“ทุกคน ผมเกาฉีเซิ่งจากตระกูลเกา ผมไม่สนหรอกว่าพวกคุณจะเป็นใคร แต่ถ้าคุณกล้าแตะต้องผมที่นี่ล่ะก็รับรองได้เลยว่าคุณไม่ได้ออกไปจากดินแดนอุดรวิทูรแน่” เกาฉีเซิ่งเอ่ยกับหนิงไฉ่เฉินพลางเดินมาข้างหน้าสองก้าว
“ตระกูลเกางั้นรึ?” หนิงไฉ่เฉินขมวดคิ้วนิ่วหน้า ฉันเคยได้ยินชื่อตระกูลเกา!
อย่างไรเสียตระกูลเกาก็นับว่าเป็นตระกูลใหญ่และทรงอิทธิพลมากที่สุดในดินแดนอุดรวิทูร
“นายน้อยเกา ต่อให้คุณจะมาจากตระกูลเกา พวกคุณก็ฆ่าเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดของพวกเราไป แน่นอนว่าพวกเราย่อมไม่อาจปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้?” หนิงไฉ่เฉินพูดเสริมขึ้นมา
“คุณอยากได้ค่าชดเชยเท่าไหร่ ตระกูลเกาก็ยินดีชดใช้ให้” เกาฉีเซิ่งตอบ
ทุกคนบอกได้เลยว่าหนิงไฉ่เฉินอยู่ในระดับกึ่งเซียนขั้นเก้าชั้นสูงสุด อีกทั้งไม่มีใครในฝ่ายของเฉินผิงที่จะเป็นคู่ประมือของเขาได้
พลังฝึกบำเพ็ญฌานของหนิงไฉ่เฉินอยู่ในระดับสูงสุดท่ามกลางทุกคนที่อยู่ที่นี่แล้ว
“การชดเชยที่ผมต้องการนั้นช่างแสนง่ายดาย เฉินผิงไอ้หมอนี่มีผลอัสนีสวรรค์อยู่สามลูก ขอเพียงมันมอบผลไม้มาซะ ผมก็จะไปทันทีและพวกเราก็จะแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นเรื่องที่ฆ่าเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวนี้!” หนิงไฉ่เฉินกล่าวพลางชี้มาที่เฉินผิง
เมื่อเห็นว่าเฉินผิงเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นสี่ที่มีระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานต่ำที่สุดในกลุ่ม หนิงไฉ่เฉินก็เข้าใจผิดคิดว่าเฉินผิงเป็นแค่ผู้ติดตามตัวเล็กๆ เท่านั้น
หนิงไฉ่เฉินหารู้ไม่ว่า แท้จริงแล้วเฉินผิงเป็นผู้นำของพวกเขาและพวกเขาต่างก็รับคำสั่งจากเขา
เมื่อเกาฉีเซิ่งได้ยินเช่นนั้นก็หันไปมองเฉินผิง เพราะไม่กล้าตัดสินใจแทนเขา
เฉินผิงจ้องมองมาที่หนิงไฉ่เฉิน เขารู้ว่าหนิงไฉ่เฉินจะต้องกินผลอัสนีสวรรค์เข้าไปแล้ว มิฉะนั้นเขาก็คงไม่มีทางเลื่อนจากระดับกึ่งเซียนขั้นแปดขึ้นสู่ระดับกึ่งเซียนขั้นเก้าชั้นสูงสุดภายในชั่วเวลาสั้นๆ เช่นนั้นได้
“แกอยากได้ผลอัสนีสวรรค์ของฉันงั้นเหรอ?” เฉินผิงผุดรอยยิ้มจางๆ ขึ้นมา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...