หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3009

หั่วซย่าและจินซาโกรธจัดเมื่อได้ยินคำพูดยั่วโมโหของเฉินผิง

รัศมีในมือของพวกเขาพลุ่งพล่าน พวกเขาตะโกนว่า “กล้าดียังไงถึงเยาะเย้ยเรา? แกอยากตายนักใช่ไหม? ฉันจะฆ่าแกและฉีกแกให้เป็นชิ้น ๆ!”

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงสงบนิ่ง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความดูแคลนราวกับไม่ได้สนใจพวกเขาเลย

สีหน้าของเฉินผิงมีแต่จะกระตุ้นโทสะของพวกเขาเท่านั้น

ตูม!

ทันใดนั้นก็เกิดเสียงลั่นเมื่อทั้งคู่ปลดปล่อยการโจมตีใส่เฉินผิงพร้อมกัน

ชั่วขณะหนึ่ง พื้นที่นั้นเกิดการสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงในขณะที่แผ่นดินสั่นไหวระรัว

จู่ๆ เฉินผิงก็หายไป การจู่โจมอย่างบ้าคลั่งของหั่วซย่าและจินซาดูเหมือนจะไม่ได้ทำให้เขาบาดเจ็บเลย

“ร่างสุดท้ายนั่นก็เป็นตัวล่อด้วยเหรอ?” หั่วซย่าขมวดคิ้ว เขาดูสับสนอย่างมาก

“จะเป็นไปได้ยังไง? ทั้งหมดนั้นเป็นคาถาลวงตางั้นเหรอ? นี่พวกเราประสาทหลอนหรือเปล่า?” จินซาเอาแต่ขยี้ตา แต่เขามองไม่เห็นเฉินผิงหรือร่างของอีกฝ่ายเลย

ในตอนนั้นพวกเขาทั้งสองตกตะลึงอย่างที่สุด ไม่อาจเข้าใจได้ว่าเฉินผิงหายตัวไปได้อย่างไร

อันที่จริงมันไม่เกี่ยวอะไรกับคาถาลวงตาเลย ทั้งหมดนั้นเป็นร่างเงาที่จับต้องได้ ซึ่งแต่ละร่างถูกเคลือบด้วยรัศมีของเฉินผิง เป็นเหตุผลที่ทั้งสองคนรู้สึกว่าภาพที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาดูสมจริงมาก

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงรู้ตัวว่าเขาสู้ทั้งสองไม่ไหว เขาจึงเลี่ยงการปะทะโดยให้ร่างเงาไปสู้แทน

พลังวิญญาณที่ใช้ไปโดยร่างเงานั้นมาจากตัวเฉินผิงเอง ดังนั้นแทนที่จะตอบโต้ เขาจึงเลือกที่จะหนีไปอย่างเงียบๆ

“บ้าเอ้ย! เขาหนีไปแล้ว! น่าโมโหชะมัด!” หั่วซย่าคำรามด้วยความโกรธพลางกัดฟัน

ในขณะนั้น สมาชิกคนอื่นๆ ของมารสวรรค์เบญจธาตุที่ได้รับข้อความของหั่วซย่ารีบมายังที่เกิดเหตุ

“เขาอยู่ที่ไหน?” มู่ซย่าถามเมื่อเห็นว่าเฉินผิงไม่อยู่ที่นั่น

หั่วซย่าและจินซายังคงเงียบ โดยเชื่อว่าคงจะโดนคนอื่นๆ เยาะเย้ยหากพวกเขาเผยความจริง

“ดูนั่นสิ! คุณเฉินนี่นา!” เกาฉีเซิ่งอุทานด้วยความตื่นเต้นหลังจากเห็นเฉินผิง

ทั้งกลุ่มพากันดีใจเมื่อเห็นเขา

จี้อวิ๋นไม่สามารถระงับความตื่นเต้นของเขาได้ "คุณเฉิน! คุณรอดมาได้!”

“ทำไมพวกคุณถึงหยุดล่ะ?” เฉินผิงดูสับสน

“เราหยุดเพราะเราเป็นห่วงคุณ ก็เลยตัดสินใจที่จะรอคุณ” เหล่าซุนตอบ

“งั้นเราจะไปกันต่อ มารสวรรค์เบญจธาตุอาจจะตามมาทันในไม่ช้า เราจำเป็นต้องหาที่ซ่อนตัวเพื่อหยุดพักและฟื้นพลังของเรา” เฉินผิงเร่ง เขาพาคนเหล่านั้นเดินหน้าต่อ

เขากับคนเหล่านั้นที่ตามมาเดินทางโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แล้ว แต่เฉินผิงก็ยังตรวจไม่พบรัศมีอันเป็นเอกลักษณ์ที่เขาคุ้นเคย เขานึกถึงการพบกับผู้อาวุโสของชนเผ่ากายาบรรพกาลในกระท่อมมุงจาก และตระหนักว่ารัศมีที่เขาตามหานั้นแตกต่างจากที่เขาสัมผัสได้จากชายชราคนนั้นที่แท่นบูชา

ถ้าเขาสามารถหารัศมีอันเป็นเอกลักษณ์ที่ว่าได้ เขาก็อาจจะตามหาผู้อาวุโสแห่งชนเผ่ากายาบรรพกาลเจอ