หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2972

เฉินผิงรอคอยจนกระทั่งทุกคนเข้าไปกันแล้ว ก่อนจะพาคนของตนเองข้ามผ่านประตูแสง

เมื่อก้าวผ่านประตูไป พวกเขาก็มาถึงดินแดนรกร้างว่างเปล่า

ผืนดินแห้งแล้งจนมองไม่เห็นพฤกษาสักต้นและท้องนภาก็สว่างไสวไปด้วยประทีปวิญญาณหลากสีสัน อาณาบริเวณรอบตัวพวกเขาแลดูบิดเบี้ยวจนชวนให้รู้สึกไม่สบายใจ

ราวกับว่ามีเคยเกิดการสู้รบครั้งใหญ่ ผืนพิภพใต้ฝ่าเท้าของพวกเขาร้อนระอุและผืนแผ่นดินก็ดูเหมือนจะกว้างไกลไร้ขอบเขต

“นี่มันสถานที่อะไรกัน? นี่คืออาณาจักรลวงตางั้นเหรอ?” จี้อวิ๋นเอ่ยด้วยความตกตะลึง

พวกเขาบอกไม่ได้ว่าตนเองอยู่ในอาณาจักรลวงตาหรือเปล่า

เฉินผิงเห็นว่าเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรก็รู้สึกตื่นตกใจและสับสนกับสิ่งรอบข้าง ทุกคนค่อยๆ เดินหน้าไปทีละนิ้วๆ เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าจะมีอันตรายใดรอคอยพวกเขาอยู่ในสถานที่น่าขนลุกแห่งนั้น

“จะมีสมยัติอยู่ในสถานที่แบบนี้ได้ยังไงกัน? ของวิเศษไม่มีทางมาอยู่ที่นี่หรอก! คุณคิดว่าพวกเราถูกหลอกแล้วหรือเปล่า? บางทีสถานที่แห่งนี้อาจจะเป็นขุมสมบัติปลอมก็ได้นะ” เกาฉีเซิ่งกล่าวขึ้นมา

“ไม่ว่าสถานที่แห่งนี้จะเป็นของจริงหรือเปล่า พวกเราก็ต้องเกาะกลุ่มกันไว้และอย่าได้ผลีผลามทำอะไรเป็นอันขาดเชียว! นั่นเป็นเพียงหนทางเดียวที่พวกเราจะสามารถมั่นใจในความปลอดภัยของตัวเองได้!” เฉินผิงเตือนพวกเขาเพราะเขาเกรงว่าพวกเขาจแยกกันไปค้นหาสมบัติซึ่งอาจจะทำให้คนทั้งกลุ่มตกอยู่ในอันตรายได้

ขณะที่เฉินผิงและคนอื่นๆ ค่อยๆ เดินไปข้างหน้า พวกเขาก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ดังอยู่ไม่ไกล

เฉินผิงรีบพาพวกเขาไปยังทิศทางของเสียง จากนั้นก็พบเห็นเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรกำลังต่อสู้กันราวกับว่าพวกเขาได้คลุ้มคลั่งไปแล้ว

“เสี้ยววิญญาณน้ำแข็ง! เสี้ยววิญญาณน้ำแข็ง!” เกาฉีเซิ่งกล่าวด้วยความตกตะลึงขึ้นมาทันที

เมื่อสังเกตให้ชัดๆ พวกเขาก็เห็นเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งมากมายเกลื่อนพื้นตรงบริเวณที่เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรกำลังต่อสู้กันอยู่

ถึงแม้ว่าเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งจะมีขนาดเล็ก แต่พวกมันก็นับได้ว่าเป็นทรัพยากรชั้นยอด

นั่นจึงอธิบายสาเหตุที่ทำให้เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรต่อสู้กันหนักหนาสาหัสถึงเพียงนั้นได้ เมื่อนึกถึงความล้ำค่าของเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งแล้ว ก็มีเหตุผลที่ทุกคนอยากจะได้พวกมันให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

ขณะที่ศพของผู้บำเพ็ญเพียรที่สิ้นชีพไปแล้วเปล่งแสงสีขาว เฉินผิงก็เอื้อมมือไปคว้าไหล่ของอีกฝ่ายเอาไว้ เขาก็ใช้จิตวิสุทธิแล้วซึมซับแสงสีขาวเข้าสู่ร่างของตนเอง

ทันใดนั้นเฉินผิงก็ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงและไม่อยากเชื่อ “อะไรน่ะ? เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน?”

เห็นได้ชัดว่าแสงสีขาวไม่ใช่วิญญาณของผู้บำเพ็ญเพียร แต่เป็นพลังฝึกบำเพ็ญฌานของพวกเขาต่างหากล่ะ

ถึงจิตวิสุทธิของเฉินผิงจะสามารถดูดพลังฝึกบำเพ็ญฌานของคนอื่นๆ ได้ แต่ก็ต้องเป็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่

ผู้บำเพ็ญเพียรส่วนใหญ่ในอาณาจักรนิรันดร์มีระดับพลังฝึกบำเพ็ญฌานสูง การดูดพลังฝึกบำเพ็ญฌานของพวกเขาจึงเป็นเรื่องยุ่งยากและเป็นปัญหาอย่างน่าเชื่อสำหรับเฉินผิง

ด้วยเหตุนั้นเอง เฉินผิงจึงไม่เคยใช้เคล็ดวิชาดังกล่าวเพื่อฝึกบำเพ็ญฌาน นับประสาอะไรกับเรื่องใช้มันต่อหน้าผู้คนเล่า

ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ตายไปแล้ว งั้นทำไมพลังฝึกบำเพ็ญฌานของพวกมันยังคงอยู่ล่ะ?เมื่อคนๆ หนึ่งตายไป พลังฝึกบำเพ็ญฌานก็จะสลายไปพร้อมกับชีวิตของพวกเขา!ไม่มีทางที่มันจะยังคงอยู่ในร่างกายของพวกเขาหรอก! หลังจากตายไปแล้วผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้ไม่เพียงรักษาพลังฝึกบำเพ็ญฌานของตัวเองเอาไว้ได้ แต่ไม่นานหลังจากละสังขารไป พลังฝึกบำเพ็ญฌานของพวกมันกลับกลายเป็นแสงสีขาวที่สลายหายไป...