หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2951

ตู้ม!

ในที่สุด อสุนีบาตลำดับที่สิบเอ็ดก็ผ่าฟาดใส่เฉินผิง

เขากัดฟันทนแล้วใช้พลังอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ในร่างกายเพื่อต้านทานเอาไว้

เขารู้สึกราวกับอสุนีบาตนับหมื่นสายกำลังทะลุผ่านร่างของตนไป จากนั้นร่างกายของเขาก็ค่อยๆ โปร่งใส

เกาฉี่เฉียงถูกพลังของอสุนีบาตซัดจนลอยกระเด็นออกไป แม้แต่ผู้แกร่งกล้าอย่างเกาฉี่เฉียงก็ยังถูกแรงปะทะของอสุนีบาตลำดับที่สิบเอ็ดซัดเสียจนกระเด็นออกไป

เมื่อเฉินผิงลืมตาขึ้นแล้วกวาดสายตามองไปรอบข้าง เขาก็สังเกตเห็นว่ารอบตัวปกคลุมไปด้วยสีทึมเทา

“ฉันตายแล้วงั้นเหรอ?” เฉินผิงออกแรงตบร่างตัวเอง ทว่ากลับไม่รู้สึกอะไรเลย “โอ้พระเจ้า! ฉันตายแล้ว! ฉันคิดว่าตอนนี้ตัวเองเป็นแค่เสี้ยววิญญาณของร่างเดิมไปเสียแล้ว” เขาใจหายวูบ “ฉันจะตายแบบนี้ได้ยังไงกัน? ไม่ยุติธรรมเลย ฉันยังไม่รู้ว่าพ่อตัวเองเป็นใครเลย ฉันยังหาอวี่ฉีไม่เจอเลยแถมยังมีสาวๆ อีกหลายคนที่กำลังรอคอยฉันอยู่! ฉันตายแบบนี้ไม่ได้! ฉันไม่ยอม!”

ไม่ว่าเขาจะพยายามแผดเสียงร้องสักแค่ไหน เขาก็เปล่งเสียงไม่ออก สิ่งที่เขาสามารถทำได้คือร้องตะโกนอยู่ในใจ

หลังจากนั้นสักพัก เฉินผิงก็ยอมแพ้

เขาค่อยๆ นอนลงแล้วล่องลอยอยู่ภายในอาณาบริเวณสีทึมเทา

ในขณะเดียวกัน เกาฉี่เฉียงก็ตกใจกับภาพที่เห็นกลางอากาศ

เมฆอสุนีบาตหายวัยไปและเฉินผิงเองก็เช่นกัน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” เหตุพลิกผันที่จู่ๆ ก็เกิดขึ้นนั้นทำให้เกาฉี่เฉียงถึงกับขมวดคิ้วนิ่วหน้า เขาตายหรือแค่หายตัวไปกันแน่? เขาอยู่ที่ไหนล่ะ?

ตู้ม!

ทันใดนั้นเฉินผิงที่กำลังนอนอยู่ในอาณาบริเวณที่เต็มไปด้วยเมฆหมอกสีทึมเทาก็ได้ยินเสียงดังตู้ม หลังจากนั้นอาณาบริเวณรอบตัวเขาก็เริ่มที่จะสั่นสะเทือน