หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2961

“ไอ้หนู แกคิดว่าตัวเองสูงส่งนักหรือไง! กล้าดียังไงถึงได้พูดกับบิดาเช่นนี้? แกคิดจะยั่วยุให้ฉันฆ่าแกรึไง? เผื่อว่าแกจะยังไม่รู้ พ่อของฉันอยู่ระดับกึ่งเซียนขั้นเก้าแล้ว! สำหรับท่านแล้ว การฆ่าแกก็เป็นแค่การละเล่นของเด็กๆ เท่านั้นแหละ พวกแกเป็นผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นเจ็ดหรือขั้นแปดแล้วยังไงเล่า? พ่อของฉันก็สามารถจัดการพวกแกได้ด้วยมือเพียงข้างเดียวอยู่ดี!” หนิงชั่นตะโกนใส่เฉินผิง

“ตายเสียเถอะ ไอ้โง่เอ๊ย”

เฉินผิงเยาะเย้ยพลางโบกมือไปทางหนิงชั่น

ขณะที่เขาออกท่าทาง ก็พลันเกิดเสียงดังเปรี้ยงเต็มท้องฟ้า

ชั่วครู่ต่อมา ประกายไฟก็ปะทะใส่หนิงชั่น

“แกกล้าดียังไงถึงได้มาแตะต้องลูกชายฉัน!”

หนิงไฉ่เฉินขมวดคิ้วแล้วรีบดึงตัวหนิงชั่นเอาไว้ข้างหลังเพื่อปกป้องบุตรชายของตนเอง อีกชั่วพริบตาให้หลัง เขาก็ซัดฝ่ามือไปข้างหน้าหมายจะกระแทกใส่เฉินผิง

ท้ายที่สุดแล้ว เฉินผิงก็เป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นสี่ ในทางกลับกัน หนิงไฉ่เฉินกลับอยู่ระดับกึ่งเซียนขั้นเก้าในชั้นสูงสุด

พวกเขามีพลังที่ต่างกันคนละโยชน์เลยทีเดียว

เฉินผิงรีบใช้ฝ่ามือของตัวเองตอบโต้ เพราะเกรงว่าหากเขาลงมือไม่เร็วพอก็อาจจะต้องลงเอยด้วยความตายก็เป็นได้

ตู้ม! เมื่อฝ่ามือปะทะกันก็บังเกิดเสียงดังอู้อี้

ขณะที่การโจมตีเกิดขึ้นจากแรงกระตุ้น หนิงไฉ่เฉินไม่ได้ปลดปล่อยพลังออกมาเต็มที่และเฉินผิงก็ตอบโต้ในลักษณะเดียวกัน

หลังจากปะทะกันแล้ว เฉินผิงก็ซวนเซถอยหลัง

แม้หนิงไฉ่เฉินจะยังคงอยู่ที่เดิม แต่กลับรู้สึกฝ่ามือชาหนึบราวกับถูกอสุนีบาตผ่าฟาดใส่อย่างไรอย่างนั้น

เมื่อหนิงไฉ่เฉินเห็นว่าเฉินผิงก้าวถอยหลังไปเล็กน้อย ดวงตาของเขาก็ฉายแววสับสนและประหลาดใจ

เขาไม่เข้าใจเอาเสียเลยว่าผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นสี่อย่างเฉินผิงสามารถสกัดพลังโจมตีของตนได้อย่างไร

ต่อให้เขาไม่ใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีอยู่ แต่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นสี่อย่างเฉินผิงก็ควรจะกระเด็นถอยหลัง แม้จะไม่ตายเพราะพลังโจมตี ทว่าเขาก็น่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส

แต่ดูเหมือนว่าเฉินผิงจะไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

“ไอ้บัดซบเอ๊ย—”

ก่อนที่หนิงชั่นจะทันได้พูดจบ หนิงไฉ่เฉินก็ถลึงตามองเขา

หลังจากนั้นไม่นาน หนิงไฉ่เฉินก็พาคนตระกูลหนิงจากไป เขาตัดสินใจว่าจะเลิกปะทะกับเฉินผิงเพราะการตายของเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวของตนและไม่คิดจะไล่ตามผลอัสนีสวรรค์ทั้งสามลูกที่เฉินผิงมีอยู่

เมื่อเห็นกลุ่มของหนิงไฉ่เฉินจากไปแล้ว กลุ่มของเฉินผิงก็เดินทางกันต่อไป อย่างไรเสียกุญแจขุมสมบัติก็อยู่กับเฉินผิง ฉะนั้นเฉินผิงจึงไม่รีบร้อนที่จะไปยังจุดหมายปลายทางของตัวเองนัก

หากไม่มีกุญแจก็คงจะเป็นเรื่องยากที่คนพวกนั้นจะเข้าไปในขุมสมบัติได้

ระหว่างการเดินทาง เฉินผิงก็กลืนกินแก่นอสูรของเหยี่ยวสายฟ้ากระหายเลือดทั้งสามตัวแล้วควบคุมพลังของพวกมันเพื่อเสริมการสัมผัสรับรู้ถึงจุติอสนี กลุ่มดาวภายในจุติภูมิของเฉินผิงกลับค่อยๆ ส่องสว่างทีละเล็กทีละน้อย

การที่เฉินผิงเข้าใจในจุติอสนีได้ลึกซึ้งอยู่แล้วทำให้เขาสามารถหยั่งรู้ถึงมันได้อย่างรวดเร็ว

ฉันเองก็มีเพลิงปีศาจเช่นกัน ไม่รู้ว่าเจ้าสิ่งนั้นจะทำให้ฉันหยั่งรู้ถึงจุติเพลิงได้หรือเปล่า ถ้ามันได้ผลก็จะทำให้ฉันสามารถซึมซับจุติรัศมีได้ แบบนั้นก็คงจะวิเศษไปเลย เฉินผิงรำพึง

อย่างไรเสียยิ่งจำนวนของจุติรัศมีที่เขาหยั่งรู้ได้มากเท่าไหร่ เขาก็จะได้เปรียบมากขึ้นเท่านั้น

กระนั้นเฉินผิงก็ไม่รู้ว่าเขาจะบรรลุถึงสิ่งนั้นได้หรือไม่ เพราะเขาแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับจุติรัศมีเลย