“มีอะไรแปลกงั้นรึ?” เหล่าซุนเดินเข้ามาถาม
“หลังจากผู้บำเพ็ญเพียรตายไปได้ไม่นาน ศพของพวกเขาก็เปล่งแสงสีขาวจางๆ จากนั้นก็ราวกับแสงสีขาวถูกอะไรสักอย่างซึมซับไป หลังจากล่องลอยอยู่กลางอากาศแล้วมันก็หายวับไป” เฉินผิงตอบ
“คุณเฉิน หรือว่าจะเป็นวิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียร?” จี้อวิ๋นเอ่ยถาม
การสังหารร่างของผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนจะทำให้วิญญาณค่อยๆ ออกจากร่าง
หนทางเดียวที่จะสังหารผู้บำเพ็ญเพียรพวกนั้นได้อย่างแท้จริงก็คือ ทำลายร่างและวิญญาณไปพร้อมๆ กัน
เฉินผิงส่ายหน้า “นั่นไม่ใช่วิญญาณหรอก ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็ต้องเห็นแล้วสิ”
“ถ้างั้นผมก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไรแล้วล่ะ เพราะผมก็ไม่เห็นอะไรเลย”
“ผมด้วย! ไม่เห็นจะมีแสงสีขาวเลย!”
“หรือว่าคุณจะเข้าใจผิดไป?”
ในเมื่อไม่มีทางเป็นไปได้เลยที่ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนที่อยู่ ณ ที่แห่งนี้จะไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าศพเกิดความเปลี่ยนแปลงเช่นนั้น พวกเขาจึงคิดว่าเฉินผิงเข้าใจผิดไปเอง
เมื่อเฉินผิงได้ยินสิ่งที่พวกเขาว่ามาก็ถึงกับขมวดคิ้วนิ่วหน้า เขารู้ว่าตัวเองไม่ได้เข้าใจผิด แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสังเกตเห็นมันเลย
สุดท้ายเฉินผิงจึงไม่มีทางเลือกนอกจากไหลตามน้ำและพูดว่า “ผมอาจจะเข้าใจผิดไปจริงๆ ก็ได้”
“คุณเฉิน คนจากสมาพันธ์ผนึกมารพวกนี้ล้ำเส้นเกินไปแล้ว! พวกเราจะสั่งสอนพวกมันยังไงดี?” เกาฉีเซิ่งแนะนำ
“พวกเรามาที่นี่เพื่อล่าสมบัติ ไม่ใช่มาต่อสู้นะ” เฉินผิงกล่าวพลางยิ้มจางๆ
“แต่พวกมันขวางทางพวกเราไม่ให้เข้าไปในนั้น!”
“ถ้าพวกมันไม่ยอมให้พวกเราเข้าไป งั้นก็ให้พวกมันเข้าไปก่อนสิ ใครจะรู้เล่าว่าอาจจะมีกับดักอยู่ในนั้นก็ได้ ฉะนั้นเข้าไปก่อนก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องดี? พวกมันอาจจะช่วยพวกเราจัดการกับดักพวกนั้นได้”
เฉินผิงไม่สนใจสิ่งที่สมาพันธ์ผนึกมารกำลังทำอยู่แม้แต่น้อย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...