บนทางด่วน หลินเทียนหู่กำลังขับรถอยู่อย่างตั้งใจ!
เฉินผิงและซูอวี่ฉิงก็พูดคุยหัวเราะกันอยู่ด้านหลัง จนหลินเทียนหู่ที่ขับรถอยู่ได้กินอาหารหมาไปด้วย!
เวลานี้เอง จุ่ๆ รถเก๋งสีดำคันหนึ่งก็ขับแซงรถของเหล่าเฉินผิงไป จนแซงอยู่ที่เบื้องหน้าของพวกเขา!
รถสีดำคันนี้ เริ่มเหยียบเบรคอย่างเป็นระยะ พร้อมกับรถความเร็วลง!
เมื่อหลินเทียนหู่เห็นว่ากำลังจะชนกับรถคันด้านหน้า จึงรีบเหยียบเบรคใต้เท้า!
ล้อและพื้นดังเป็นเสียงเสียดสีอย่างรุนแรง จากนั้นกลิ่นไหม้ของยางก็ค่อยๆ ลอยเข้าไปในรถ!
รถหยุดลงแล้ว หลินเทียนหู่หมุนพวงมาลัย ว่าจะขับอ้อมผ่านรถคันด้านหน้าแล้วเดินทางต่อ!
บัดนี้หลินเทียนหู่ราวกับเริ่มรู้สึกถึงความอันตราย!
“อ้ะ......”
การเบรคอย่างกระทันหัน ทำให้ร่างกายของซูอวี่ฉีเอนไปด้านหน้า พร้อมทั้งหลุดเสียงตกใจออกมา
“คุณเฉิน คุณซู คาดเข็มขัดนิรภัยไว้ให้ดีนะครับ!”
สีหน้าของหลินเทียนหู่บัดนี้เริ่มหนักหน่วงขึ้น
เฉินผิงเองก็เริ่มสังเกตเห็นความไม่ชอบกล เขาจึงคาดเข็มขัดให้ซูอวี่ฉีด้วยตนเอง
เมื่อหลินเทียนหู่อ้อมผ่านรถคันหน้าไปได้ ก็เร่งความเร็วพุ่งตรงไปทางด้านหน้าอย่างไว
รถสีดำคันนั้นยังคงตามมาทั้งด้านหลังติดๆ ในขณะที่กำลังจะตามรถของหลินเทียนหู่จนทัน!
เอี๊ยด......
หลังผ่านเสียงดังกังวานไป จู่ๆ รถของเหล่าเฉินผิงก็เด้งไปด้านหน้าหนึ่งที ท้ายรถของพวกเขาถูกชนจนยุบเป็นหลุมลงไป โชคดีที่ซูอวี่ฉีคาดเข็มขัดนรภัยเอาไว้ ไม่งั้นการชนเมื่อกี้คงทำเธอปลิวออกนอกรถ!
หลินเทียนหู่เหยียบคันเร่งจนมิด รถยนต์ส่งเสียงบีบแตรที่ดังมากๆ ออกมา จากนั้นมุ่งไปทางเมืองอวิ๋นเฉิง ชิ้นส่วนท้ายรถลากลงบนพื้น จนเกิดเป็นสะเก็ดไฟขึ้นระหว่างทาง!
“รีบตามไปเร็ว ต้องชนพวกมันให้ตาย ไม่งั้นนายท่านไม่ปล่อยพวกเราไปแน่!”
ในที่นั่งข้างคนขับของรถสีดำคันนั้น ชายวัยกลางคนที่มีไอสังหารเต็มใบหน้ากำลังตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด
“เฉืงผิง พะ...พวกเขาเป็นคนอะไรกันแน่?”
ซ่งอวี่ฉีถามด้วยสีหน้าที่ซีดเผือกเพราะความตกใจ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...