หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 31

คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นชะงักไปครู่หนึ่ง เขาหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมาช้าๆ และต่อสายไปหาหลินเทียนหู่ ไม่รู้ว่าเฉินผิงเป็นใคร แต่เขาก็ไม่กล้าให้เฉินผิงโทรหาหลินเทียนหู่!

เพียงไม่นานก็โทรติด เสียงของหลินเทียนหู่ที่ปลายสายดูเหนื่อยหน่ายและเกียจคร้าน เห็นได้ชัดว่าจนถึงเวลานี้ หลินเทียนหู่ก็ยังไม่ตื่น!

“ท่านหู่ มีคนก่อเรื่องที่ตรอกของโบราณครับ บอกว่ารู้จักคุณและให้ผมโทรมาหาคุณ!”

คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นพูดอย่างระมัดระวัง

“ใคร ชื่ออะไร”

หลินเทียนหู่ถาม

“ผมไม่รู้ว่าเขาชื่ออะไรครับ แต่ในมือของเขามีแหวนทองแดงอยู่วงหนึ่ง บนแหวนมีมังกรและเหมือนจะมีอักษรประกาศิตอยู่ด้วย เขาถามผมว่ารู้จักหรือไม่!”

คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นพูดออกไป

“แย่แล้ว!” ทันทีที่หลินเทียนหู่ได้ยินก็พูดขึ้นขึ้นมาเสียงดัง และกระโดดลงจากเตียงทันที “แผลเป็น ฉันบอกนายไว้เลยนะ นายดูแลคนคนนี้ให้ดี ถ้านายกล้าทำให้เขาไม่สบอารมณ์ละก็ ฉันจะจัดการกับคนในครอบครัวของนายให้หมด จำไว้ด้วย...”

หลินเทียนหู่พูดจบก็วางสายไป เขาสวมเสื้อผ้าและรีบมุ่งหน้าไปที่ตรอกของโบราณ

คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นได้ยินเสียงวางสายโทรศัพท์ของปลายสาย สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง สิบกว่าปีนี้ที่เขาติดตามหลินเทียนหู่มา ยังไม่เคยเห็นหลินเทียนหู่ร้อนรนขนาดนี้มาก่อน!

หลังจากวางโทรศัพท์ลง คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นก็มองไปที่เฉินผิง ตัวเขาสั่นไปทั้งตัว!

“พี่แผลเป็น ไอ้หมอนี่พูดเหลวไหลใช่ไหม ท่านหู่จะรู้จักกับคนหัวอ่อนแบบนี้ได้อย่างไรกัน เขาหลอกคุณแน่ๆ รีบเอาหยกมาเถอะ!”

พ่อค้าอ้วนคนนั้นไม่สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของคนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็น และพูดกับเฉินผิงด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ

เพี้ยะ!

พูดจบ คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นก็ตบไปที่หน้าของพ่อค้าอ้วนคนนั้นอย่างรุนแรง “ไอ้เลว พูดเพ้อเจ้ออะไรของแก เห็นชัดๆ ว่าแกโก่งราคา อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ฉันว่าไอ้หนุ่มนี่คงไม่อยากอยู่ที่นี่แล้วล่ะ!”

เมื่อทุกคนเห็นหลินเทียนหู่ ทุกคนก็ก้มหน้าลงและไม่มีใครกล้าเงยหน้าขึ้น แต่หลินเทียนหู่กลับวิ่งหน้าตั้งไปหาเฉินผิง เขาหอบหายและพูดออกไปว่า “ประ...คุณเฉินครับ คุณจะมาตรอกของโบราณทำไมไม่บอกกับผมสักคำ ผมจะได้มากับคุณ ผมคุ้นเคยแถวนี้มาก!”

“ฉันแค่มาเดินเล่น!” เฉินผิงพูดเสียงเรียบ

หลินเทียนหู่มองคนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นและพูดว่า “แผลเป็น เกิดอะไรขึ้นกันแน่”

คนที่ใบหน้ามีรอยแผลเป็นก็ไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไรนัก เขาทำได้เพียงเล่าเรื่องที่ตัวเองรู้ออกไปอย่างละเอียดถี่ถ้วน หลินเทียนหู่ไม่ได้โง่ เขาลองเดาดูก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

“ไอ้บ้านี่ อ้างชื่อของฉันและยังโก่งราคาอีก สมควรตายจริงๆ!” หลินเทียนหู่ด่าออกไป “พังแผงลอย หักแขนขาและโยนออกไปซะ อย่าให้มันเข้ามาในตรอกของโบราณได้อีกแม้แต่ก้าวเดียว!”

พ่อค้าอ้วนได้ยินแบบนั้นก็ตกใจในและทรุดตัวลงกับพื้นทันที “ท่านหู่ครับ ไว้ชีวิตผมด้วยท่านหู่...”

พ่อค้าอ้วนคนนั้นไม่หยุดที่จะร้องขอชีวิต แต่นั่นไม่มีประโยชน์เลย เพียงครู่เดียวก็มีเสียงร้องอย่างน่าเวทนาดังขึ้นมา และพ่อค้าอ้วนคนนั้นก็ถูกพาตัวออกไป!

ทุกคนต่างตกใจจนใบหน้าซีดเซียว โดยเฉพาะพ่อค้าแม่ค้าแผงลอยที่รุมด่าเฉินผิงเมื่อสักครู่นี้ และมีบางคนตกใจจนฉี่รดกางเกงด้วย