หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2977

เมื่อเฉินผิงสังเกตเห็นหยวนเป่า เขาก็เดินเข้ามาถามว่า “เฮ้ ตอนที่คุณเดินผ่านประตูแสงเข้ามา คุณเห็นคนตระกูลเกาเดินเข้ามาด้วยหรือเปล่า?”

“คนตระกูลเกาน่าจะเข้ามาแล้วนะ พวกเขาก็ไม่อยู่ด้วยเหรอ? งั้นก็แปลกแล้วล่ะ คนทั้งเยอะเดินผ่านประตูแสงเข้ามา แต่พวกเขาจะหายตัวไปได้ยังไงกันล่ะ?” หยวนเป่ารู้สึกสับสนงุนงงไม้แพ้กัน

“คุณเฉิน คนพวกนั้นถูกความบิดเบี้ยวของห้วงมิติและกาลเวลาฉีกทึ้งไปแล้วใช่ไหม?” จี้อวิ๋นถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“เป็นไปไม่ได้หรอก ไม่มีความบิดเบี้ยวของห้วงมิติและกาลเวลาในประตูแสงบานนี้แต่อย่างใด เป็นไปได้ว่าพวกเขาถูกส่งไปที่อื่นแล้ว จุดหมายปลายทางของการเคลื่อนย้ายของประตูแสงบานนี้จะเป็นไปอย่างไร้แบบแผน บริเวณที่พวกเราอยู่ในตอนนี้น่าจะเป็นอาณาจักรลวงตาขนาดมโหฬารเสียมากกว่า”

เฉินผิงหรี่ตามอง แววกังขาเด่นชัดอยู่ในดวงตาของเขา

“อาณาจักรลวงตางั้นเหรอ? ต้องแข็งแกร่งขนาดไหนกันถึงจะสามารถสร้างอาณาจักรลวงตาที่ใหญ่โตเช่นนี้ได้?” จี้อวิ๋นรู้สึกตื่นตะลึง

“ระวังตัวให้ดีล่ะ พวกเราคงไม่อยากเอาชีวิตมาทิ้งเอาไว้ที่นี่แทนที่จะได้สมบัติติดไม้ติดมือกลับไปด้วยหรอกนะ” เฉินผิงเตือน

“ตอนนี้พวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะ?” จี้อวิ๋นเอ่ยถาม

“พวกเราจะเดินกันไปทีละก้าว เดินหน้าต่อไปกันเถอะ”

เฉินผิงก็ไม่รู้ว่าพวกเขาควรจะทำอะไรดีเช่นกัน

“พี่เฉิน ผม... ขออยู่กับคุณได้ไหม?” หยวนเป่าขอร้อง

เขาเป็นคนอ่อนแอจึงตกเป็นเป้าหมายของหลายๆ คนได้ไม่ยาก เขาต้องหาใครสักคนมาคอยปกป้องตนเอง

เมื่อเฉินผิงมองเห็นสีหน้าของหยวนเป่า ในที่สุดเขาก็ผงกศีรษะ “ก็ได้ งั้นก็ไปด้วยกันเถอะ”

เฉินผิงไม่สนใจคนอื่นอีก จากนั้นเขาก็พาจี้อวิ๋น เหล่าซุนและคนอื่นๆ เดินหน้าต่อไป

ตอนนี้พวกเขาอยู่ในทะเลทรายที่มีผืนทรายสีทองแผ่ออกไปทั่วทุกสารทิศ ไม่มีพฤกษาขึ้นสักต้นและบริเวณนั้นก็ร้อนจัด หลังจากออกเดินทางมาได้ไม่นาน พวกเขาก็เหงื่อโชกเสียแล้ว

ยามนี้พวกเขาต่างคิดถึงที่ราบน้ำแข็งแห่งดินแดนอุดรวิทูร เพราะทะเลทรายช่างร้อนเหลือเกิน

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่น พวกเขาก็ต้องถ่ายเทพลังวิญญาณเพื่อกระจายความร้อนระอุและสร้างปราการป้องกันเอาไว้รอบตัว แต่เจ้าสิ่งนี้จะต้องใช้พลังวิญญาณในปริมาณมหาศาล