หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2958

ตอนที่เผชิญหน้ากับอสุนีบาต เฉินผิงก็ยังคงสงบนิ่งอยู่ เมื่อเขายื่นมือออกมา อสุนีบาตก็บรรจบในมือของเขาอย่างว่องไวราวกับพวกมันถูกดึงดูดมาหาเขา

หลังจากนั้นอสุนีบาตก็กลายสภาพเป็นหอกอสนีซึ่งปะทุไปด้วยประกายไฟตลอดความยาว!

จากนั้นเฉินผิงก็ขว้างหอกใส่เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัว

เปรี๊ยะ!

ขณะที่หอกจวนจะถึงตัวเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือด มันก็พลันระเบิดจนกลายเป็นประกายไฟนับพันที่แผ่ออกไปทั่วทุกสารทิศ

เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดที่เต็มไปด้วยพลังอสนีอยู่แล้วไม่น่าจะหวาดกลัวประกายไฟเหล่านี้ แต่เมื่อประกายไฟปะทุขึ้นมา เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวก็ร้องเสียงแหลมแล้วรีบถอยร่น

ดวงตาของเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวเต็มไปด้วยแววหวาดกลัว พวกมันแลดูหวาดกลัวพลังอสนีที่เฉินผิงปลดปล่อยออกมาอย่างแท้จริง

เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวกระพือปีกแล้วมองมาที่เฉินผิงด้วยสายตาหวาดกลัวก่อนจะหันหลังเตรียมหนีไป เพราะพวกมันรู้ว่าไม่ใช่คู่ประมือของเฉินผิงเลย

“คิดจะหนีงั้นเหรอ?”

เฉินผิงยกยิ้มมุมปาก ถ้าหากเขาปล่อยให้เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวหลบหนีไปได้ ก็คงขายหน้าแย่เลย

ประกายไฟเลือนรางปรากฏขึ้นบนมือขวาของเฉินผิง เมื่อมันแผ่ขยายออกไปทีละนิดก็ส่งเสียงดังเปรี้ยง

เมื่อเฉินผิงซัดฝ่ามือไปข้างหน้า อสุนีบาตหลายสายก็ผ่าฟาดใส่เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัว ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ตั้งตัว

ก่อนที่เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวจะร้องเสียงแหลม พวกมันก็ถูกพลังอสนีผ่าฟาดลงมาใส่แล้ว

“จุติอสนีแบบนี้ช่างน่าทึ่งจริงๆ...”

เฉินผิงมีสีหน้าประหลาดใจ อย่างไรเสียก็เป็นครั้งแรกที่เขาใช้จุติรัศมี

เมื่อทุกคนเห็นเฉินผิงใช้ฝ่ามือเดียวสังหารเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวได้อย่างง่ายดาย พวกเขาก็รู้สึกตกใจสุดขีด ยิ่งไม่ต้องเอ่ยถึงเรื่องที่เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดจะหนีไปเลย

เฉินผิงเดินเข้ามาที่ซากศพของเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัว จากนั้นก็สั่งให้จี้อวิ๋นดึงแก่นอสูรของพวกมันออกมา

ถ้าเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวบินมาจากสามทิศทาง เฉินผิงก็คงไม่สามารถสังหารพวกมันทั้งสามตัวด้วยฝ่ามือเดียวได้หรอก

อย่างไรเสียจำนวนของจุติอสนีที่เขาสามารถควบคุมได้ก็ยังมีจำกัด เขายังไม่สามารถลงมือโจมตีพร้อมๆ กันได้ในหลายทิศทาง

ขณะที่พวกเขามัวแต่ยุ่งง่วนกับการเก็บรวบรวมซากศพของเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือด ห่างออกไปไม่ไกลนักก็มีคนกลุ่มหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาหาพวกเขา

“พ่อครับ เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดหายไปแล้ว ทำไมพวกเราถึงมองไม่เห็นพวกมันเสียแล้วล่ะ?”

หนิงชั่นเงยหน้าแล้วกวาดสายตามองไปทั่วทั้งอาณาบริเวณ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่วี่แววของเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือด

“พวกมันอาจจะหนีไปแล้วหรือเปล่า?” ผู้อาวุโสคนหนึ่งของตระกูลหนิงคาดเดา

“ไม่มีทางหรอก ในเมื่อเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดพวกนั้นถูกฝึกให้เชื่องและยอมรับเจ้านายแล้ว พวกมันจะไม่มีทางหนีไปเป็นอันขาด”

หนิงไฉ่เฉินส่ายหน้าพลางแหงนมองฟ้า จากนั้นเขาก็ส่งเสียงแปลกประหลาดสักสองสามครั้ง แต่เหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดก็ยังไม่กลับมา