เฉินผิงก็ตกใจไม่แพ้กัน เขานึกไม่ถึงว่าผู้อาวุโสจะสามารถปลดปล่อยพลังสูงสุดของกระบี่เก้าเงาได้
“น่าทึ่งมากเลยครับ! ไม่อยากเชื่อเลยว่าท่านจะสามารถใช้ท่าไม้ตายของกระบี่เก้าเงาได้!” เฉินผิงอุทานด้วยความประหลาดใจ
อย่างไรก็ตาม ผู้อาวุโสถอนหายใจและตอบว่า “ฉันยังไม่เชี่ยวชาญกระบวนท่าขั้นสูงสุดของวิชาดาบนี้ ซึ่งสืบทอดกันมานับพันปี เมื่อถึงขีดจำกัดแล้ว กระบี่เก้าเงาจะไม่ส่งผลให้เกิดร่างเงาใดๆ เลย”
เฉินผิงรู้สึกงุนงงกับคำพูดของผู้อาวุโส จึงถามว่า “ท่านครับ ท่านหมายความว่ายังไง?”
“ทุกสิ่งกลับคืนสู่หนึ่งเดียว ถ้าสามารถฝึกกระบี่เก้าเงาได้ถึงขั้นสูงสุด การใช้วิชานี้จะไม่ส่งผลให้มีร่างเงาเก้าร่าง แต่จะได้รับเก้าชีวิตแทน…” ผู้อาวุโสอธิบายช้าๆ
ชิ้ง...
เฉินผิงตกใจมากเมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้อาวุโสบอกและพูดอะไรไม่ออก
เขาไม่นึกเลยว่าด้วยการฝึกกระบี่เก้าเงาจนชำนาญจะทำให้ผู้ใช้มีเก้าชีวิต!
ฟังดูดีเกินกว่าจะเป็นจริง!
เขาไม่รอให้เฉินผิงตอบ ผู้อาวุโสชูกระบี่พิฆาตมังกรในมือขึ้น
ฟุ่บ! ฟุ่บ! ฟุ่บ!
เฉินผิงอีกเก้าคนทำตาม พากันชี้กระบี่ไปที่มารเฒ่า
“คิดว่าเราเป็นเพียงภาพลวงตาจริงๆ หรือ?” เฉินผิงถามคู่ต่อสู้ของเขา
ความตกใจแผ่ไปทั่วใบหน้าของมารเฒ่า ด้วยความเหลือเชื่อ เขารู้สึกถึงรัศมีที่ปล่อยออกมาจากกระบี่ที่พุ่งเข้ามาหาเขาได้ชัดเจน!
"เกิดอะไรขึ้น? นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
มารเฒ่ารู้สึกราวกับว่าเขากำลังจะเสียสติ!
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเฉินผิง ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับสี่ถึงได้มีวิชาดาบโบราณแบบนี้ในครอบครอง
ไอ้หนุ่มนี่มันไปเรียนวิชาพวกนี้มาจากไหน?
ลำแสงจากกระบี่ทั้งสิบเล่มส่งความรู้สึกเสียวแปลบไปทั่วร่างของมารเฒ่า เพราะอยู่ในสภาพอ่อนแอ จึงเป็นไปไม่ได้สำหรับเขาที่จะรับมือการโจมตีที่พุ่งเข้ามา!
ในขณะนั้น เขารู้สึกเสียดายเหลือเกินที่ไม่ได้เอาจริงกับเฉินผิงตั้งแต่แรก เขาคิดว่าถึงแม้จะมีร่างกายที่แข็งแกร่ง ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียนระดับสี่ก็ไม่น่าจะทำอะไรเขาได้
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...