หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2968

“น้ำวนนี้สูงไม่ถึงสิบฟุต กระโดดแล้วเหาะข้ามมันไปกันเถอะ” เกาฉีเซิ่งแนะนำก่อนที่จะกระโจนตัวขึ้นกลางอากาศอย่างสุดกำลัง

“อย่าวู่วาม...” เฉินผิงเอ่ยขึ้น แต่อนิจจา เขาเตือนช้าไปเสียแล้ว

ตอนที่เกาฉีเซิ่งสัมผัสได้ถึงพลังดูดอันแข็งกล้า เขาก็อยู่กลางอากาศและกำลังเหาะเหินอยู่เหนือน้ำวนแล้ว

แต่ก่อนที่เขาจะทันได้ตอบสนองอะไร เขาก็ถูกดึงเข้าไปในวังน้ำวนแล้วหายไปโดยไร้ซึ่งร่องรอย

“นายน้อยรอง!” เมื่อเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้ คนจากตระกูลเกาก็เริ่มตื่นตระหนกและแผดเสียงร้อง

“โอ้ ให้ตายเถอะ! นี่มันน้ำวนบ้าบออะไรกันเนี่ย ทำไมมันถึงกินคนล่ะ?” จี้อวิ๋นกล่าวพลางรู้สึกกระดูกสันหลังเย็นวาบ “ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะดูดคนจากความสูงขนาดนั้นได้”

คนอื่นๆ เองก็รู้สึกสับสนงุนงงเช่นเดียวกัน ไม่มีใครคาดคิดว่าน้ำวนจะทรงพลังถึงขนาดนั้น

หลังจากเฝ้าสังเกตให้ดีๆ แล้ว เฉินผิงก็เดินเข้าไปหาน้ำวนและค่อยๆ ขยับใกล้เข้าไปเรื่อยๆ

“คุณเฉิน!” จี้อวิ๋นร้องตะโกน

“อย่าห่วงไปเลย น้ำวนนี้เป็นแค่อาคมเคลื่อนย้ายขนาดเล็กๆ เท่านั้น มันทำร้ายพวกเราไม่ได้หรอก...” เฉินผิงกล่าวขึ้นก่อนที่จะก้าวเดินเข้าไปในนั้น

แสงสีขาวพลันวูบผ่านไปต่อหน้าต่อตาเขา สิ่งต่อมาที่เขารู้ก็คือตัวเองอยู่ภายในพระราชวังขนาดมโหฬาร

ทำไมถึงได้รู้สึกว่าพระราชวังแห่งนี้ดูคุ้นๆ นะ... โอ้! ฉันเคยเห็นมันมาก่อนตอนอยู่ในอาณาจักรลวงตานี่เอง เพียงแต่ว่าพระราชวังแห่งนี้ใหญ่โตโอ่อ่ายิ่งกว่า!

เมื่อเกาฉีเซิ่งเห็นเฉินผิงก็รีบวิ่งเข้ามาหาเขา “คุณเฉิน!”

ตอนที่เขาถูกดูดเข้ามาในน้ำวนก็ให้รู้สึกสับสนยิ่งนัก แต่ยามนี้มีเฉินผิงอยู่ด้วย เขากลับรู้สึกสบายใจมากขึ้น

ไม่นานจี้อวิ๋นและคนอื่นๆ ก็เคลื่อนย้ายเข้าไปในพระราชวังเช่นเดียวกัน

คนทั้งกลุ่มผลักประตูเข้ามาในห้องโถงทันที เพียงเพื่อจะได้เห็นห้วงมหรรณพแห่งผู้บำเพ็ญเพียรที่กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนพื้นราวกับว่าพวกเขากำลังรอคอยอะไรสักอย่าง

ถ้าคนพวกนี้มาเพราะขุมสมบัติ ทำไมตอนนี้พวกเขาถึงได้มานั่งสมาธิกันเล่า?ทำไมใครๆ ถึงได้อยากฝึกบำเพ็ญฌานในสถานที่แบบนี้?

“นั่งลงก่อนแล้วบอกให้สหายของคุณทำแบบเดียวกันด้วย อย่าเที่ยวเดินเพ่นพ่านไปทั่วล่ะ” หยวนเป่าเอ่ยกระซิบ “หลังจากผ่านไปสามนาทีถ้าคุณยังไม่นั่งประจำที่ คุณก็จะถูกลงโทษและหมดสิทธิ์ที่จะค้นหาขุมสมบัติ”

เฉินผิงรู้สึกสับสนงุนงงมากขึ้นเรื่อยๆ แล้ว “คุณหมายความว่ายังไงกัน?”

มีคนกำลังควบคุมการล่าสมบัติงั้นเหรอ?ใช่แบบนั้นหรือเปล่านะ?

ขณะที่เฉินผิงยังคงพยายามทำความเข้าใจสถานการณ์อยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงของผู้เฒ่าคนหนึ่งดังขึ้นมา “ผู้มาใหม่ จงรีบหาที่นั่งซะ ไม่งั้นพวกเจ้าเตะออกและหมดสิทธิ์ได้รับสมบัติ...”

เฉินผิงถึงกับหยุดเดิน ช้าก่อนนะ... เสียงนั้นฟังดูคุ้นๆ นะ! ไม่ว่าจะอยู่ในกระท่อมฟางหรืออาณาจักรลวงตา ผู้เฒ่าที่ฉันพบก็มีเสียงแบบนั้น! อ๊าก... ตาเฒ่าคนนี้ใช่ผู้อาวุโสของชนเผ่ากายาบรรพกาลหรือเปล่าเนี่ย?

ต่อให้เขาจะไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของผู้เฒ่าหรือเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ แต่เฉินผิงก็ตัดสินใจว่าจะปฏิบัติตามกฎ “รีบหาที่นั่งเถอะ อย่าเที่ยวขยับไปทั่วล่ะ...”

เมื่อเกาฉีเซิ่ง จี้อวิ๋นและคนอื่นๆ ได้ยินเสียงของเฉินผิง พวกเขาก็รีบทำตามคำสั่ง