หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2965

“ผู้อาวุโส พวกเราอยู่ที่ไหนกันแน่? ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ?” เฉินผิงถามไปพลางกินอาหารไปพลาง

“เจ้ากำลังจะมุ่งหน้าไปที่ไหนงั้นรึ?” ผู้เฒ่าถามกลับบ้าง

“พวกเรากำลังค้นหาสมบัติของชนเผ่ากายาบรรพกาล แต่หลังจากเข้ามาในขุมสมบัติ ก็ไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ที่นี่ใช่ดินแดนอุดรวิทูรหรือเปล่า? สภาพแวดล้อมที่นี่ข่างต่างไปจากดินแดนอุดรวิทูรโดยสิ้นเชิง!” เฉินผิงพูดตามตรง

“เจ้ากำลังค้นหาสมบัติของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลอยู่งั้นเหรอ?” ผู้เฒ่ายิ้มมีเลศนัยแล้วยื่นมือออกมา “เอาล่ะ มอบของมาซะ”

“ของ? ของอะไรงั้นเหรอ?” เฉินผิงถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสับสน

“แน่นอนว่าข้าย่อมหมายถึงกุญแจขุมสมบัติน่ะสิ เมื่อไม่มีกุญแจตัวจริง เจ้าก็จะได้ไม่ต้องอยู่ที่นี่อีกยังไงล่ะ” ผู้เฒ่าตอบพลางยิ้มแน่วแน่

เฉินผิงรู้สึกตกตะลึง สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อพลางมองผู้เฒ่าที่อยู่ตรงหน้า ความกังวลใจและไม่สบายใจปั่นป่วนอยู่ภายในใจพลางเอ่ยถามขึ้นมาว่า “ผู้อาวุโส คุณเป็นใครกันแน่?”

เขาพบว่าตนเองรู้สึกสับสนงุนงง ไม่อาจเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่เบื้องหลังคำพูดของผู้เฒ่าได้ สิ่งที่ทำให้เขาสับสนยิ่งกว่าก็คือดูเหมือนว่าผู้เฒ่าจะรู้เรื่องที่เขามีกุญแจขุมสมบัติ

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้ามาตามหาสมบัติของข้า แต่กลับถามว่าข้าเป็นใครงั้นรึ ช่างน่าขันสิ้นดี!” ผู้อาวุโสหัวเราะลั่น

“หรือว่าคุณ... จะเป็นผู้อาวุโสของชนเผ่ากายาบรรพกาล?” เฉินผิงถามด้วยความประหลาดใจพลางจ้องมองมาที่ผู้เฒ่า

ผู้เฒ่าไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เขายื่นมือออกมาแล้วพูดว่า “มอบกุญแจมาให้ฉันซะ...”

เฉินผิงมองผู้อาวุโส จากนั้นก็หยิบกุญแจขุมสมบัติออกมามอบให้

ฝ่ายหลังถือตรามรกตพลางยิ้มจางๆ

“ชั้นวางตำราพวกนี้มีเคล็ดวิชาของชนเผ่ากายาบรรพกาลพร้อมสมบัติบางชิ้น เจ้าอยากได้อะไรก็ช่วยตัวเองแล้วกัน” ผู้เฒ่ากล่าวพลางชี้ไปยังชั้นวางตำรา

“เอ่อ...” เฉินผิงไม่คาดคิดเลยว่าจะได้สมบัติของชนเผ่ากายาบรรพกาลมาง่ายๆ เช่นนี้

แบบนี้ไม่ง่ายไปหน่อยหรือไง?

ตอนนี้เฉินผิงรู้สึกสับสนงุนงงโดยสิ้นเชิง กระท่อมฟางที่เรียบง่ายเมื่อสักครู่นี้... มันเปลี่ยนเป็นพระราชวังขนาดมโหฬารไปในชั่วพริบตาได้ยังไงกัน?

แต่กระนั้นเขาก็เดินไปที่พระราชวังแล้วผลักประตูพระราชวังให้เปิดออก เขาพบเคล็ดวิชาและสมบัติที่จัดประเภทเอาไว้มากมายดั่งเช่นก่อนหน้านี้อยู่ข้างใน

แต่ทันทีที่ก้าวเข้าไปในพระราชวัง เขาก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อยและสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นขรึมเคร่ง

“ใครมันบังอาจบุกรุกวังของฉัน? รนหาที่ตายใช่ไหม?” น้ำเสียงแหบแห้งดังเข้ามาในหูของเฉินผิงก่อนที่ผู้เฒ่าคนหนึ่งจะปรากฎตัวอยู่ตรงหน้าเขา

เมื่อเฉินผิงเห็นผู้เฒ่าคนนั้น เขาก็ตกตะลึงจนพูดไม่ออกไปทันที เพราะฝ่ายหลังดูเหมือนกับผู้เฒ่าที่เขาเจอในกระท่อมฟางไม่มีผิดเพี้ยน

ความแตกต่างเพียงอย่างเดียวระหว่างพวกเขาทั้งสองคนก็คือเครื่องแต่งกาย ผู้เฒ่าที่เขาพบในกระท่อมสวมชุดเรียบๆ ขณะที่อีกคนที่อยู่ในพระราชวังกลับสวมชุดผ้าไหมซาตินราวกับเจ้าของที่ดินผู้ร่ำรวย

เฉินผิงเจตนาจ้องมองชายชราตรงหน้าโดยไม่พูดอะไร

“กล้าดียังไงถึงได้บุกรุกเข้ามาในวังของข้าแถมยังมองข้าด้วยสายตาจาบจ้วงพรรค์นั้น? ดูเหมือนว่าเจ้าจะไม่รู้จักกลัวเลยสินะ เจ้าไม่รู้หรือไงว่าข้าเป็นใคร?” ผู้เฒ่าที่รู้สึกขุ่นเคืองกับสายตาแน่วแน่ของเฉินผิงกล่าวขึ้นมา