หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 2984

“ไอ้หนู แกซ่อนเร้นพลังของตัวเองไว้คิดจะเล่นบทหมูกินเสือหรือไงกัน? ฉันบอกแกได้เลยว่าไม่มีทางเป็นไปได้หรอก!” จินซาแผดเสียงด้วยความเกรี้ยวกราดแล้วเปิดฉากโจมตีใส่เฉินผิงอีกครั้ง

เฉินผิงได้แต่หลบหลีกต่อไป เพราะรู้ว่าถ้าหากเขาสู้กับจินซาซึ่งๆ หน้า เขาก็ไม่รู้ว่าต้องเผชิญอันตรายแบบไหน เขาอาจจะหมดเรี่ยวแรงจนไม่อาจปกป้องตัวเองได้จนต้องวิงวอนขอความเมตตาจากจินซาก็เป็นได้

เมื่อเห็นความว่องไวของเฉินผิงก็รู้สึกราวกับว่าเขากำลังถูกเย้าแหย่จากข้างหลัง จู่ๆ จินซาก็พลันดึงตาข่ายทองคำออกมาจากกระเป๋าแล้วขว้างใส่เฉินผิง

เฉินผิงรีบร่อนลงด้วยความตื่นตกใจพลางพยายามหลบหลีกตาข่าย แต่ทว่าตาข่ายราวกับมีชีวิตเป็นของตัวเองเพราะมันไล่ตามหลังเขามาติดๆ

“ไอ้หนู แกเป็นคนแรกที่บีบให้ฉันต้องใช้ตาข่ายทองคำอันนี้ แต่แกอย่าคิดว่าจะหนีไปได้เลย ต่อให้แกแหวกมิติก็หนีไม่พ้นหรอก...” จินซายิ้มเยาะ

ทันใดนั้นตาข่ายก็กางออกจนราวกับว่าจะปกคลุมไปทั่วทั้งท้องนภา

มันหล่นลงมาใส่เฉินผิงแล้วจับตัวเขาไว้ ตาข่ายยังคงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งจับตัวเฉินผิงเอาไว้ได้อยู่หมัด

เมื่อเฉินผิงเห็นเช่นนี้ เขาก็รีบควานหายันต์แล้วพึมพำร่ายคาถา ทันใดนั้นตัวเขาก็จมลงสู่พื้นดิน

เนื่องจากตาข่ายสามารถจับเขากลางอากาศได้ เมื่อเขาจมลงสู่ผืนทราย ตาข่ายจึงไม่สามารถจัดการกับเขาได้

แน่นอนว่าเมื่อร่างของเฉินผิงจมลงในผืนทราย เขาก็หลุดจากตาข่าย

จินซาตกตะลึงจนพูดไม่ออกไปชั่วขณะ “อย่านึกว่าการซ่อนตัวอยู่ใต้ดินจะช่วยแกได้ล่ะ แกอยู่ตรงนั้นไม่ได้ตลอดไปหรอก...”

จินซารู้ว่าไม่ว่าเฉินผิงจะแข็งแกร่งสักแค่ไหน อีกฝ่ายก็ไม่สามารถอยู่ใต้ดินได้นานนักหรอก

เฉินผิงที่อยู่ใต้ดินใช้พลังวิญญาณปริมาณมหาศาลห่อหุ้มตัวเองไว้เพื่อป้องกันไม่ให้ทรายรอบข้างมาจำกัดการเคลื่อนไหวของตนเองและทำให้เขามีพื้นที่พอที่จะขยับตัวได้

แต่เขาเองก็เข้าใจว่าไม่อาจอยู่ใต้ดินได้ตลอดไป

การอำพรางตัวเองแบบนี้ใช้พลังวิญญาณมากเหลือเกิน ขืนยังเป็นแบบนี้ต่อไป เขาคงได้อ่อนแอลงก่อนที่จินซาจะลงมือเสียอีก

เฉินผิงเหลือบมองแหวนเก็บของของตัวเอง จากนั้นก็หยิบแก่นอสูรของกิ้งก่าอัคคีกับศิลาเพลิงออกมา หลังจากนั้นเขาก็รีบซึมซับทั้งสองอย่างเข้าไป

ตู้ม!