หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 30

เฉินผิงส่งเสียงหึในลำคออย่างเย็นชา และยื่นมือออกไปปัดหมัดนั้น ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม เฉินผิงชกไปที่หน้าของพ่อค้าอ้วนคนนั้นอย่างรุนแรง ทำเอาพ่อค้าอ้วนคนนั้นกลิ้งไปหลายรอบกว่าจะหยุดนิ่ง!

ใบหน้าที่แดงไปครึ่งซีกนั้นบวมขึ้นมา ตัวเขาก็อ้วนอยู่แล้ว ตอนนี้หน้าก็บวมไปด้วย เหมือนกับหัวหมูอย่างไรอย่างนั้น

“ไปฆ่ามันให้ฉัน...”

พ่อค้าอ้วนตะโกนอย่างโกรธเคือง!

ชายร่างกำยำสี่ห้าคนพุ่งตัวไปหาเฉินผิง แต่ละคนตะโกนออกมาอย่างโกรธเคือง!

ปึงปึงปึง...

แต่พุ่งเข้าไปได้ไม่นาน มีเพียงวิชากังฟูที่ปรากฏเพียงชั่วพริบตาเดียว ชายกำยำสี่ห้าคนนั้นต่างก็ถูกเฉินผิงเตะกลับไปที่เดิม และล้มพับอยู่ที่พื้นและลุกไม่ขึ้นอีก!

ในเวลานี้ ทุกคนต่างตกตะลึง พ่อค้าแม่ค้าที่ร้องโหวกเหวกโวยวายเมื่อสักครู่นี้ก็ปิดปากเงียบกันหมด บางคนถึงกับแอบหนีไป พวกเขารู้ว่าวันนี้เจอคนโหดเข้าให้แล้ว!

หลังจากพ่อค้าอ้วนตะลึงไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเหี้ยมโหด “ไอ้หนุ่มนี่ แกกล้าก่อเรื่องในตรอกของโบราณ รู้ไหมว่าใครปกครองที่นี่ นี่เป็นอาณาเขตของจวี้อี้ถัง และมีท่านหู่ปกคลุมอยู่ นายรอเวลาตายเถอะ!”

พ่อค้าอ้วนรู้ว่าหลังจากที่พูด จวี้อี้ถัง สามตัวนี้ออกจากปาก ก็เหมือนกับสวรรค์มาโปรด แต่ก็ยังตัวสั่นอยู่

ที่ตรอกของโบราณมีคนก่อเรื่องไม่ใช่น้อยๆ มีทั้งคนตรวจตรา คนใหญ่คนโตอย่างคณะรัฐมนตรี แต่แล้วมันทำไมล่ะ คนที่ย้ายออกจากจวี้อี้ถังไป มีใครบ้างที่ไม่ทำตามอย่างเชื่อฟัง

“จวี้อี้ถัง?” เฉินผิงยิ้มอย่างเย็นชา “ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่กลัวจวี้อี้ถัง พวกแกจะว่าอย่างไร”

“มีใครไม่กลัวจวี้อี้ถังบ้างล่ะ”

เสียงของเฉินผิงเพิ่งจะเงียบไป ก็มีเสียงเยือกเย็นดังขึ้นมา จากนั้นคนรอบๆ ก็เปิดทางให้ในทันที!

ชายที่ใบหน้ามีแผลเป็นอยู่ครึ่งหนึ่งเดินเข้ามา ด้านหลังของชายคนนั้นมีคนอยู่สิบกว่าคน และหน้าของทุกคนดูโหดเหี้ยมมาก!

ไม่ว่าจะเป็นพ่อค้าแม่ค้าแผงลอยหรือคนที่อยู่รอบๆ หลังจากที่เห็นฉากนี้แล้ว ต่างก็แสดงออกว่ากลัวอย่างชัดเจน!

แต่หลังจากพ่อค้าอ้วนเห็นผู้ชายคนนี้แล้ว ก็รีบคลานไปหาเขาทันที “พี่เตาปา ไอ้หนุ่มนี่ก่อเรื่องที่นี่ครับ และยังปล้น

แต่หลังจากพ่อค้าอ้วนเห็นผู้ชายคนนี้แล้ว ก็รีบคลานไปหาเขาทันที “พี่แผลเป็น ไอ้หนุ่มนี่ก่อเรื่องที่นี่ครับ และยังปล้นหยกที่ผมตั้งใจจะมอบให้ท่านหู่ด้วย นั่นเป็นหยกจักรพรรดิ หยกที่ท่านหู่ชอบที่สุด!”

เฉินผิงเล่นกับหยกและพูดออกไปเบาๆ ว่า “ในเมื่อไม่รู้จักแหวนของฉัน ถ้าเช่นนั้นก็เรียกหลินเทียนหู่มาที่นี่ แค่เขามาและอยากได้หยกเม็ดนี้ ฉันจะเอาให้เขา!”

“นายพูดว่าอะไรนะ” คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นพูดอย่างโมโห “ท่านหู่เป็นคนที่นายอยากเจอก็จะได้เจอหรือไง นายคิดว่าตัวเองเป็นใคร ก็แค่คนไร้ประโยชน์ ดูเหมือนจะต้องให้ฉันลงมือแล้ว!”

“ถ้าเกิดนายไม่เรียกมา ฉันสามารถโทรหาเขาได้นะ!”

เฉินผิงหยิบโทรศัพท์ออกมา!”

“นายมีเบอร์โทรศัพท์ของท่านหู่?” คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นเลิกคิ้วขึ้น

ต้องรู้ก่อนว่าหลินเทียนหู่เป็นใคร ไม่ใช่ว่าใครก็ได้ที่จะมีเบอร์โทรศัพท์ของหลินเทียนหู่ แต่ตอนนี้ เฉินผิงกลับมีเบอร์ของหลินเทียนหู่ แสดงว่าว่าต้องไม่ใช่คนธรรมดา!

“139322…”

เฉินผิงพูดเบอร์ของหลินเทียนหู่ออกมาและมองไปที่คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็น “นายจะโทร หรือจะให้ฉันโทร”