หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3028

หมอกดำมืดเริ่มควบแน่นอย่างช้าๆ

สัตว์ประหลาดขนาดยักษ์ทุกรูปแบบพุ่งออกมาจากหมอกอันมืดมิดทีละตัว พวกมันพุ่งเข้าหามารเฒ่าราวกับกระตือรือร้นที่จะช่วยเขาหลบหนี

ริมฝีปากของเฉินผิงยิ้มเย้ยเมื่อเห็นอย่างนั้น มือของเขาที่จับแส้ปราบมารลุกเป็นไฟในทันใด

เปลวไฟกลืนกินแส้ปราบมารและส่องแสงจ้า

ในเวลาเดียวกัน อักขระบนร่างของมารเฒ่าก็ลุกเป็นไฟเช่นกัน

สัตว์อสูรซึ่งก่อตัวขึ้นจากหมอกอันมืดมิดกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสของเปลวไฟ ร่างของพวกมันกระจัดกระจายและกลับคืนสู่หมอกอันมืดมิด

มารเฒ่ายังคงดิ้นรนต่อไป แต่ก็ไร้ประโยชน์ พลังของแส้ปราบมารทำให้วิชาของเขาไม่เป็นผล

ขณะที่แส้ปราบมารสะบัด พลังวิญญาณและพลังจุติทุกประเภทก็ไหลออกมาจากร่างกายของเขาราวกับน้ำหลาก

ในที่สุดมารเฒ่าก็เลิกขัดขืน ราวกับว่าเขายอมแพ้แล้ว

เมื่อเห็นมารเฒ่าหยุดดิ้นรนในที่สุด เฉินผิงก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“สำเร็จแล้ว...”

เฉินผิงรู้สึกเปี่ยมสุข

คนที่เหลือล้วนยินดีเมื่อพวกเขาได้เห็นความพ่ายแพ้ของมาร โดยรู้ว่าพวกเขารอดพ้นจากความตายมาได้แล้ว

ในขณะเดียวกัน สีหน้าของมารสวรรค์เบญจธาตุกลับเคร่งเครียด

พวกเขาอยากหนีแต่ก็กลัวเกินกว่าจะขยับตัว ถ้าแม้แต่มารเฒ่ายังพ่ายแพ้ พวกเขาก็รู้ว่าคงไม่มีโอกาสหลบหนี

มารเฒ่ามองดูสีหน้ายินดีของเฉินผิงแล้วแค่นเสียง “ดีใจตอนนี้ยังเร็วเกินไป ถึงฉันจะถูกสะกดและไม่มีพลังที่จะตอบโต้ แต่แกก็ยังฆ่าฉันไม่ได้”

“ผมไม่เชื่ออย่างนั้น ถ้ามีแส้ปราบมาร ผมมั่นใจว่าผมสามารถฆ่าคุณได้”

เฉินผิงฟาดแส้ปราบมารเข้าใส่มารเฒ่า

“เมื่อกี้นี้คุณเก่งนักเก่งหนาไม่ใช่เหรอ? ทีนี้รู้ซึ้งถึงฝีมือของผมหรือยัง?”

เฉินผิงสะบัดแส้ปราบมาร ฟาดใส่ร่างของมารเฒ่าครั้งแล้วครั้งเล่า มีพลังแฝงในทุกครั้งที่ฟาด

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้อาวุโสยังเป็นคนใช้ฝ่ามืออัสนีด้วยตัวเอง ขณะที่เฉินผิงคอยสังเกตอยู่เงียบๆ

ตูม!

เสียงฟ้าร้องดังกึกก้องราวกับจะผ่าโลกให้แยกจากกัน

ฝ่ามือยังคงลอยลงมาหาพวกเขา แม้แต่ความว่างเปล่าก็เริ่มบิดเบี้ยวจากแรงกดดันมหาศาล

ทุกคนจ้องมองราวกับต้องมนต์ไปยังฝ่ามือขนาดมหึมาที่ลอยลงมาจากท้องฟ้า

ในสายตาของพวกเขา นี่คือวิชาของเหล่าเซียน

ขณะที่ฝ่ามือนั้นเข้ามาใกล้ สายฟ้าจำนวนมากก็ปะทะกันไปมา ทุกครั้งที่มีสายฟ้าแล่นลงพื้น หลุมลึกก็จะก่อตัวขึ้นบนพื้นโลก

มารเฒ่าได้รับความเจ็บปวดแสนสาหัสเมื่อจุติอัสนีฟาดใส่เขามากขึ้นเรื่อยๆ

เฉินผิงมองทุกอย่างด้วยความตั้งใจ ไม่ยอมพลาดแม้แต่รายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ

เขารู้ว่านี่อาจเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตนี้ที่เขาจะเรียนรู้จากใครสักคนโดยตรง