หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2967

ขณะที่ลำแสงแผ่ออกมาจากกระบี่ อสุนีบาตหลายสายที่ล้อมรอบเฉินผิงเอาไว้ก็เต้นโลดเป็นจังหวะแล้วส่งเสียงดังเปรี้ยงจนใครๆ ก็คิดว่าเขาคือเทพสายฟ้า

เมื่อผู้เฒ่าเห็นเช่นนั้น ก็อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วนิ่วหน้า

อนิจจา ขณะที่เขากำลังจะพูดอะไรสักอย่าง จู่ๆ เฉินผิงก็ปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าแล้วเหวี่ยงกระบี่ที่ซึมซาบไปด้วยอสุนีบาต

“ลำพังแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นสี่จะว่องไวและแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ได้ยังไงกัน?” ผู้อาวุโสเอ่ยขึ้นพลางสีหน้าซีดขาวด้วยความตื่นตกใจ

น่าแปลกที่ยามเมื่อแสงสว่างวูบผ่านร่างของผู้เฒ่าไป เขากลับค่อยๆ หายตัวไป

ในขณะเดียวกัน พระราชวัง อาวุธศักดิ์สิทธิ์และคัมภีร์ต่างๆ ก็สลายหายไปกลางอากาศ เหลือไว้เพียงเฉินผิงอยู่ในหมอกขาวหนาทึบตามลำพัง

เฉินผิงกวาดสายตามองโดยรอบแล้วให้รู้สึกตกตะลึงสุดขีด “ฮะ? ทั้งหมดนั้นเป็นเพียงภาพลวงตางั้น?”

ตอนที่เขาพบผู้เฒ่าในกระท่อมฟางให้ความรู้สึกเหมือนจริงเสียขนาดนั้น จากนั้นเขาก็เริ่มสงสัยว่าตอนที่พระราชวังปรากฏขึ้น เขาก็หลงติดอยู่ในอาคมลวงตาใช่หรือไม่

ตอนนี้เขาติดแหง็กอยู่ในหมอกขาวและดูเหมือนว่าเขาจะเดินหน้าต่อไปไม่ได้เลย

“ไม่สิ แบบนั้นไม่ถูกต้อง เจ้าสิ่งนี้ไม่มีทางเป็นภาพลวงตาไปได้หรอก...” เฉินผิงเอ่ยขึ้นก่อนจะรีบเปิดดูแหวนเก็บของ

ต้องขอบคุณที่คัมภีร์ลับและของวิเศษยังคงอยู่ซึ่งหมายความว่าผู้เฒ่าไม่ใช่ภาพลวงตา

แม้ว่าเฉินผิงอยากจะเดินหน้าต่อไป ทว่ายามที่เขาลังเลอยู่นั้นก็นึกถึงคำแนะนำเมื่อก่อนหน้านี้ของผู้เฒ่าขึ้นมาได้

อา... เขาบอกฉันว่าเมื่อได้เคล็ดวิชาและของวิเศษแล้วอย่าโลภไม่ใช่หรือไง? เขาบอกว่าฉันไม่ควรเดินหน้าต่อไป แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้นก็คงไม่ได้ยาวิญญาณน้ำแข็งแน่ๆ!

หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน ในที่สุดเฉินผิงก็ตัดสินใจที่จะเดินทางต่อไป

โชคดีที่หลังจากนั้นหมอกหนาทึบก็สลายไป จากนั้นเฉินผิงก็เห็นจี้อวิ๋น เกาฉีเซิ่งและคนอื่นๆ เกาะกลุ่มกันด้วยความร้อนรนกังวลใจ

เมื่อเกาฉีเซิ่งเห็นเฉินผิงก็รีบปรี่เข้ามาหาเขา “คุณเฉิน ทำไมถึงได้ออกมาช้านักล่ะ? พวกเราคอยคุณมาครึ่งค่อนวันแล้วนะ”

ในที่สุดเฉินผิงก็เข้าใจแล้ว อ้อ... งั้นก็เป็นฉันต่างหากที่หายตัวไป ไม่ใช่พวกเขาน่ะสิ!

เรื่องนี้แปลกชะมัดเลย! ทำไมถึงมีแต่คุณเฉินที่เข้าไปในอาณาจักรลวงตาได้ล่ะ?