หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2963

“แปลกชะมัดเลย เมฆหมอกก็ไม่เห็นจะมีอะไรผิดปกติแถมยังไม่มีพิษอีก งั้นทำไมปราณสัมผัสของพวกเราถึงเข้าไปไม่ได้ล่ะ?”

เฉินผิงขมวดคิ้ว

“ใครมันจะไปสนใจเรื่องนั้นเล่า? เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหละน่า”

เมื่อพูดจบ จี้อวิ๋นก็เข้าไปในเมฆหมอก

“เมฆหมอกพวกนี้หนาทึบมากเลย! หากไม่มีปราณสัมผัสของผมก็คงยากที่จะหาตำแหน่งพบ!” จี้อวิ๋นที่เดินเข้าไปในเมฆหมอกตะโกนบอกสิ่งที่เขาสังเกตเห็น

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็ตามเข้าไปและคนอื่นๆ ก็เช่นกัน

“ตามมาติดๆ แล้วอย่าเที่ยวเดินเพ่นพ่านไปทั่วล่ะ พวกเราไม่สามารถใช้ปราณสัมผัสตามหากันได้ ถ้าเกิดพวกเราพลัดหลงกันขึ้นมาก็คงยากจะหากันพบอีกแล้ว” เฉินผิงออกคำสั่งเสียงดังลั่น

คนอื่นๆ ต่างผงกศีรษะแล้วค่อยๆ เดินไปข้างหน้า

ตอนนี้พวกเขาได้แต่ก้าวไปข้างหน้าด้วยความระมัดระวังโดยพึ่งพาสัญชาตญาณของตัวเอง เพราะแทบไม่มีทางมองเห็นหนทางข้างหน้าในเมฆหมอกหนาทึบ

“จี้อวิ๋น? จี้อวิ๋น!”

หลังจากเดินมาได้สักพัก เฉินผิงก็ยังมองไม่เห็นจี้อวิ๋น ดังนั้นเขาจึงเริ่มร้องเรียกฝ่ายหลัง

แต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาจากจี้อวิ๋นเลย

“เหล่าซุน? เหล่าซุน!”

เมื่อเฉินผิงหันหลังกลับไป เขาก็พบว่าผู้ที่ตามเขามาก็หายตัวไปเช่นกัน ด้วยเหตุนี้เขาจึงเริ่มเรียกชื่อของพวกเขา

น่าเสียดายที่ไม่ว่าเฉินผิงจะร้องเรียกดังขนาดไหน ก็ไม่มีใครตอบเขาเลย

เฉินผิงชักจะเริ่มระแวงขึ้นมาแล้ว

แต่เขาไม่มีทางเลือกนอกเสียจากกัดฟันทนเดินหน้าต่อไป ไม่นานเขาก็เห็นค้อนสีม่วงกำลังล่องลอยอยู่ท่ามกลางเมฆหมอก

เฉินผิงรู้สึกตื่นตกใจ เขาบอกได้ทันทีเลยว่าค้อนสร้างขึ้นมาจากหินดาราม่วงอันเป็นแร่ที่มีน้ำหนักมาก เขาคิดว่าค้อนจะต้องมีน้ำหนักหลายพันปอนด์เป็นแน่

ขณะที่เขาถือกระบี่เอาไว้ในมือ พลังมหาศาลก็กระชากใส่เฉินผิงทันทีราวกับว่ามันกำลังจะยื้อแย่งกระบี่พิฆาตมังกรไปจากเขา

มันแข็งแกร่งมากเสียจนต่อให้เฉินผิงออกแรงสุดกำลัง เขาก็ยังไม่สามารถจับศัสตราวุธชิ้นนั้นได้ กระบี่พิฆาตมังกรที่ผละออกจากมือแล้วลอยกลางอากาศเช่นเดียวกับศัสตราวุธอื่นๆ ที่ประสบพบเจอ

ด้วยเหตุนั้น เฉินผิงจึงกระโจนตัวเข้าไปคว้ากระบี่ของตน ไม่กี่วินาทีต่อมา เขาก็เก็บกระบี่พิฆาตมังกรกลับลงไปในแหวนเก็บของ

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าเขาต้องเสียกระบี่พิฆาตมังกรไป เขาคงจะโกรธตัวเองไปชั่วชีวิตแน่

กระบี่พิฆาตมังกรเป็นสหายผู้แสนจงรักภักดีที่กรำศึกมามากมายนับไม่ถ้วน นอกเหนือไปจากนั้น วิญญาณกระบี่จงหลี่ก็ยังอยู่ระหว่างพักฟื้น หากเสียกระบี่พิฆาตมังกรไปก็เท่ากับว่าเขาจะไม่ได้พบกับจงหลี่อีก

เฉินผิงไม่กล้าทดสอบเมฆหมอกอีกต่อไป เขาจึงรีบก้าวฉับๆ หลังจากนั้นสักพักเมฆหมอกรอบตัวก็เริ่มบางตาลง

ไม่นานภาพอันสว่างไสวก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเฉินผิง เมฆหมอกหายวับไปโดยสิ้นเชิงและแต่ละฟากข้างที่เขายืนอยู่ก็มียอดเขาสูงเสียดเมฆที่ประดับด้วยพฤกษาเขียวขจี

เมื่อเขามองไปทางหุบเขา เฉินผิงก็เห็นกระท่อมฟางที่มีควันลอยขึ้นมาจากปล่องไฟอันเป็นการบ่งบอกว่ามีคนอาศัยอยู่ที่นั่น