หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2973

ขณะที่เฉินผิงรู้สึกสับสนอยู่นั้น จู่ๆ ผู้บำเพ็ญเพียรเฒ่าระดับกึ่งเซียนขั้นเจ็ดก็ปรากฎตัวขึ้นตรงหน้าเขา

“ไอ้หนู มอบเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งที่แกได้มาเสียดีๆ แล้วฉันจะไว้ชีวิตแก”

เมื่อชายชราเห็นเฉินผิงก้มลงไปก็คิดว่าฝ่ายหลังเจอเสี้ยววิญญาณน้ำแข็ง

เขาเดินดุ่มๆ เข้ามาหาเฉินผิงหมายจะปล้นชิง เพราะเขาสัมผัสได้ว่าเฉินผิงเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรระดับกึ่งเซียนขั้นสี่เท่านั้น

ชายชราคิดว่าทันทีที่ตนข่มขู่ เฉินผิงย่อมต้องปฏิบัติตามคำสั่งและยอมมอบเสี้ยววิญญาณน้ำแข็ง

เฉินผิงเหลือบมองชายชราพลางตะคอกใส่ว่า “ไสหัวไป!” ฉันไม่มีเวลามัวมาล้อเล่นกับคนพรรค์นี้หรอกนะ ฉันต้องตรวจสอบหาสาเหตุที่ทำให้คนพวกนี้สิ้นชีพลง ทว่ากลับยังสามารถรักษาพลังฝีมือของตัวเองเอาไว้ได้

“แกบังอาจพูดกับฉันแบบนั้น รนหาที่ตายเสียแล้ว!” ชายชราโมโหเสียจนหน้าตาแดงก่ำ

เพี๊ยะ!

ขณะที่สีหน้าของชายชราเต็มไปด้วยโทสะ จู่ๆ เฉินผิงก็ปรากฏตัวขึ้นตรงหน้าแล้วตบหน้าของเขา พลังตบครั้งนี้ทำให้เขาตะลึงงันไปโดยสิ้นเชิง

“ตอนที่ฉันบอกให้ไสหัวไป แกไม่ได้ยินหรือไง? อย่ามาบีบให้ฉันต้องฆ่าแกนะ” เฉินผิงกล่าวพลางจ้องมองผู้บำเพ็ญเพียรเฒ่าด้วยสายตาเย็นชา

หลังจากชายชราถูกตบเข้าให้ เขาก็ระเบิดพลังของตนเองออกมาแล้วกัดฟันกรอดๆ ด้วยความเดือดดาล “แกกล้าดียังไงถึงได้มาลงไม้ลงมือกับฉัน? ฉันจะฆ่าแกซะ!”

ชายชรากระโจนตัวขึ้นมาแล้วซัดฝ่ามือใส่เฉินผิง

เขานึกว่าแค่ข่มขวัญนิดๆ หน่อยๆ เฉินผิงก็ต้องยอมมอบเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งออกมาให้ แต่ยามนี้ดูเหมือนว่าเขาต้องใช้กำลังเสียแล้ว

เฉินผิงไม่คิดจะเหลือบแลชายชราคนนั้นสักแวบเดียว แต่เขายังคงสังเกตเหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่เพิ่งจะสิ้นชีพลงรอบๆ ตนเอง

ผู้บำเพ็ญเพียรทุกคนต่างประสบพบพานสิ่งเดียวกัน หลังจากพวกเขาตายไปแล้ว พลังฝึกบำเพ็ญฌานของพวกเขาก็แปรสภาพกลายเป็นประกายแสงสีขาวจางๆ ที่ลอยขึ้นกลางอากาศแล้วสลายหายไป

ราวกับว่ามีอะไรสักอย่างที่อยู่กลางอากาศกำลังซึมซับพลังพวกนั้นเอาไว้

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่สนใจตนเอง ชายชราโกรธจัดและยิ่งใส่พลังเข้าไปในการโจมตีของตัวเองให้มากขึ้น

ขณะที่การต่อสู้ช่วงชิงเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งจวนจะสิ้นสุดลง เกาฉีเซิ่ง เหล่าซุนและคนอื่นๆ ก็เข้ามาหาเฉินผิง

“สถานที่แห่งนี้ช่างน่าเหลือเชื่อนัก ถึงกับมีเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งอยู่ที่นี่มากมายถึงขนาดนั้นได้ ง่ายดายเสียยิ่งกว่าค้นหาในที่ราบหิมะอันกว้างใหญ่ไพศาลชองดินแดนอุดรวิทูรตั้งเยอะเลย!” เกาฉีเซิ่งถือเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งที่เขาเจอและแย่งชิงมาได้ด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างพึงพอใจ

แต่เฉินผิงกลับไม่สนใจเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งของเกาฉีเซิ่งเลยสักนิด เขาเอาแต่จ้องมองท้องฟ้าพลางรู้สึกสับสนกับปราการที่ปรากฎอยู่เหนือพวกตน

“คุณเฉิน คุณเก็บรวบรวมเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งได้เยอะแค่ไหนล่ะ?” จี้อวิ๋นถามเฉินผิง

“ผมไม่ได้เก็บเลยสักอันเดียว” เฉินผิงส่ายหน้า

เมื่อทุกคนรู้ว่าเฉินผิงไม่ได้เก็บเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งมาเลยก็ให้รู้สึกสับสนงุนงง

อย่างไรเสียเสี้ยววิญญาณน้ำแข็งก็หายไปแล้ว แต่เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรยังคงเดินฝ่าเข้าไปในผืนดินร้อนระอุด้วยหวังว่าจะได้พบสมบัติชิ้นอื่นๆ

กระนั้นต่อให้พวกเขาทั้งหลายค้นหาทั่วทั้งอาณาบริเวณ แต่ก็ไม่พบอะไรเลย