หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3012

เมื่อได้ยินเสียงร้อง เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็รีบออกจากกระท่อม

เมื่อพวกเขาออกมาก็พบว่าหยวนเป่ายืนที่อยู่ตรงนั้นดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด ตรงหน้าเขามีชายชราคนหนึ่งยืนอยู่ ซึ่งดูเหมือนกับตาเฒ่าชั่วร้ายที่พวกเขาเผชิญก่อนหน้านี้ อีกฝ่ายจ้องมองมาที่เขา

หยวนเป่าตะโกนเพราะเขาเข้าใจผิดว่าชายชราคนนี้คือมารเฒ่า เขานึกว่าอีกฝ่ายตามพวกเขามาทัน

อย่างไรก็ตาม รัศมีของชายชราคนนี้แตกต่างจากชายชราอีกคน เขาไม่ได้แผ่รังสีคุกคามหรือพลังอันเหนือชั้น

เป็นเหตุผลที่หยวนเป่าสงบสติอารมณ์ได้ในทันใด

เมื่อคนอื่นๆ เห็นชายชรา พวกเขาก็ผงะเช่นกัน

เฉินผิงเป็นคนเดียวที่รู้สึกตื่นเต้นเมื่อเห็นชายชราคนนั้น เขาจึงรีบเข้าไปหาฝ่ายหลัง

“ท่านครับ ผมดีใจมากที่ได้เจอท่าน!” ดวงตาของเฉินผิงเต็มไปด้วยความยินดีขณะที่เขาเดินเข้าไปหาชายชรา

ชายชราจ้องมองเฉินผิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึมแล้วถามว่า “ฉันแนะนำคุณว่าอย่าโลภมากและอย่าไปต่อไม่ใช่หรือ?”

“ผม...” เฉินผิงบอกความจริงกับเขาด้วยความละอายใจ “ผมต้องการยาวิญญาณน้ำแข็งเพื่อช่วยชีวิตคนๆหนึ่ง ผมก็เลยไม่มีทางเลือกอื่น”

เฉินผิงเองก็สังเกตเห็นว่าดูเหมือนโลกนี้จะสร้างข้อจำกัดให้กับพวกเขา พวกเขาไม่สามารถใช้วิชาหรือปราณสัมผัสได้ ทำได้แค่ก้าวเท้าไปข้างหน้าโดยอาศัยพละกำลังดั้งเดิมของพวกเขา

“ทุกอย่างที่คุณเห็นในที่แห่งนี้ไม่มีอยู่จริง เป็นเหตุผลว่าทำไมพลังของผู้บำเพ็ญเพียรที่ตายจึงไม่สลายไปเหมือนที่ภายนอก ที่จริงแล้วน้องชายของฉันได้ดูดกลืนพลังของผู้บำเพ็ญเพียรที่เสียชีวิตโดยใช้ยาวิญญาณน้ำแข็ง เมื่อยานั้นดูดกลืนพลังเพียงพอและกลายเป็นไข่มุกสวรรค์ เขาจะสามารถใช้มันสร้างกายหยาบของเขาขึ้นมาใหม่ได้ แม้ว่ากระบวนการนี้จะทำให้เขาสูญเสียพลังไปบางส่วน แต่โดยพื้นฐานแล้วเขาจะได้เกิดใหม่อีกครั้ง เขาจะไม่ถูกจองจำอีกต่อไป นักล่าสมบัติอย่างพวกคุณทุกคนคือวัตถุดิบชั้นดีที่เดินตรงไปยังกับดักของเขา” ชายชราอธิบาย

เฉินผิงไม่ได้ประหลาดใจมากนักเมื่อเรื่องเปิดเผย เพราะเขาเดาไว้อยู่แล้ว แต่ก็มีบางเรื่องที่เขายังสับสน “ในเมื่อท่านรู้ว่าน้องชายของท่านพยายามที่จะคืนชีพตัวเอง แล้วทำไมท่านไม่หยุดเขา? ทำไมไม่ลองใช้ยาวิญญาณน้ำแข็งคืนชีพให้ตัวเองบ้างล่ะ?”

ท้ายที่สุดแล้ว เมื่อตอนนี้สองพี่น้องเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณและอยู่ในมิติเดียวกัน ผู้อาวุโสคนนี้ก็อาจชิงยาวิญญาณน้ำแข็งมาเพื่อสร้างร่างกายของเขาขึ้นมาใหม่ได้

ขณะที่ชายชราพูด เขาก็ส่ายหัวด้วยความรู้สึกผิด “ฉันเป็นคนมอบยาวิญญาณน้ำแข็งให้เขา ฉันเคยเชื่อว่าถึงมันจะอยู่ในความครอบครองของเขา เขาก็คงไม่อาจสร้างกายหยาบของเขาขึ้นมาใหม่ได้ เป็นเพราะมีเพียงพวกเรา เหล่าผู้บำเพ็ญกายาบรรพกาลเท่านั้นที่รู้จักดินแดนแห่งขุมทรัพย์นี้ ไม่มีผู้บำเพ็ญกายาบรรพกาลคนไหนได้รับอนุญาตให้เปิดเผยตำแหน่งหรือเข้ามาที่นี่ นี่เป็นกฎเหล็กของผู้บำเพ็ญกายาบรรพกาลที่ผู้นำทุกตระกูลของเราต้องทำตาม หากไม่มีใครมาที่นี่ ยาวิญญาณน้ำแข็งจะไม่มีสิ่งใดให้ดูดกลืน และถ้าเป็นแบบนั้นก็จะไม่มีใครสามารถฟื้นคืนชีพโดยใช้ยานั้นได้ อีกไม่กี่ร้อยปีเสี้ยววิญญาณของเราจะถึงขีดจำกัด และจะจางหายไปพร้อมกับสถานที่แห่งนี้ น่าเสียดายที่สุดท้ายก็ลงเอยแบบนี้...”