หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2948

เกาฉี่เฉียงไม่รู้ว่าเขาเดาถูกหมดเลย เฉินผิงกินผลอัสนีสวรรค์เข้าไปแทนที่จะค่อยๆ ซึมซับพลังของมัน

“ฉันไม่รู้ว่าจะสามารถใช้พลังของผลอัสนีสวรรค์เพื่อเปิดจุติภูมิของตัวเองได้หรือเปล่า” หลังจากเฉินผิงได้รู้เรื่องจุติรัศมีแล้ว เขาก็อยากจะมีจุติภูมิเป็นของตัวเอง

แต่ถึงเขาอยากจะเข้าใจถึงจุติรัศมีมากแค่ไหน เขาก็เป็นแค่ผู้บำเพ็ญระดับกึ่งเซียน การที่เขาจะบรรลุถึงขั้นนั้นก็คงไม่ใช่เรื่องง่าย

ผู้บำเพ็ญเพียรระดับผู้ทุกข์ยากที่สามารถสร้างจุติภูมิได้ถือว่าเป็นผู้มีพรสวรรค์ชนิดหาตัวจับยากเป็นพิเศษ

ถ้าหากเฉินผิงสามารถสัมผัสถึงขั้นนั้นได้ระหว่างที่เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียน ก็นับได้ว่าเขาเป็นอัจฉริยะท่ามกลางเหล่าอัจฉริยะ

เฉินผิงสงบสติอารมณ์พลางสัมผัสรับรู้ถึงพลังอสนีภายในร่างกายของตนเองที่ครั้งหนึ่งเคยอยู่ข้างในผลอัสนีสวรรค์ หากฉันได้ความสามารถในการสร้างจุติภูมิขึ้นมา! ถ้าไม่ได้มาก็แล้วไปเถอะ ฉันคิดว่าตัวเองคงต้องฝึกบำเพ็ญฌานต่อไป เพราะดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันจะไม่มีเรื่องที่ต้องทำเลย

ขณะที่เขาดำดิ่งลงไปในทะเลจิตสำนึกของตัวเอง เขาก็จ้องมองมาที่ต้าหลัวจินเตี้ยน เขาหวังว่าจะต้าหลัวจินเตี้ยนจะถูกปลุกกระตุ้นและช่วยให้เขาได้ความสามารถในการสร้างจุติภูมิ

แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามสักแค่ไหนก็ไม่ได้ผล มิหนำซ้ำต้าหลัวจินเตี้ยนยังไม่ขยับเขยื้อนอีกต่างหาก

“อาจจะเป็นเพราะพลังฝึกบำเพ็ญฌานของฉันยังต่ำเตี้ยเกินกว่าที่จะเรียนรู้พลังเช่นนี้ก็เป็นได้...”

เมื่อเฉินผิงรู้ตัวว่าทำไม่สำเร็จก็เริ่มฝึกบำเพ็ญฌานอีกครั้ง มาดูกันซิว่าฉันจะบรรลุถึงระดับกึ่งเซียนขั้นสี่ได้เดี๋ยวนี้เลยไหม!

พลังอสนีถูกจิตวิสุทธิของเฉินผิงหล่อหลอมอยู่ไม่หยุดหย่อน

ขณะที่เขาทำเช่นนั้นอยู่ เมฆหมอกก็เริ่มมารวมตัวอยู่เหนือตัวเขา

เมฆหมอกหนักอึ้งและอสุนีบาตดังลั่น เสียงสั่นสะเทือนราวกับจะสั่นคลอนบ้านตระกูลเกาทั้งหลัง ท่ามกลางเมฆหมอก ประกายไฟแล่นผ่านพวกมันไปราวกับว่ากำลังเตรียมการอะไรสักอย่าง

“นี่มันอะไรกัน? มีผู้ฝึกวิชามารลอบเข้ามางั้นรึ?”

“ช่างน่าสะพรึงกลัวนัก! เป็นเผ่ามารจริงๆ เหรอ?”

เขารีบไปตรงลานบ้านของเกาฉี่เฉียง ถ้าเป็นพี่ใหญ่จริงๆ งั้นนี่ก็เป็นข่าวดีน่ะสิ! พี่ใหญ่ไม่เลื่อนระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานมาหลายปีแล้ว!

เมื่อรู้ว่าเกาฉี่เฉียงไม่ใช่ผู้ที่ฝ่าทะลวงระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌาน เกาฉีเซิ่งก็รู้สึกตะลึงงัน “พี่ใหญ่ ในตระกูลของพวกเรามีใครที่กำลังจะฝ่าทะลวงระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานงั้นเหรอ? ทำไมถึงได้เกิดความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ขนาดนั้นล่ะ?”

เกาฉี่เฉียงเหลือบมองเมฆอสุนีบาตพลางกล่าวว่า “เป็นคุณเฉินน่ะ...”

“คุณเฉินงั้นเหรอ? พลังฝึกบำเพ็ญฌานของเขาอยู่ระดับไหนแล้ว? เขาเลื่อนจากระดับกึ่งเซียนไปสู่ระดับผู้ทุกข์ยากแล้วเหรอ?” เกาฉีเซิ่งรู้สึกสับสน

เกาฉี่เฉียงส่ายหน้า “เขาเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นสามเท่านั้น ตอนนี้เขาน่าจะฝ่าทะลวงขึ้นสู่ขั้นสี่แล้ว”

“อะไรนะ?” เกาฉีเซิ่งแทบไม่อยากเชื่อเลย “ไม่มีทางเป็นแบบนั้นไปได้หรอก! แค่เลื่อนระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานจากขั้นสามไปสู่ขั้นสี่จะเกิดความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่เช่นนี้ได้ยังไงกัน? ผมไม่เชื่อหรอก!”

“นายจะเชื่อหรือเปล่าก็เป็นเรื่องของตัวเอง อย่าคิดว่าคนอื่นจะต้องคิดเหมือนนาย อีกอย่างก็อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่านายเอาแต่เมาหยำเปทั้งวันแทนที่จะฝึกบำเพ็ญฌานน่ะ” เกาฉี่เฉียงถลึงตามองเกาฉีเซิ่ง

เกาฉีเซิ่งรู้สึกหวาดกลัวมากเสียจนต้องรีบจ้ำอ้าวหนีไป