หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2952

ขณะที่ลำแสงหลากสีสันยังคงแผ่ออกไป โลกมายาก็ถือกำเนิดขึ้นภายในร่างของเฉินผิง

เกาฉี่เฉียงพลันเอ่ยขึ้นมาทันทีว่า “ตอนนี้ผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วล่ะ! สิ่งไม่ใช่ทะเลจิตสำนึกของคุณหรอก แต่มันคือจุติภูมิของคุณต่างหากเล่า!”

“จุติภูมิ? ผมได้พลังในการสร้างจุติภูมิจริงๆ เหรอ?” เฉินผิงยังคงรู้สึกสับสนเพราะเขาไม่คิดว่าตัวเองจะสัมผัสถึงพลังแห่งจุติภูมิได้ เป็นเพราะอสุนีบาตสายสุดท้ายกับต้าหลัวจินเตี้ยนงั้นเหรอ?

“เจ้าสิ่งนี้ย่อมต้องเป็นจุติภูมิแน่ๆ ยินดีด้วยนะ คุณเฉิน เมื่อจุติภูมิของคุณก่อกำเนิดขึ้นมาแล้ว คุณก็จะสามารถสัมผัสและได้รับจุติ พอนึกถึงผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนที่สามารถสร้างจุติภูมิได้... ก็ช่างน่าอัศจรรย์นัก!” ใบหน้าของเกาฉี่เฉียงเต็มไปด้วยความอิจฉาและปีติยินดี

“จุติภูมิของผมเป็นยังไงบ้าง? ยังเป็นพระราชวังอยู่หรือเปล่า?” ตอนนี้เฉินผิงทั้งรู้สึกดีใจและกังขาในความสามารถใหม่ของตนเองไม่แพ้กัน

“น่าจะไม่ใช่แบบนั้นหรอก ตามโครงสร้างจุติภูมิของคุณ ผมคิดว่าอาจจะมีขนาดใหญ่กว่าพระราชวัง มีความเป็นไปได้ว่าจะเป็นภูผามหานทีหรืออะไรทำนองนั้นแหละ” เกาฉี่เฉียงเอ่ยขึ้นมา

“ยังมีจุติภูมิที่ใหญ่กว่านี้อีกไหม?” เฉินผิงถาม

“แน่นอนว่า ยิ่งจุติภูมิมีขนาดใหญ่ขึ้นมากแค่ไหน ขีดความสามารถของความก้าวหน้าในอนาคตก็ยิ่งมากขึ้นเท่านั้น แต่ขนาดของจุติภูมิเองก็จะสัมพันธ์กับความยากในการได้รับจุติด้วย ยิ่งมันมีขนาดใหญ่มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งได้รับมายากขึ้นเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้น เพราะร่างกายของคุณแข็งแกร่งจึงยากยิ่งที่จะเลื่อนขึ้นสู่ขั้นที่สูงขึ้น คุณจำเป็นต้องใช้ทรัพยากรมากขึ้นเพื่อให้บรรลุเป้าหมาย แต่มันก็หมายความว่าผลประโยชน์ที่คุณได้รับจะมากขึ้นไปด้วยซึ่งทุกอย่างล้วนสัมพันธ์กันหมด”

ในยามนี้ลำแสงเจิดจ้าหายไปแล้ว ทั่วทุกหนแห่งล้วนมีแต่ดวงดาว แต่ทว่าดวงดาวพวกนั้นกลับเป็นสีทึมเทาและไม่ส่องแสงระยิบระยับ

เกาฉี่เฉียงกับเฉินผิงมองดูดวงดาวที่อยู่รอบตัว อันให้ความรู้สึกราวกับว่าพวกเขากำลังยืนอยู่สุดปลายดาราจักร

“นะ นี่มันอะไรกันเนี่ย? จุติภูมิของผมอยู่ที่ไหนล่ะ?”