หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3023

จินซายิ้มเล็กน้อย ดวงตาของเขาฉายแววเจ้าเล่ห์

กร้อบ! กร้อบ!

ขณะที่สัตว์ร้ายยังคงเคี้ยวต่อไป เสียงที่ดังขึ้นในอากาศก็น่าสยดสยองเป็นอย่างยิ่ง

“เจ้าหนู ฉันจะให้คุณเป็นคนควบคุมร่าง และฉันจะมอบพลังของฉันให้ ตอนนี้ฉันแก่แล้วจริงๆ เวลานับพันปีได้บั่นทอนจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของฉัน” ผู้อาวุโสกล่าว

เมื่อตอนนี้พวกเขาทั้งสองรวมร่างกันแล้ว เพียงแค่คิดผู้อาวุโสก็สามารถปล่อยให้เฉินผิงควบคุมได้อย่างเต็มที่

ตอนแรกผู้อาวุโสยืนกรานที่จะเป็นคนคุมร่างเพราะเขารู้สึกว่าเขาแข็งแกร่งกว่าและมีประสบการณ์มากกว่าเฉินผิง

อย่างไรก็ตาม หากไม่ใช่เพราะคำเตือนของเฉินผิง เขาคงเสียโอกาสไปแล้วด้วยความลังเล

ตอนนี้ผู้อาวุโสเข้าใจแล้วว่ามีเพียงเฉินผิงเท่านั้นที่สามารถใช้ศพลังสูงสุดของร่างแท้ของมังกรทองได้

“ท่านครับ ผม...”

เฉินผิงไม่นึกเลยว่าผู้อาวุโสจะให้เขาเป็นคนควบคุม

ก่อนที่เฉินผิงจะตอบ เขาก็ตระหนักว่าเขาสามารถขยับร่างกายของตัวเองได้

พอถึงตอนนั้น แม้สัตว์ร้ายจะพยายามเคี้ยวซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่สามารถฉีกร่างเฉินผิงออกจากกันได้

ร่างกายอันแข็งแกร่งของเฉินผิงคือสิ่งที่เขาภาคภูมิใจมากที่สุด

หลังจากผ่านการทดสอบและความยากลำบากนับไม่ถ้วน ร่างของเขาก็ทนทานมากจนมีเพียงไม่กี่คนที่สร้างรอยขีดข่วนได้ ต่อให้เขาจะไม่ได้เสริมพลังด้วยการใช้ร่างเกราะทองคำก็ตาม

เพราะมั่นใจขนาดนี้ เฉินผิงจึงบอกให้ผู้อาวุโสพุ่งเข้าใส่สัตว์ร้าย

ตรงกันข้ามกับเฉินผิง ผู้อาวุโสไม่มีความเชื่อมั่นเช่นนั้น แม้จะรวมร่างกับเฉินผิงแล้วก็ตาม

ทันใดนั้น ก็มีแสงสีทองก็ส่องออกมาจากปากของสัตว์ร้าย ขณะที่เฉินผิงใช้ร่างเกราะทองคำ เกล็ดสีทองก็เริ่มปกคลุมเขาทีละชิ้น

เปรี๊ยะ!

มีเสียงปริแตกดังออกมาอย่างฉับพลัน ในขณะที่เขี้ยวของสัตว์ร้ายแตกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

เขี้ยวของสัตว์ร้ายแข็งแกร่งไม่เท่าร่างเกราะทองคำ

“หมัดเซิ่งกวง...” เฉินผิงคำรามขณะที่เจาะทะลุกรามด้านบนของสัตว์ร้ายแล้วบินผ่านไป

ในขณะนั้น ภาพของเฉินผิงที่กำลังลอยอยู่กลางอากาศและถูกปกคลุมไปด้วยชุดเกราะสีทอง ขับให้เขาดูราวกับเทพในตำนาน

ฟุ่บ...

ร่างเงาของเฉินผิงก็หายไปในขณะนั้นเช่นกัน

ทางด้านมารเฒ่า ดวงตาของเขาหรี่ลงขณะที่เขาหันกลับไปทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่อยู่ข้างหลัง

จากนั้นเขาก็ฟาดฝ่ามือที่แฝงหมอกสีดำอันหนาแน่นออกไป

“พี่ชาย พี่พยายามใช้คาถาลวงตาอยู่ใช่ไหม? ขอพูดตามตรงว่ามันไร้ประโยชน์สิ้นดีเมื่อเจอกับฉัน”

ดวงตาของมารเฒ่าเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม

“ตาแก่ หยุดเรียกผมว่าพี่ชายได้แล้ว ผมขนลุก...”

เสียงของเฉินผิงก้องกังวานไปรอบ ๆ

มารเฒ่าสั่นเล็กน้อย เขาตอบว่า “เจ้าหนู ระวังปากไว้เถอะ ฉันอาจจะเคยติดกับวงแหวนลวงตาของแกหนหนึ่ง แต่มันจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง”

จู่ๆ ร่างของเฉินผิงก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ แต่เมื่อหมัดของเขาสัมผัสกับร่างของมารเฒ่า เขาก็ถูกฝ่ามือของฝ่ายหลังฟาดที่หน้าอก