หนิงไฉ่เฉินกระโดดขึ้นไปในอากาศแล้วปล่อยฝ่ามือไปที่หั่วซย่า การโจมตีนั้นแฝงพลังอันไม่สิ้นสุด เพราะเขาตั้งใจที่จะสังหารฝ่ายหลัง
การโจมตีอย่างกะทันหันทำเอามารสวรรค์เบญจธาตุทุกคนประหลาดใจ
จินซาเป็นคนแรกที่โต้ตอบ เขายื่นมือออกไปทันทีและปะทะกับการโจมตีของหนิงไฉ่เฉิน
ปัง!
ขณะที่ฝ่ามือทั้งสองปะทะกัน รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวก็ระเบิดออกมาและแผ่กระจายไปทั่วทุกทิศทางอย่างรวดเร็ว มันเก็บเกี่ยวชีวิตของผู้บำเพ็ญเพียรที่อยู่รอบตัวพวกเขาราวกับคมเคียว
ไม่ว่าใครก็คงสามารถจินตนาการถึงพลังที่เกิดจากผู้บำเพ็ญเพียรกึ่งเซียนระดับเก้าขั้นสูงสุดทั้งสองคน เมื่อพวกเขาต่อสู้กันบนแท่นบูชาที่คับแคบ
เฉินผิง เหล่าซุนและคนอื่นๆ รีบปล่อยพลังวิญญาณของตนออกมาอย่างรวดเร็วและสร้างเกราะป้องกันพลังอันน่าสะพรึงกลัว
ผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นก็ใช้วิธีการต่างๆ เพื่อปกป้องตนเองเช่นกัน
โชคร้ายที่ผู้บำเพ็ญเพียรที่ได้รับบาดเจ็บและกำลังจะตายไม่อาจป้องกันตนเองได้ รัศมีพัดผ่านพวกเขา พวกเขาถูกบดขยี้และกลายเป็นฝุ่นผงในทันที
แสงสีขาวหลายดวงพุ่งขึ้นอีกครั้งและลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ก่อนที่จะหายไปในอากาศ
เฉินผิงคอยจับตาดูอยู่ เขาจึงสังเกตเห็นว่าพลังของผู้บำเพ็ญเพียรที่ล้มตายจะกลายเป็นแสงสีขาวก่อนที่จะถูกดูดกลืน
หลังจากปะมือกัน หนิงไฉ่เฉินก็สะดุดถอยหลังไปสองก้าว ในขณะที่จินซากระเด็น
จินซาได้รับบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้ว เขาพ่ายแพ้ในการต่อสู้แบบซึ่งๆ หน้ากับหนิงไฉ่เฉิน
“จินซา!”
คนอื่นๆ รีบพยุงจินซาให้ลุกขึ้น
“ช่างกล้าจริงๆ ที่โจมตีใส่คนของสมาพันธ์ผนึกมาร หนิงไฉ่เฉิน! แกคงอยากตายมากสินะ!”
มู่ซย่าคำราม เขาเตรียมที่จะลงมือต่อสู้กับหนิงไฉ่เฉิน
"หยุดก่อน!" จินซาห้ามมู่ซย่าไม่ให้ทำเช่นนั้น จากนั้นเขาก็หันไปหาหนิงไฉ่เฉินด้วยความสับสนและถามว่า “คุณหนิง นี่มันหมายความว่ายังไง? ทำไมจู่ๆ คุณถึงโจมตีพวกเรา?”
“เรื่องนั้นแกยังมีหน้ามาถามฉันอีกเหรอ? ถามเพื่อนของแกดูสิว่าพวกมันทำอะไรลงไป!”
หนิงไฉ่เฉินจ้องไปที่หั่วซย่าด้วยโทสะที่ลุกโชนในดวงตาของเขา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...