หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3011

เหล่าซุนซึ่งสู้เคียงข้างเฉินผิงและได้เขาช่วยไว้หลายครั้งถือว่าตนเองไม่ต่างจากคนในครอบครัวของเฉินผิง

เพราะอย่างนั้นเขาจึงเชื่อว่าเขาควรจะอาสาเข้าไปเป็นคนแรก

"ไม่ต้องหรอกครับ คราวนี้ผมจะเข้าไปเป็นคนแรกเอง ในเมื่อผมเป็นคนสร้างวังวน ผมย่อมเข้าใจสิ่งที่อยู่ข้างในมากกว่าพวกคุณทุกคน นอกจากนี้ วงแหวนกับดักสังหารแบบทั่วไปไม่สามารถทำร้ายผมได้เพราะผมมีร่างเกราะทองคำ” เฉินผิงประกาศก่อนที่จะพุ่งตรงเข้าไปในวังวน

หลังจากที่เฉินผิงหายตัวเข้าไปในวังวน เหล่าซุนและคนอื่นๆ ก็ตามเข้าไปติดๆ หนิงไฉ่เฉินเป็นคนสุดท้ายที่เข้าสู่วังวน

ที่จริงหนิงไฉ่เฉินไม่มีความมั่นใจในตัวเฉินผิงมากนัก เป็นสาเหตุที่เขาเข้าไปเป็นคนสุดท้าย หากมีอันตรายอยู่ภายในวังวนจริงๆ เขาก็สามารถหนีออกมาได้ทุกเมื่อ

ทันทีที่เฉินผิงเข้าสู่วังวน เขาก็พบกับภาพพร่ามัวที่อยู่ข้างหน้า รู้สึกราวกับว่าเขาก้าวเข้าสู่อาคมเคลื่อนย้าย การเคลื่อนไหวของเขาถูกจำกัด และเขาไม่สามารถใช้ปราณสัมผัสเพื่อรับรู้หรือสำรวจสภาพแวดล้อมรอบตัวได้

สิ่งเดียวที่เขามองเห็นคือแสงสีขาวพร่ามัวซึ่งกระพริบอยู่ตรงหน้าเขา และเสียงเดียวที่เขารับรู้ได้ก็คือสายลมที่พัดอย่างต่อเนื่อง หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเมื่อเสียงลมเงียบลง เขาจึงลืมตาขึ้น

เมื่อเขาลืมตา เขาก็ตระหนักว่าเขาอยู่ในหุบเขา และลึกเข้าไปในนั้นก็มีกระท่อมมุงจากตั้งอยู่

หุบเขาแห่งนี้รายล้อมไปด้วยแมกไม้เขียวขจี ทำให้เกิดเป็นทิวทัศน์งดงาม โดยเฉพาะเมื่อมีท้องฟ้าปลอดโปร่งเป็นฉากหลัง ใครก็ตามที่เข้ามาที่นี่จะรู้สึกสบายใจและกระปรี้กระเปร่า

ตรงกันข้ามกับพื้นที่รอบๆ แท่นบูชาก่อนหน้านี้ที่เป็นสีเทาทึบ สภาพแวดล้อมแห่งใหม่นี้ดูราวสวรรค์บนดิน

อย่างไรก็ตาม แม้ภาพโดยรอบจะน่าอัศจรรย์ แต่ก็ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลยสักคน ทำให้สถานที่แห่งนี้มีบรรยากาศรกร้างและน่าขนลุก

เฉินผิงปลดปล่อยปราณสัมผัสของเขา โดยหวังว่าจะตรวจพบรัศมีของผู้อาวุโส โชคร้ายที่ไม่เจออะไร

"ว้าว ที่นี่สวยเป็นบ้า!” เกาฉีเซิ่งไม่อาจซ่อนความประหลาดใจของเขาได้ในขณะที่เดินสำรวจสภาพแวดล้อมอันเขียวชอุ่ม