หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2975

ผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรพวกนั้นราวกับลูกแกะสิ้นไร้หนทางสู้ที่เตรียมตัวถูกเชือด

แต่จินซากลับไม่มีวี่แววจะอ่อนข้อลงเลย เขาไม่สงสารผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรพวกนั้นเลยสักนิด

เขายังคงทดสอบกับผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรอย่างโหดเหี้ยมไร้ปรานี เพราะยังมีคนอยู่อีกมากนัก

หลังจากเลือกผิดสี่ครั้งรวด ผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรทั้งสี่คนจึงถูกบอดขยี้จนแหลกเละอย่างเลือดเย็น

ขณะที่ที่ทุกคนจ้องมองมาที่น้ำวนสายสุดท้าย จู่ๆ พวกเขาก็มีสีหน้าร้อนรนกังวลใจขึ้นมาทันที

ชั่วครู่ถัดมา เงาร่างหลายสายท่ามกลางผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรก็พุ่งทะยานสู่ฟ้าแล้วมุ่งหน้าตรงมาที่น้ำวนสายสุดท้าย

เมื่อหนิงไฉ่เฉินเห็นเช่นนั้นก็รีบส่งสัญญาณ จากนั้นผู้ใต้บังคับบัญชาหลายคนของตระกูลหนิงก็รีบตามไป

คนพวกนั้นขยับตัวด้วยความเร็วอันน่าเหลือเชื่อ เพราะเกรงว่าจะตกหล่นรั้งท้าย

พวกเขาเชื่อว่าเนื่องจากน้ำวนทั้งสี่สายเมื่อก่อนหน้านี้ได้พิสูจน์ให้เห็นว่าเต็มไปด้วยอันตราย สายสุดท้ายย่อมต้องปลอดภัยอย่างแน่นอน

เกาฉีเซิ่งพลันชี้ไม้ชี้มือให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของตระกูลตนเองลงมือ แต่เฉินผิงกลับขวางทางพวกเขาไว้

“อย่าขยับ มารอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้นกันเถอะ” เฉินผิงบอกเกาฉีเซิ่ง

เกาฉีเซิ่งจึงไม่ทางเลือกนอกเสียจากปฏิบัติตามคำสั่งของเฉินผิง

ขณะที่ผู้บำเพ็ญเพียรพเนจรหลายคนและผู้บำเพ็ญเพียรสองสามคนจากตระกูลหนิงเข้าสู่น้ำวนสายสุดท้าย ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเกิดมิติบิดเบี้ยวและไม่มีใครถูกฉีกทิ้งเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สิ่งนี้ทำให้ทุกคนต่างรู้สึกโล่งอกโล่งใจ

“ประมุขหนิง ดูเหมือนว่าน้ำวนสายนี้จะปลอดภัย” ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งของตระกูลหนิงรายงานต่อหนิงไฉ่เฉิน

หนิงไฉ่เฉินรู้สึกดีใจและกำลังจะพาคนทั้งกลุ่มไปที่น้ำวนสายสุดท้าย จู่ๆ เขาก็สังเกตพบว่าหมอกดำเริ่มแผ่ขยายอยู่ภายในน้ำวน

เหล่าผู้บำเพ็ญเพียรที่เข้าไปแล้วค่อยๆ ถูกห่อหุ้มอยู่ในหมอกดำและใช้เวลาสักครู่ พวกเขาทุกคนก็หลงเหลือไว้เพียงแค่กระดูกขาวโพลนน่าขนลุก

“กะ เกิดอะไรขึ้นน่ะ? หมายความว่าไม่มีน้ำวนสายใดปลอดภัยเลยงั้นเหรอ?” หนิงไฉ่เฉินตกตะลึงเสียจนพูดไม่ออก

ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ เองก็ตกอยู่ท่ามกลางความโกลาหล แม้แต่อีกสองสามคนจากสมาพันธ์ผนึกมารก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เมื่อเฉินผิงวาดเสร็จ เขาก็หลั่งเหงื่อท่วมตัวแล้ว

“ใครมีกระจกสำริดบ้าง?” เฉินผิงเอ่ยถามขึ้นมา

เมื่อทุกคนได้ยินคำพูดของเฉินผิง พวกเขาก็แลกเปลี่ยนสายตาด้วยความรู้สึกสับสน ทว่ากลับไม่มีใครตอบเพราะพวกเขาไม่แน่ใจในเจตนาของเฉินผิง

เกาฉีเซิ่ง จี้อวิ๋นและคนอื่นๆ ไม่ได้พกเอากระจกสำริดติดตัวมาด้วย อย่างไรเสียพวกเขาก็ล้วนแล้วแต่เป็นบุรุษ ฉะนั้นย่อมไม่แปลกที่พวกเขาจะไม่พกเอากระจกสำริดมาด้วย

“ฉันมี” ตอนนั้นเองก็มีผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งหยิบกระจกสำริดออกมา

เฉินผิงรับกระจกสำริดมาแล้ววางมันเอาไว้ตรงกลางวงแหวนอาคม

จากนั้นเขาก็ถ่ายเทพลังวิญญาณเข้าไปในวงแหวนอาคม ทำให้วงแหวนอาคมเปล่งแสงสีทอง

ลำแสงสว่างพร่างพรายเต้นระริกอยู่ภายในวงแหวนอาคม ก่อนที่บรรจบเข้ากับกระจกสำริดที่วางอยู่ตรงกลางในท้ายที่สุด