หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2964

“มีคนอาศัยอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ?”

เฉินผิงดูสับสนอย่างเห็นได้ชัด แต่เขากลับเดินเข้าไปใกล้กระท่อมฟาง

แต่เขาจงใจเดินช้าๆ และใช้ปราณสัมผัสเข้าตรวจสอบกระท่อมฟาง

แม้จะมีควันลอยออกมาจากปล่องไฟ ทว่าเฉินผิงกลับสัมผัสได้ว่าไม่มีรัศมีพลังอยู่ภายในกระท่อมเลย

เมื่อเฉินผิงมาถึงกระท่อม เขาก็ค่อยๆ ผลักประตูให้เปิดออกเพียงเพื่อจะพบว่าไม่มีใครอยู่เลย อาหารหลายจานที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ผุพังยังคงแผ่ไอร้อนออกมา

เตามีไฟลุกฮืออยู่ข้างในและมีไอน้ำลอยขึ้นมาจากหม้อที่วางอยู่บนนั้น

ภาพเหตุการณ์ดังกล่าวทำให้เขานึกถึงตนเองในวัยเยาว์

เขาก็มีเตาอั้งโล่แบบนี้อยู่หลังบ้าน

แต่ถึงกระนั้นในยุคสมัยใหม่ ก็ไม่มีใครสร้างกระท่อมฟางอีกแล้ว ถ้าโลกมนุษย์เป็นแบบนั้นจริงๆ ทำไมถึงมีคนเลือกที่จะอาศัยอยู่ในบ้านแบบนั้นภายในอาณาจักรนิรันดร์แห่งนี้เล่า?

“กลิ่นหอมจัง”

เมื่อเฉินผิงเข้ามาใกล้โต๊ะและเห็นอาหารหลายจาน เขาก็พบว่าตัวเองชักจะเริ่มหิวขึ้นมาแล้ว

ความหิวเป็นความรู้สึกแปลกประหลาดสำหรับผู้บำเพ็ญเพียรในระดับอย่างเขา แม้แต่การกินก็เพียงเพื่อลิ้มรสอาหารเท่านั้น

แต่เฉินผิงก็ยังรู้สึกหิวเพราะอาหารอันโอชะที่อยู่ตรงหน้า

เขายกมือขึ้นเตรียมจะกัดกินอาหารสักคำ แต่แล้วเขาก็หยุดตัวเองเอาไว้ได้

จากนั้นเฉินผิงก็สำรวจตัวบ้านและเห็นตำรามากมายบนชั้นวางตำราตรงมุมห้อง

เมื่อเขาเดินเข้ามาก็ต้องตะลึงงัน ที่แท้ตำราพวกนี้ล้วนแล้วแต่เป็นบันทึกเคล็ดวิชาต่างๆ

นอกเหนือไปจากนั้น ยังจัดเรียงชั้นวางตำราจากระดับต่ำสู่ระดับสูงสุดและของวิเศษเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ

กระท่อมฟางธรรมดาๆ หลังหนึ่งจะมีของวิเศษและตำราเคล็ดวิชาอยู่ในนั้นตั้งมากมายได้ยังไงกัน?

เฉินผิงให้รู้สึกประหลาดใจนัก

ท่าทีตอบสนองอย่างแรกของเขาก็คือเก็บตำราและของวิเศษพวกนั้นลงในแหวนเก็บของ แต่เขาก็หยุดตัวเองเอาไว้ได้อีกครั้ง

ผู้เฒ่าเหลือบมองอาหารบนโต๊ะก่อนจะมองไปที่ชั้นวางตำราของตน จากนั้นเขาก็ยิ้ม

“นั่งสิ ดูเหมือนว่าโชคชะตาได้เลือกดีแล้ว” ผู้เฒ่าเอ่ยขึ้น

เฉินผิงกระพริบตาปริบๆ ด้วยความสับสน เขาไม่รู้ว่าผู้เฒ่ากำลังพูดถึงเรื่องอะไรอยู่ แต่เขาก็ยอมนั่งลง

“ข้าเป็นคนทำอาหารพวกนี้เอง ทำไมเจ้าไม่ลองชิมดูล่ะ?” หลังจากเฉินผิงนั่งลง ผู้เฒ่าก็เอ่ยขึ้นมา

เฉินผิงไม่อยากปฏิเสธน้ำใจคนอื่น เขาจึงหยิบส้อมขึ้นมาแล้วลิ้มรสอาหาร

“อร่อยมากเลยครับ ฝีมือการทำอาหารของผู้อาวุโสช่างยอดเยี่ยมจริงๆ” เฉินผิงชื่นชม

ผู้เฒ่ายิ้มจางๆ “ถ้าเจ้าชอบก็กินเยอะๆ อาหารพวกนี้จะเป็นประโยชน์กับตัวเจ้า”

เฉินผิงไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร ด้วยระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานของเขา ต่อให้เขาไม่กินอะไรก็ไม่รู้สึกหิวอยู่ดี ฉะนั้นเขาจะกินอาหารพวกนี้เข้าไปทำไมกันเล่า?

แต่กระนั้นเฉินผิงก็ไม่กล้าปฏิเสธน้ำใจของผู้เฒ่า อย่างเสียอาหารก็อร่อยมากจริงๆ