมากกว่านี้หน่อยได้ไหม? นายจะเลิกฆ่าคนแล้วก็เล่นสนุกกับพวกผู้หญิงตลอดทั้งวันได้หรือยัง? ไม่ว่ายังไงก็ช่างตอนนี้ฉันอยากให้นายอยู่บ้าน พอคุณเฉินหายดีแล้วก็พาเขาไปค้นหาสมบัติด้วยล่ะ”

“คุณเฉิน? คุณเฉินอะไรกัน?” เกาฉีเซิ่งรู้สึกตกอกตกใจเพราะเขาไม่เคยเห็นพี่ชายของตนเรียกใครด้วยน้ำเสียงเคารพนบนอบเช่นนั้นมาก่อนเลย

“ผู้หญิงสองคนที่นายจับตัวมาเป็นเพื่อนของคุณเฉิน ถ้าหากเสี่ยวหลานขัดขวางแกไม่ทันล่ะก็ นายคงได้ก่อเภทภัยให้แก่ตระกูลของพวกเราแล้ว พอคุณเฉินฟื้นตื่นจากการฝึกบำเพ็ญฌาน ฉันอยากให้นายขอโทษเขาอย่างเป็นเรื่องเป็นราว ต่อให้พวกนายสองคนจะเป็นคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่เขาก็ดีกว่านายมากนัก นายควรจะละอายแก่ใจตัวเองเสียบ้างนะ” เกาฉี่เฉียงตำหนิ

เกาฉีเซิ่งไม่พอใจกับคำสั่งดังกล่าว แต่เขาก็ไม่กล้าแสดงสีหน้าออกมา “เข้าใจแล้ว...”

“ไปฝึกบำเพ็ญฌานให้ดีๆ เถอะ ดูตัวเองเสียบ้างสิ ความเร็วในการฝึกบำเพ็ญฌานของนายกลับเชื่องช้าพอๆ กับหอยทากคืบคลาน ทรัพยากรตั้งมากมายก่ายกองเสียขนาดนั้นต้องสูญเปล่าเพราะนายแท้ๆ เลย” เกาฉี่เฉียงโบกมือไล่

เกาฉีเซิ่งไม่พูดอะไรแล้วจากไปด้วยสีหน้าไม่พอใจ