หลังจากที่มารเฒ่ากลืนยาวิญญาณน้ำแข็งลงไป พลังวิญญาณของเขาก็ค่อยๆ ฟื้นคืน แม้แต่ความแข็งแกร่งก็เพิ่มพูนขึ้นอย่างมากด้วยเช่นกัน
เฉินผิงแทบจะสำลักความโกรธออกมาเมื่อได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันตั้งใจจะมอบยาวิญญาณน้ำแข็งนี้ให้แก่ท่านหญิงแห่งเมืองเจียหลิง เพื่อช่วยให้ยี่เหอได้รับการรักษา! แล้วฉันควรจะทำยังไงดีในเมื่อตอนนี้ยาวิญญาณน้ำแข็งได้หายไปแล้ว?
หนิงไฉ่เฉินและคนอื่นๆ ตกตะลึงอย่างมากเมื่อเห็นว่ามารเฒ่าสามารถรอดชีวิตมาได้และยังได้รับพลังกลับคืนมา ตอนนี้เฉินผิงดูอ่อนแอมาก และดูเหมือนว่าจะไม่แข็งแกร่งพอที่จะต่อสู้กับเจ้ามารเฒ่านั่นได้! ตอนนี้พวกเราควรจะทำยังไงดี?
“ช่างน่าเสียดาย! ฉันตั้งใจจะใช้ยาเม็ดนั้นเพื่อสร้างกายเนื้อของฉันขึ้นมาใหม่ แต่ตอนนี้ฉันใช้มันไปแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของแก ฉันจะฆ่าแก!” มารเฒ่าจ้องไปที่เฉินผิงอย่างเย็นชา
เฉินผิงกัดฟันกรอดและกำกระบี่พิฆาตมังกรเอาไว้แน่น ฉันใช้วิชาขั้นสูงสุดไปถึงสองวิชา! ไอ้มารเฒ่ายังมีชีวิตอยู่ได้ยังไงกัน? ตอนนี้ฉันคงเป็นฝ่ายเสียเปรียบซะแล้วสิ!
มารเฒ่าโบกมือเล็กน้อย พลังลมอันน่าสะพรึงก็พัดผ่านเข้ามา เพียงไม่กี่วินาที ทั่วทั้งห้องโถงก็เต็มไปด้วยหมอกสีดำ
รอบตัวของเฉินผิงมืดสนิท เขารีบจึงปลดปล่อยพลังปราณสัมผัสออกมาอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็ไม่สามารถสัมผัสถึงผู้อื่นได้เลย
“นี่มันไม่ถูกต้อง!” เฉินผิงขมวดคิ้ว ถึงหมอกดำจะบดบังการมองเห็นของฉัน แต่มันก็ไม่สามารถปิดกั้นพลังปราณสัมผัสของฉันได้นี่นา!
เฉินผิงไม่สามารถสัมผัสได้ถึงวิญญาณที่อยู่รอบตัวเขาแม้แต่น้อย มันเหมือนกับว่าเขากำลังอยู่เพียงลำพังผู้เดียว
“จี้อวิ๋น! เกาฉีเซิ่ง! เหล่าซุน!” เฉินผิงตะโกนจนสุดเสียง ปราณสัมผัสของฉันถูกปิดกั้น แต่ฉันก็น่าจะยังสามารถได้ยินเสียงคนอื่นได้ จริงมั้ย?
เฉินผิงยังคงตะโกนต่อไป แต่ก็ไม่มีใครตอบกลับมา
เฉินผิงขมวดคิ้วเป็นปมแน่นยิ่งขึ้น ก่อนที่เขาจะเหวี่ยงหมัดออกไป
แสงสีทองจากหมัดของเขาถูกส่งออกไปทุกทิศทุกทางทันที
ตู้ม! ตู้ม! ตู้ม!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...